De sluwe glimlach van Java

Heey,

Ditmaal een verhaal vanuit Solo op Java, een hele omschakeling na Bali...

Heb ontzettend genoten van onze tijd op de Gili Islands, wat is het daar toch prachtig. Het water is super helder en er zijn veel koraalriffen, dus we zijn aan het snorkelen geslagen. Erg leuk, lijkt wel een andere wereld daar onder het water. Het enige minpuntje van de Gili's was ons budget.... Aangezien we 5 maanden backpacken en niet bepaald omkomen in het geld, hebben we ons te houden aan een redelijk laag budget. De verleiding van geld uitgeven is daar minstens zo groot als de gemiddelde verleiding op Temptation Island. S'avonds genieten van een maaltijd aan het strand, live muziek en cocktails.... Zie dan na de maaltijd maar eens netjes door te lopen naar je kamer, waarvan je weet dat het een broeihok is, want die airco paste natuurlijk net niet in het budget. Tja, dan laat je je toch maar overhalen voor een heel klein drankje in de reggae bar, al is het alleen maar omdat die zanger de hele tijd zo schattig 'every little thingsss gonna be allright' zingt. Dit zwakke moment heb ik overigens weten te compenseren door, hoe low budget, aan het bier te gaan :-). Natuurlijk was het dan de bedoeling om na dat ene biertje naar huis te gaan, maarja... de weg naar huis is toevallig langs een best wel gezellige bar. Als je daar dan ook nog je internationale snorkelmaatjes ziet staan heeft het blijkbaar zo moeten zijn; dan kan dat 2e biertje ook wel even gedronken worden. Langzaam verdwijnt dan dat hele low-budget-gebeuren uit je gedachten, tot het opeens half 5 is en je je beseft dat je toch echt wel schandalig over je budget zit. Wat hier trouwens wel opvallend is is het drugsbeleid; de primaire levensbehoefte lijkt wel paddo's te zijn. Overal kun je ze krijgen en iedereen lijkt het te gebruiken. Ze doen ook absoluut geen moeite om het te verbergen, de zogenoemde mushrooms staan gewoon op de menu kaarten. Het gemiddelde barpersoneel loopt rond te stuiteren en dragen shirts met teksten als: I thought I was ugly, eating mushroom makes me happy'. Als je je bestelling doorgeeft krijg je standaard de vraag ' no mushroom?' , en dat vragen ze dan met een glimlach van oor tot oor. Wel grappig om te zien. Na 5 dagen hebben we ons zelf van dit prachtige eiland weten af te slepen, dus er is nog hoop voor het budget ;-). Met de boot, die overigens door dat water aan het jagen was alsof zijn leven er van af hing, zijn we weer terug gegaan naar Bali. Het vaste puntje aan de horizon waar ik me altijd op focus was dit keer niet te vinden. Tja, beste reispil die daar dan tegen op kan, de mijne kon dat in ieder geval niet. Met een zakje in de hand heb ik het weten te overleven, wat een ellende ;-). Daarna zijn we doorgegaan naar Denpasar, de hoofdstad van Bali. Wat een omschakeling, van het paradijs met de paarden en wagens naar deze drukke, chaotische stad. Echt overal is verkeer, overal zie je scooters, auto's, busjes, taxi's etc. Oversteken is een vak apart. Wachten tot de weg leeg is is gewoon geen optie, dan sta je daar de rest van je leven. Je moet maar gewoon gaan lopen, zij rijden wel om je heen. Dat gaat wel samen met de nodige toeters, wat bij mij weer de nodige oversteek-stress veroorzaakt ;-). Maar alles went, dus dit gaat inmiddels ook al beter. De markt van Denpasar was wel interessant, ze verkopen er werkelijk waar alles. Kleren, stoelen, kasten, rieten manden, groente, vis (in alle soorten en maten; gedroogd,verrot, levend..). En stinken dat het er deed, niet te zuinig. Ontzettend nauwe gangen die allemaal op elkaar lijken, dus op een gegeven moment waren we gewoon verdwaald in de markt. Om de minuut rent er wel iemand voorbij met een hoop spullen op zijn hoofd. Wonderbaarlijk wat de mensen hier allemaal op hun hoofd vervoeren. Sowieso is het vervoeren van spullen/mensen grappig om te zien. Complete gezinnen zitten met zijn allen op 1 scooter gepropt. De gemiddelde pick up puilt uit van de mensen/dieren/spullen. Het lijken wel hele volksverhuizingen. En op het gemiddelde hoofd van de vrouw staat een mand met daarin een voorraad waar Albert Heijn jaloers op zou zijn.
Ons hotel in Denpasar viel onder de categorie ' hier mag je geld voor toe krijgen om te slapen', dus was erg blij dat we na een korte nacht weer weg gingen. Ditmaal op weg naar Java. We hadden een bus geregeld die ons tot Malang zou brengen, een stadje in het oosten van Java. Het is de lokale manier van reizen, grappig om mee te maken. Op een gegeven moment waren we bij het punt waar we met de bus op de ferry gingen. Op het moment dat we bij die haven aan kwamen rijden begonnen allemaal verkopers onze bus achterna te rennen. Het was de bedoeling dat we in de bus bleven zitten en wat denk je, die verkopers stormen met zijn allen tegelijk die bus in. Ze hadden hun handen vol met eten, horlogs, zonnebrillen etc. Ik noem het de gebruikelijke troep ;-). Er kwam zelfs iemand binnen die een lied begon te zingen, en die ging toch werkelijk waar met de pet rond toen hij uitgezongen was! Haha niet te geloven.Op dat moment kon ik me overigens prima inhouden met het uitgeven van geld ;-).
