Ha allemaal,

Soms is het even zoeken naar wat tijd om een verhaal te tikken. Nou kan ik natuurlijk zeggen dat dat komt omdat we hier ontzettend druk zijn, maar dan zou ik toch wel een beetje liegen ;-). Het is meer dat er zoveel andere dingen te doen en te zien zijn dat het verhalen tikken er nogal bij in schiet. Maar op dit moment hebben we een tussenstop, heb nog zo'n vijf uur voor de bus naar Vietnam vertrekt.  Genoeg tijd dus om jullie weer op de hoogte te brengen van het mooie leven in Azie..

Na een hobbelige busreis door de vele armoedige gebieden van Cambodja kwamen we aan in Siem Reap. Een stad die te vergelijken is met Pnohm Penh; ook hier veel luxe hotels en westerse restaurants. Voelt toch wel een beetje dubbel om in zo'n luxe hotel te zitten, terwijl je tijdens de reis er naar toe alleen maar ontzettende armoedige dorpen ziet. De mensen leven in houten hutjes, ik kan het met de beste wil van de wereld geen huis noemen. Alles lijkt op instorten te staan. Ook de grond is droog, dor en geel. Het contrast met de stad is verschrikkelijk groot. Maar goed, aangekomen in Siem Reap voelden we ons dan net weer niet schuldig genoeg om dan zelf ook maar in zo'n hutje te gaan zitten, een stenen hotel met zwembad was best wel welkom namelijk ;-). De grootste bezienswaardigheid hier is de Angkor Wat, of terwijl tempels, tempels en nog eens tempels. En dan nog wat meer tempels. Of brokken stenen wat voor tempels door moet gaan. Mocht de verveling je in de vorige zinnen ontgaan zijn; ik ben een beetje tempelmoe. Gelukkig heb ik een reisgenoot waarmee ik bijna angstaanjagend veel op één lijn lig, dus ook Dennis stond niet bepaald te springen om nog meer tempels te bezoeken. Helaas zijn we dan wel weer van die toeristen die dingen willen zien, alleen omdat de Lonely Planet en de halve wereld zegt dat je dat toch echt gezien "moet" hebben. Wie weet mis je toch een highlight als je niet gaat;-). Dus vervoer in de vorm van een tuctuc geregeld en vol goede moed gingen we op weg naar Angkor Wat. Bij de entree een 1dag ticket geregeld (een uurticket was helaas niet mogelijk) en me verbaasd over het grote aantal mensen dat in de rij stond voor een zeven-dagen-ticket. Zeven dagen! Goeiedag, ik moet er niet aan denken om daar zeven hele dagen rond te lopen. Je zult het vast wel overleven, maar toch. Laten we het er maar op houden dat ik gewoon niet zo onder de indruk was van dat hele Angkor Wat ;-). Dennis en ik zijn in sneltreinvaart door de tempels gesjeesd; flink de pas er in, foto's geschoten als een dolle, af en toe een opmerking als "toch is het wel mooi gemaakt hoor" en binnen een kleine 4 uur waren we weer op de terugweg. Heb me voornamelijk vermaakt met het bekijken van de duizenden andere toeristen, die zich allen in de meest oncomfortabele bochten wrongen om een tempel te fotograferen zonder andere mensen er bij op. Ik vond ze grenzeloos optimistisch, het was namelijk wel duidelijk dat dat nooit zou gaan gebeuren. Maar goed, na deze energieslopende ochtend (misschien toch wat te veel impuls in 4 uur tijd) eens even goed gebruik gemaakt van ons luxe hotel, heerlijk aan het zwembad gelegen en een boek gelezen. Nog even de nightmarket bezocht; een markt met keiharde muziek, veel knipperende lichtjes en kraampjes vol souvenirs, sjaals, tassen en sieraden. Voor sommige mensen staat dit gelijk aan het winkel-walhalla en is dit een plek waar je heel makkelijk van je geld af komt. Helaas behoor ik tot bovengenoemde categorie "sommige mensen"... Dus jawel, portemonnee weer leeg en tas propvol. Ondertussen doe ik gewoon net alsof ik het onheilspellende gekraak van mijn backpack niet hoor, zo zwaar zijn die aankopen heus niet ;-). Verder praat ik het ook nog goed doordat het eigenlijk ook gewoon niks kost en ik op deze manier toch een steentje bijdraag aan de welvaart in Cambodja. 

Na Siem Reap hebben we onze tocht voortgezet richting Batambang. Hier voor moesten we onchristelijk vroeg uit de veren, 5 uur. Keurig netjes volgens afgesproken tijd stonden we in de hal paraat, om vervolgens anderhalf uur later nog niet opgehaald te zijn. Daar sta je dan met je goede gedrag, bijtend op een houtje omdat ontbijten zo midden in de nacht niet mogelijk was... Uiteindelijk kwam er dan toch een bus, inclusief chauffeur met een wel heel bijzondere rijstijl (als ik zeg dat half Cambodja 10 minuten moest wachten totdat hij een keer die bus had gekeerd overdrijf ik niet). Maar de chauffeur bleek over hele andere kwaliteiten dan auto rijden te beschikken, deze man was een meester in het stapelen van zowel tassen als mensen. De 16 persoonsbus werd omgetoverd tot een 25 persoonsbus. De chauffeur bleef maar opschuif-gebaren maken, ondanks de benauwde blikken van de gestapelde westerlingen die zo een wel hele intieme eerste kennismaking met elkaar beleefden. Na al die mensen moesten ook nog de overdreven grote rugzakken in de bus, iets wat  hem warempel nog lukte zonder al te veel schade aan te richten. Ik zat overigens op een redelijk gunstige plek, dus heb dit tafereel met een grote glimlach kunnen aanschouwen. Na de bus volgde een boottocht, waarin ik 8 uur lang heb kunnen genieten van de omgeving en mijn geweldige achterburen. Mijn achterburen, Sjonnie en Jeanett, type volksbuurt, waren nogal verbaasd over het hele Cambodja. Letterlijk ging het zo: "Ik zie nog geen paling, jij dan Jeanett" en na uren op de boot doorgebracht te hebben "toch wel een ontwikkelingsland, dat Cambodja. He Jeanett". Zo ging het de hele dag door, natuurlijk met Haags accent en op een volume van jewelste. Mijn naaste buren waren ook interessant, de buurvrouw heeft de hele tocht onafgebroken op z'n Beatrixs gezwaaid naar alles en iedereen in de buitenwereld. Verbazingwekkend gewoon. Gelukkig was