Halverwege de rit waren we midden in een of andere Islamitische optocht beland, het leek wel of heel Java was uitgelopen. Niemand kon ons vertellen waarom die optocht er was, maar we hebben er wel mooi 4 uur in vast gezeten. Zodra de mensen ontdekten dat er warempel 2 blanken in de bus zaten (we waren veruit de enige) gingen ze allemaal wijzen, lachen, foto's maken. Heel apart. Maar goed, door dat geintje was het inmiddels wel 12 uur s'nachts en waren we nog lang niet in de buurt van Malang. De bus ging eerst langs Surabaya, daar moest de rest van de passagiers namelijk zijn. Langzaam aan begon ik het vermoeden te krijgen dat die chauffeur helemaal geen zin meer had om nog door te rijden naar Malang, en goh... Daar had ie inderdaad geen zin in. Op een gegeven moment werden we de bus uitgehaald, onze tas werd overgepakt naar een of ander gammel buurtbusje, de chauffeur drukte wat geld in de hand van een duister uitziende man en hij zei 'Malang' en wees naar het andere busje. We hadden niet erg veel keus dus zijn maar ingestapt. Onderweg wat bijzondere mensen opgepikt en met een snelheid van jewelste richting Malang gesjeesd (stoplichten zijn hier blijkbaar alleen maar om te negeren, waarom zou je er ook wat op uit doen als het met een keer toeteren en uitwijken ook kan ;-). Op een gegeven moment stopte het busje, en die man vertelde dat ie hundredthoussand rp wilde. Natuurlijk gingen we daar tegen in, we hadden tenslotte alles al bij die vorige bus betaald. Maar op zijn manier kon ie opeens geen engels meer. Tja daar sta je dan, 2 uur s' nachts, geen flauw idee waar je bent en welke kant op je moet. Wederom hadden we weinig keus, al hebben we het nog wel af weten te pingelen tot vijftig duizend (nog schandalig veel geld). Uiteindelijk keurig netjes bij een buurt met hotels afgezet. Deze manier van reizen beviel ons allebei niet zo goed, dus de volgende keer toch maar wat kleinere afstanden per dag maken.
Malang is een leuke stad met de nodige Nederlandse geschiedenis. Ons hotel was in de jaren '30 door Nederlands gebouwd, leuk. Het ontbijt was hier geweldig, want jawel, ze hadden boterhammen met kaas! Heerlijk, ben s' ochtends namelijk nooit zo happig op dat eeuwige rijst-gebeuren hier. Je kunt duidelijk zien dat de Nederlanders hier vroeger geweest zijn, je ziet het aan sommige huizen maar ook sommige woorden worden nog gebruikt. Bijvoorbeeld gratis, knalpot, korting etc. We hebben zelfs in een restaurant gegeten wat door Nederlanders is opgezet, de Nederlandse slogan hebben ze na al die jaren nog steeds op de kaart staan :-).
De mensen op Java zijn heel anders dan op Bali. Ten eerste komt dat doordat het hier overwegend islamitisch is, Bali is overwegend Hindoeistisch. De mensen op Java zijn wat gereserveerder en bovenal lijken ze niet gewend te zijn aan blanken. Het is echt niet te geloven, we lopen hier rond alsof we bekende popsterren zijn. Mensen maken stiekem foto's van je, ze lachen en wijzen, ze stoten elkaar aan om het nieuws door te geven dat er een blanke is gesignaleerd. Meerdere mensen zijn op ons afgestapt om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Ook gaan we hier gewoon door met het geven van de engelse les, blijkbaar hebben alle studenten hier de opdracht om gesprekjes aan te knopen met buitenlanders. We hebben al tig keren gesprekjes gevoerd waarbij een geluidsrecorder onder onze neus werd gedrukt. Vandaag zagen we voor het eerst ook een aftekenlijst van die studenten, daar staat letterlijk als opdracht 'hunting tourist'. Dat jagen nemen ze wel erg letterlijk, we worden tot in de kleinste steegjes achterna gezeten haha. Afgezien van de studenten spreken de mensen hier erg slecht Engels. Als je de weg vraagt beginnen ze allemaal te lachen en iets in het Indonesisch te brabbelen, echt er zijn maar weinig mensen waar we een fatsoenlijk woord mee gesproken hebben. In het begin is het nog wel grappig; iedereen lacht naar je en brabbelt wat. Maar op een gegeven moment wordt het toch wel irritant, helemaal omdat mensen ja zeggen op dingen waarvan ze helemaal niet weten wat we bedoelen. Tevens lijkt het wel of de mensen hier ons zien als lopende bankbiljetten, ze roepen soms letterlijk 'mister, money!!' naar je. We hebben hier met een Nederlandse man gesproken die hier al 13 jaar woont, en die heeft onze vermoedens bevestigd. Echt iedereen wil je hier geld af troggelen. Dit doen ze wel allemaal met een grote glimlach op hun gezicht, waardoor ze leuk en betrouwbaar lijken. De man wilde verder niet negatief doen over Java, maar heeft ons wel 100 keer gezegd dat we er niet in moeten tuinen en elke keer weer op onze strepen moeten gaan staan. Hij was zelf behoorlijk vaak bedonderd, en dan niet voor de kinderachtige bedragen waar wij over praten. We nemen zijn wijze woorden in ieder geval mee en gaan vrolijk door met afpingelen en laten ons vooral niet verleiden door die glimlach.

Na Malang zijn we verder gegaan naar Batu, een bergdorpje in de buurt van hot springs. De omgeving was mooi, maar behalve die berg was er ook echt niks te doen. We hebben er 2 dagen gezeten en dat was meer dan genoeg. In het hotel waren we de enige gasten. Rond een uurtje of zeven s'avonds liepen we naar de receptie om eten te bestellen (ze hadden een restaurant erbij). Daar leek het wel uitgestorven. Er zaten 2 jongens achter de computer die ons in gebarentaal konden uitleggen dat de manager en al het personeel naar huis waren gegaan. Okee, juist.. onze gedachte hierbij was dat als zelfs zij het niet de moeite waard vinden om in het hotel te blijven, wij ook maar zo snel mogelijk verder moeten. Zo gezegd, zo gedaan, na een ietwat saaie dag (serieus verveling ten top) zijn we in de bus richting Solo gestapt. Solo heet ook wel Surakarta en is de minst westerse stad van Java. Er zijn hier wat bezienswaardigheden, shopping malls en tempels (van de tijd voor de Islam). De stad is wel leuk dus we blijven hier een paar dagen. Gisteren iemand ontmoet die ons het een en ander heeft laten zien. Aardige jongen, en heel fijn om eens een lokale te ontmoeten die geen geld van je wil maar gewoon oprecht vriendelijk is.

Inmiddels hebben we ook de normale douche verruild voor de Indonesische manier van douchen; een bak vullen met water en daar dan met een emmertje uit scheppen. Foei wat een toestand is dat, voor je die shampoo uit je ogen en haren hebt ben je uren verder. Iets waar ik weiger aan mee te werken is de manier van het toilet gebruiken. De squad toilets ontkomen we helaas niet aan (toilet vind ik trouwens een groot woord voor gewoon een gat in de grond) maar ik weiger om billen schoon te spuiten in plaats van toiletpapier te gebruiken. Toen ik aan onze hoteljongen vroeg waar het toitletpapier was (wat overigens erg moeilijk ging, hij sprak geen engels, dus je kan je voorstellen dat dit in gebarentaal een tikkeltje genant is) keek ie me lachend aan en zei, met een grote glimlach,: ' Aah, we don't use that'. Pardon?? Dat gebruiken jullie niet??! Blijkt dus dat bij elke wc zo'n spuit hangt wat de boel schoon moet maken. En dat mag je dan alleen met je linkerhand gebruiken, omdat je alleen met je rechter hand mag eten.. Nou, we zijn gewoon lekker eigenwijs naar de supermarkt gegaan en hebben toiletpapier gehaald :-).

Hoe is het in Nederland? Iedereen druk met sint? Hier is kerst al volop in beeld, overal hangt versiering. In het internetcafe waar ik nu zit werd net een interessante versie van ' de herdertjes lagen bij nachte' gedraaid.
Iets wat we op Java trouwens nog niet hebben kunnen vinden is een fatsoenlijk cafe waar je alcohol kunt bestellen. Tsjonge jonge, hooguit een keertje bier op de kaart maar daar blijft het bij. Maar we zetten onze zoektocht gewoon voort, zoekt en gij zult vinden ;-).

Succes in de koude decembermaand, ik hoor het graag als er sneeuw ligt :-)

Liefs

Harde lessen en ultiem paradijs

Hallo allemaal,

Bedankt voor alle reacties, heel erg leuk om te lezen :-)

Ditmaal een bericht vanaf het werkelijkprachtige Gili Trawangan (wit strand,helder blauw water, bergje hier, palmboompje daar.....)

Afgelopen week was onze laatste week in Ubud. Hebben ons prima vermaakt; o.a. genoten van een balinese massage. Die vrouw deed haar werk goed, was op een gegeven moment zo ver heen dat ik eigenlijk geen flauw idee had waar ik was. Ook zijn we naareen van de bekende dansshows van Bali geweest. Leuk om te zien, ze dansen allemaal met een kromme rug en de vingers bewegen afzonderlijk van elkaar. Op deze manier wordt dan een verhaal uitgebeeld, al moet ik toegeven dat de essentie hiervan me even is ontgaan. De muzikale ondersteuning wasuiterst bijzonder, continu hetzelfde deuntje, het heeft nog dagen in mijn hoofd gezeten.Vrijdagochtend verviel het lesgeven (lang leve al die 1928301 ceremonies!). Dit was het beste nieuws van die week, we waren met dat hele lesgeven geven wel behoorlijk klaar namelijk. Die tijd hebben we mooi gebruikt om te winkelen, joeehoe ook hier vind ik dat leuk. Ik denk dat we ons inmiddels wel meester in het afdingen mogen noemen, heb de smaak helemaal te pakken :-). Het is wel grappig, het is 1 grote poppenkast daar op die markt. De vraag 'how much?' wordt standaard beantwoordt met een schandalig hoge prijs. Natuurlijk is mijn reactie dan een bijzonder lage prijs. En dan krijg je elke keer weer die gespeelde geschokte reactie, haha om moe van te worden. Maar goed, uiteindelijk wel het een en ander ingeslagen voor bijna geen geld. Natuurlijk niet te veel want die verdraaide backpack blijkt niet oneindig groot te zijn.
Afgelopen zaterdag hebben we ons 'huis' weer ingepakt en voor het eerst weer mijn geliefde wandelschoenen aangetrokken. Mijn blaren zijn inmiddels weg dus dat was wel goed te doen. Heb die flinke stappers ook wel nodig als ik de backpack draag,anders raak ik volgens mij zo uit balans en val ik samen met mijn hele hebben en houden om ;-). Samen met Gate en Bobo vertrokken we naar Kuta, dit ligt in het zuiden van Bali. We zijn naar de eerste beste kamer gegaan die in de Lonely planet stond, zou voor een goede prijs zijn namelijk. Daar aangekomen bleek dat ze de prijs verdubbeld hadden sinds ze in de Lonely Planet stonden, want, zo zei die beste man, ' we hebben een hoop luxe toegevoegd' . Vooruit dan maar, we wilden van die backpack af dus er maar mee ingestemd. De kamer was opzich wel oke. De airco deed goed zijn werk, de term koud was hier wel op zijn plaats. Die beste man vertelde dat we een douche en wc hadden, maar na een eerste blik konden we de douche niet vinden. Bij navraag wees die man weer richting de wc. Och ja daar was die dan, de douchekop hing praktisch boven de wc. Onze speurtocht naar een wasbak heeft niks opgeleverd, die was totin de verre omgeving nergens te bekennen. Heb die nacht voor het eerst in mijn prachtige lakenzak geslapen, de vlekken op hun lakens vond ik zodanig smerig en ondefinieerbaar dat het me beter leek om mijn leven niet te wagen en mijn eigen zakje te pakken ;-).

Kuta is vreselijk toeristisch. Je vergeet gewoon dat je in Indonesie bent. Dit door de overwegend blanke, getattoeerde en dronken mensen massa en door de moderne fastfoodrestaurants en winkels. Het lijkt in niets op het gemoedelijke Ubud waar we vandaan kwamen. Als je hier 1 stap buiten de deur zet hoor je uit 10 verschillende monden: taxi? Transport? Diner? Shopping? Mushroom? (ja echt, en dan hebben we ook nog mensen gezien die inderdaad drugs van zo'n mannetje op straat kochten, dat geloof je toch niet..). Voor mijn gevoel was er geen greintje oprechte vriendelijkheid. Het strand was wel mooi, maar door de ontzettende golven was het verboden om te zwemmen. Daverend succes dus dat Kuta ;-). Toch was het wel heel gezellig, het was voor de thaise meisjes het afsluitende weekend van hun vakantie. Genoten van de zonsondergang op het strand, die was echt mooi. Dit samen met een potje Skip Bo en iets wat door moest gaan voor wijn,en het gezelschap van 5000 andere toeristen.Je zou het bijna uniek noemen;-). Ben erg blij dat we de reis gestart zijn met Gate en Bobo. Ze zijn leuk gezelschap en hebben ons al de nodige dingen kunnen leren over Azie. Dat scheelt weer, want we zijn er achter gekomen dat we behoorlijk van de harde lessen zijn. De koffie was daar een voorbeeld van, maar we zijn weer de mist in gegaan. Wayan, een Balinees die betrokken is het bij het volunteerproject, heeft ons de afgelopen weken geholpen en meerdere malen als taxi gefunctioneerd. Gate en Bobo kennen hem al langer en regelen de meeste dingen via hem. Toen hij ons zaterdag afzette in Kuta vertelde hij dat hij korting voor ons kon krijgen voor de boottocht naar de Gili Islands. Het klonk allemaal wel goed wat hij zei (maar alles met korting klinkt natuurlijk goed).Een tikkeltje naief hebben we daarmee ingestemd, we dachten echt dat het wel goed zat. Gisterochtend waren we op Padang Bai aan het wachten opde booten zagen we prijzen die serieus wel driekwart goedkoper waren dan wat wij hadden betaald. Op de boot hebben spraken we met 2 Amerikanen en die hadden ook aanzienlijk minder betaald dan wij.. Ik gageen prijzen noemen want het is nog steeds een beetje pijnlijk :P. Tuurlijk onze grote vriend Wayan opgebeld, die natuurlijk net zo boos was als ons, want hij wist van niks en wasdoor zijn goede vriend van de boatcompany belazerd. Tja, de geloofwaardigheid van het verhaal daalde met de minuut.. En ik voelde me met de minuut stommer ;). Les die we hier uit halen; we vertrouwen niets enniemand meer en regelen voortaan alles zelf.

Gisteren zijn we aangekomen op Gili Trawangan, het lijkt hier wel een paradijs. Voor mij is dit het mooiste strand wat ik tot nu toe heb gezien. Op het eiland zijn geen motorvoertuigen toegestaan, dus alles gaat met de fiets, of paard en wagen. Het is hier wel toeristisch maar gelukkig niet te. Gisteravond genoten van het Lombokse nachtleven, was wel even toe aan zo'n westers getint avondje. We hebben zelfs een dansje gewaagd, het was alsof we in Paddys open air stonden. Na een minuut waren m'n portomonnee en shirt al nat van de geknoeide drank, ik voel me hier dus al helemaal thuis ;-). Gisteren ook evenhet besef gekregenhoe klein onze wereld eigenlijk toch is. Stond met iemand te praten. Na wat moeilijk doen in het Engels bleek dat we allebei uit Nederland kwamen.De onmisbare volgendevraag van mijn gesprekspartner was uiteraard ' kom je toevallig uit het oosten?' ik heb toch geen idee hoe ze dat elke keer raden;-). Nou, Enschede kende ie wel, want hij was namelijk in Denekamp geboren. Haha goeiedag, daar sta je dan op de Gili Islands te praten over schilder Benneker uit Denekamp (daar was ie namelijk van haha). Zijn zusje was ook mee en die was ook nogal verbaasd over het feit dat er meer mensen uit Denekamp waren :p echt grappig.

Verder zijn wel al behoorlijk aan het verwilderen hier. MijnNederlandse standaard van elke dag een schoon shirt heb ik hier behoorlijk opgerekt. Moest erg lachen om Dennis; die was verbaasd over het bijzondere geurtje wat ie toch op elke toilet rook. Na enig onderzoek bleek dat dit geurtje afkomstig was van zijn eigen shirt.. Ben ook niet zo te spreken over de geur van mijn gewassen kleding, het is eigenlijk gewoon niet te pruimen. Die was hangt dagen nat te wezen omdat het overal zo vochtig is, nouja iedereen weet wel dat daar dan geen bloemetjesgeur bij komt kijken. Maar gelukkig is er hier een grote handel in Laundry service, dus als ik de wanhoop nabij ben moet ik dat maar eens proberen.

Weverblijven hier tot vrijdag en dat vind ik helemaal niet verkeerd. We zien dit als een soort beloning en vakantie voor die 2 weken afzien met het werken ;-). Haha het is om je te schamen, ik weet het. We gaan zo een snorkelsetje huren en het eiland verkennen. Verder doen we vooral rustig aan. Zag gisteren dat ze hier een strandbioscoop hebben, dan lig je zeg maar tussen de palmbomen een film te kijken.Zal wel geenKRO-detective zijn maar dat lijkt me wel wat:-). Vrijdag zullen we vertrekken richting Java, alweer het laatste eiland van Indonesie.

Hoe is het met jullie? Ik hoor verhalen over extreme mist? En wat is fc twente toch aan het doen.... Gelijk gespeeldtegen Heracles? Dat is toch niet nodig lijkt me...

Trouwens, Margreeth bedankt voor de fotoruimte! Wat lief! Zal meteen weer wat foto's uploaden :-)

Liefs vanuit het paradijs

Werken en sight seeing in Bali

Hey allemaal,

Hoe is het daar in het verre Nederland? Begint het al lekker koud te worden?

Hier gaat alles goed! Afgelopen week is erg snel voorbij gegaan. We zijn druk geweest met les geven en natuurlijk de nodige sight seeing op Bali.

Bali is echt een prachtig eiland. Het is bergachtig, veel groen, palmbomen en overal zie je rijstvelden. Afgelopen vrijdag voor het eerst een fietstocht gemaakt. We fietsen wel elke dag naar de school, maar tegen de tijd dat je goed en wel op de fiets zit ben je er al. Dus het werd tijd voor een echte fietstocht. Gewapend met de lonely planet en mijn pictogrammenboekje moest dat goed komen.. Het eerste stuk was erg aangenaam, bergafwaarts met een lekker briesje in de rug genieten van de omgeving. Pauze gehouden op een plek wat later een kerkhof bleek te zijn, niet het toppunt van gezelligheid, maar het viel niet erg op. Was een beetje rommelig en de stenen zijn erg klein. Aan al dat bergafwaarts moest eens een einde komen, pff wat was dat afzien. Ik dacht echt dat ik wel wat gewend was door mijn wekelijkse fietstochtjes met vader Schulte, maar ik was echt totaal kapot. Die bergen zijn verdraaid stijl, daarbij komt nog de hitte en een veel te kleine fiets (ben toch wat groter dan de gemiddelde mens hier ;)). De balinezen en ook andere toeristen lachten ons toe/uit. Je zag ze iets denken in de trant van: 'die Hollanders ook met dat eeuwige gefiets van hun'. De lokale mensen rijden hier allemaal op een scooter. Zelfs kinderen van een jaar of 10 zie je op scooters! En dan niet in hun eentje, nee je ziet rustig 3 kinderen op 1 scooter gepropt. Uiteraard zonder helm, die lijken ze hier meer voor de sier bij zich te hebben. Het is hier duidelijk niet nodig om je fiets op slot te zetten, je zal wel gek zijn om zo'n vermoeiend rijtuig te stelen. Aan het eind van onze fietstocht hadden we nog even een extra uitdaging;we konden via de bekende weg naar huis gaan via het park, maar dat betekende ook dat we onze fiets een trap van 104 treden op moesten tillen. We konden er ook voor kiezen om langs een onbekende weg te gaan, maar gezien de tijdsdruk die we hadden leek ons dat niet ideaal. We moesten namelijk om 4 uur weer les geven, en het was op dat moment iets van half 4. Dus... Vol optimisme gingen we via het park. Fiets op de rug en klimmen maar. Dat was afzien x 2. En de balinezen konden hun lol natuurlijk niet op haha. Toen we over waren was ik wel zo ongeveer knock out. Na een uurtje was ik wel weer hersteld, vervolgens grenzeloos optimistisch ingestemd met het idee van de Thaise meisjes om de volgende dag een georganiseerde fiets tour te doen..... We blijven tenslotte Hollanders, we fietsen tot we niet meer kunnen ;-). De georganiseerde tour was duizend keer lichter dan onze eigen tour, dit was namelijk een 'downhill cycle tour'. We zijn met een auto de beg op gereden richting Batur; een vulkaan. Deze is voor het laatst actief geweest in 1994. Het uitzicht deed me een beetje denken aan de bergen van Oostenrijk, altijd goed natuurlijk. Van daaruit met de fiets naar beneden, dit was uiteraard appeltje eitje. Heb ontzettend genoten van het uitzicht, die rijstvelden zijn werkelijk prachtig. We zijn nog gestopt bij een dorpje, hier mochten we bij iemand thuis kijken. Het is alsof je terug gaat in de tijd, ze hadden in dat dorp echt geen enkele vorm van luxe. Een groot contrast met het toeristische gedeelte van Bali. Bali is een bijzonder eiland, zo is het het enige Indonesische eiland wat een eigen taal heeft (ik noem het maar Balinees). De naamgeving van personen is erg grappig, ze kennen hier eigenlijk maar 4 namen. Wayan, Made, Nyoman en Ketut. Als je als eerste geboren wordt heet je Wayan, als tweede Made, enz enz. Bij het vijde kind beginnen ze gewoon weer op nieuw. Waarom zou je ook moeilijk doen en telkens nieuwe namen verzinnen. Denk dat ze het jammer vinden van hun tijd ;-). Op het moment dat iemand komt te overlijden wordt er op zijn zachtst gezegd, opmerkelijk gehandeld. Het is heel normaal dat er zo'n 3 a 4 jaar gewacht wordt met het begraven van een lijk. Deze bewaren ze dan op een speciale tafel in huis, of onder een heilige boom (wel boven de grond dus). De heilige boom moet er voor zorgen dat het lijk niet gaat stinken. Ik, nuchtere Hollander die ik ben, heb hier zo mijn bedenkingen bij. Hoe armer de familie, hoe langer er gewacht wordt met het begraven. Een begrafenis gaat samen met vele offers, voor die offers moet soms lang gespaard worden. Soms hebben families zo weinig geld dat ze wachten tot er meer mensen in de buurt overleden zijn, zodat ze bijvoorbeeld 4 mensen tegelijkertijd kunnen begraven. Scheelt weer in de offers ;-).

Het lesgeven gaat erg moeizaam. De kinderen kennen wel wat woorden Engels, maar geen zinnen. Ze hebben een slechte basis. Ik heb soms het gevoel dat ik gewoon net zo goed dom in het Nederlands kan praten, want ze begrijpen me toch niet. Logisch, ze hebben dat gewoon nog niet geleerd. Aangezien aan ons Balinees nog wel het een en ander scheelt is het bijna onmogelijk om ze wat bij te brengen. We leren ze dingen die we kunnen uitbeelden, in de hoop dat ze het goed opvangen. Het schoolsysteem hier valt absoluut niet te vergelijjken met dat van ons. Misschien doe ik het systeem hier mee te kort; maar ik krijg het idee dat iedereen hier gewoon maar wat doet. Ze hebben geen vaste leraar, dit verandert zo ongeveer met de 2 weken. Wij hebben nog geen een leraar in onze klas gezien. Vanaf dag 1 laten ze ons alleen. Ze hebben geen idee wat wij hun kinderen leren. Op onze beurt doen wij ook maar wat, wij hebben namelijk geen idee wat ze van ons verwachten. Het niveau waar ze volgens het boek zouden moeten zijn halen ze bij lange na niet. Niemand lijkt er om te malen, behalve wij. Best frustrerend. Wat wel weer leuk is; de kinderen zijn ontzettend gemotiveerd. We geven s' morgens van 9 u tot half 12 les. Daarna zijn de kinderen vrij. Om 4 uur geven we extra les voor diegene die dat willen. De lessen zijn druk bezocht, dus ik beschouw het als positief dat de kinderen hun vrije tijd op willen geven voor de Engelse les. Al met al zal ik niet erg treuren als dit project voorbij is, heb gewoon niet het idee dat ze er wat van opsteken. En heb heel veel zin om verder te gaan en meer van Indonesie te zien.

Met de Thaise meisjes in huis verloopt het goed. We hebben veel gepraat over culturen. Erg interessant, het is echt zo'n wereld van verschil. Zij lijken veel meer te leven voor elkaar, heel anders dan onze individualistische opvattingen. Iets anders waar ik erg om moest lachen is hun opvatting over bruin worden. Toen we gingen fietsen vroeg Gate of ze mijn zonnebrand creme mocht lenen, ze zei letterlijk: ' I am worried about my tan' . En dan niet dat ze zou verbranden, nee ze was bang dat ze bruiner zou worden. Ze gebruiken zelfs whitening cremes, schijnt in heel Azie een goede handel te zijn. Dus uiteraard werden wij raar aan gekeken toen we zeiden dat wij juist graag een bruine huid willen. Het heeft te maken met welvaart, iemand die bruin is werkt veel buiten, bijvoorbeeld in de rijstvelden. Het hebben van een rijstveld staat gelijk aan hard werken en weinig verdienen. Dus hun idee is hoe blanker je bent, hoe beter je het hebt. Ze hebben ons ook geleerd dat we overal in Azie moeten afdingen. Voor onze eerste test in afdingen zijn we duidelijk gezakt. We waren op een koffie plantage. Aangezien ik het gemiddelde kopje koffie hier niet te drinken vind, was ik erg blij toen ik eindelijk een goede kop koffie voor me had staan. Natuurlijk had die koffie plantage een leuk winkeltje waar je die koffie kon kopen. Dennis en ik besloten om allebei een zakje van 50 gram te kopen. Moet nog een beetje wennen aan het omrekenen hier (1 euro is zo'n 125000 roepie), dus toen de aardige dame achter de kassa me een bedrag liet zien was mijn reactie ja en amen en heb ik betaald. Het bedrag omgerekend; 20 euro.... Voor een heel erg klein beetje koffie, met het blote oog nauwelijks te zien, vind ik dat best veel geld.. Achteraf bleek dat we ook nog eens de allerduurste koffie soort hadden uitgekozen; Luwak koffie. In het kort gezegd: het duurt heel lang om deze koffie te maken. Er zijn bepaalde dieren die koffiebonen eten, dit vervolgens uitpoepen en juist, die uitwerpselen worden gebruikt voor het maken van de Luwak koffie.. Verrassend genoeg was het wel het eerste lekkere kopje koffie in tijden. Misschien maar m'n verstand op nul zetten als ik die koffie drink ;-).

Verder hebben we veel tempels gezien, die zijn ook niet te missen hier. Bijna ieder huis heeft een eigen tempel. Ook het centrum staat er vol mee. We hebben er een stuk of 3 van binnen bekeken. We hebben een full moon ceremonie bijgewoond. Een ceremonie waarbij ze dankbaar zijn voor veel dingen (kon het niet allemaal goed verstaan, maar hij vertaalde het naar me als een soort thanksgiving).

Het regent hier nog steeds veel, maar koud is het zeker niet. Elke avond kunnen we genieten van het geluid van krekels en kikkers. Die laatste kunnen hun lol helemaal niet op als het geregend heeft, sjongejonge, ik noem dat gewoon kabaal. Laatst een verdwaalde kikker voor een nacht op bezoek gehad in onze kamer, hij vond mijn backpack duidelijk interessanter dan de jungle.

Ik zit nu in een internetcafe, ga zo even proberen om wat foto's te uploaden. De internetverbinding in ons huis is daar een tikkeltje te traag voor.

Aanstaande zaterdag vertrekken we naar Zuid Bali, naar het strand. Joehoee, eindelijk. Dat hebben we wel verdiend na al dat harde werken ;-). Waarschijnlijk vertrekken we maandag naar Lombok, naar de Gili Islands. Ik heb er zin in :-).

Hoe is het verder bij jullie? Nog nieuwtjes?

Liefs Rosanne

Aankomst

Hier ben ik dan, zit in een supermooi huis met een laptop op schoot op Bali.

Zaterdagochtend rond 6 uur vertrokken uit Denekamp, dus ruim op tijd aanwezig op Schiphol. Uiteindelijk iets te lang koffie gedronken; tijdens het inchecken werden we uit de rij gehaald omdat we nog maar 2 minuten hadden om de koffers in te checken. Dus dat was nog even haasten ;).

Vluchten verliepen allemaal prima, Qatar is echt luxe. Veel snacks en maaltijden; onder het motto ' je weet niet wanneer je weer wat krijgt' hebben we dan ook alles gretig opgegeten. Was achteraf gezien misschien iets te veel van het goede. Verder heb ik me weer vermaakt met Friends, vraag me af of ik daar ooit zat van word :). Tijdens de tussenstops goed vermaakt met mensen bekijken, vooral Doha was fascinerend. Veel arabieren, dus bijzondere mannenkleding (jurken) en vrouwen in boerka's. Toch apart hoor, sommigen hadden zelfs nog een bril of zonnebril er bij op, je hebt gewoon geen idee wie er naast je staat. Ze hadden zelfs een moskee op het vliegveld. In Denpasar zijn we heel warm ontvangen door drie mensen van de Green Lion (het volunteerproject). Zij brachten ons naar ons luxe verblijf in Ubud voor de komende 2 weken. We delen het huis met Bobo en Kate, dit zijn 2 Thaise meisjes die al eerder op dit project hebben gewerkt. Zij nemen ons deze weken op sleeptouw, erg leuk. Het huis is echt mooi, fatsoenlijke keuken, slaapkamer etc. De douche staat praktisch buiten, maar dat heeft ook wel weer wat. Het huis heeft wel een gebruiksaanwijzing; iets bijzonders met water en elektriciteit. Ik snap het nog niet helemaal maar Dennis heeft bedacht dat als je ergens een lamp uit doet, er ergens anders wel een kraan is die aan gaat. Ideaal toch ;).

Vannacht goed geslapen, ondanks de toch wel erg aanwezige kikkers en krekels.. Vanaf nu staat mijn slaapmuziekje gewoon wat harder. Vanochtend begon al goed, Dennis had met de nodige moeite zijn prachtige reiswekker ingesteld, maar die is nooit afgelopen. Dus toen we wakker werden gemaakt hadden we nog 10 minuten voordat we zouden vertrekken naar de scholen. Geen surinaamse no spang dus hier ;). Op de scholen was het leuk! Allemaal blije kinderen die een paar woordjes engels kunnen. We konden meteen 'les' gaan geven...Tja daar sta je dan. Nog half in slaap en onder de indruk van de omgeving.. Gelukkig waren Kate en Bobo ook mee, dus zij maakten een mooie start. Voor de rest van de weken is het de bedoeling dat we deels engelse les geven en ze deels vermaken met activiteiten. Juist, we zijn niet meer aan het werk op de dagbehandeling maar we gaan gewoon vrolijk door met acitviteiten verzinnen. Kicken we ook niet zo snel af van het werken he;).

Vanmiddag zijn we op pad geweest in Ubud. Dit is een plek waar veel toeristen komen die iets meer willen zien dan alleen stranden. Ubud ligt ongeveer 1,5 uur van het strand af. Je komt hier veel tempels tegen, allemaal ontzettend gedetailleerd met standbeelden. Mooi. Je ziet hier op de stoep overal bloemen/rijst/wierrook liggen, dat zijn een soort offers die de mensen daar neer leggen. Het is hun manier om te danken en om te bidden dat het goed zal gaan. DIt leggen ze dan bijvoorbeeld voor hun huis of winkel. Het is behoorlijk goed op letten waar je loopt, geloof niet dat het zo gewaardeerd wordt als je op hun offer trapt ;-). We zijn nog in een natuurpark geweest waar de apen los rond lopen. Had het idee dat ik midden in de jungle liep. Ik was voorbereid op de apen, had alles wat ze eventueel af konden pakken in mijn tas gedaan. Helaas was ik niet voorbereid op bananenschillen... Ben werkelijk waar uitgegleden over zo'n ding! Dacht dat dat alleen in flauwe films gebeurde.. Gelukkig heb ik het een en ander aan reserve wat de val op kon vangen ;-).

Vanavond uit eten geweest en jawel, er stond weer rijst op het menu. Dit restaurant had varken als specialiteit. We waren de enige gasten en het leek net of we varkens hoorden ' schreeuwen' . Niet erg bevordelijk voor je eetlust... Bij navraag bleek dit te gaan om een bijzondere vogel.. Nouja, we nemen het maar voor lief ;). Het is hier trouwens heel normaal om het eten en drinken wat je niet op eet, in te laten pakken en mee te nemen. Dus we hebben nog het een en ander meegenomen.
Werd trouwens erg blij toen ik rondliep in Ubud; bij een cafe maakten ze reclame voor eredivisie live! Dus wie weet kan ik twente nog even bekieken :) ik hoorde trouwens dat ze gewonnen hebben gister, mooi.

Mijn backpack is trouwens nu al een ramp, heb totaal geen overzicht. Heb nu voor het gemak alles er maar naast gelegd, maar dat kan ook niet de bedoeling zijn lijkt me. Hier wordt nog een oplossing voor gezocht ;-).

Hoe is het bij jullie? Nog steeds redelijk aangenaam weer?

Ik ben trouwens niet meer bereikbaar op m'n 06, dat ging in Nederland al even mis. Heb nu een ander nummer, heb ik alleen even niet bij de hand (dus eigenlijk is dit waardeloze informatie voor jullie haha. )

Wij gaan nu even lessen voorbereiden, haha het is toch wat.

Ik spreek jullie snel! Liefs Rosanne

Aftellen!

Hallo allemaal,

Het aftellen is nu dan echt begonnen! Nog 4 dagen werken, nog een paar dagen klungelen en dingen regelen en dan is het zover...
Zoals de meesten van jullie wel weten ga ik inmiddels niet meer alleen reizen, Dennis gaat met me mee. Echt super leuk om samen te gaan! En wel zo prettig voor het thuisfront, die waren namelijk nog niet helemaal overtuigd van mijn backpack-kwaliteiten ;).

Het is de bedoeling dat ik jullie via deze site op de hoogte zal houden. Volgende week zaterdag vliegen we richting Denpasar op Bali. Heb gehoord dat het op Bali niet heel vervelend is...

Jullie alvast succes in de winter ;-)

Liefs Rosanne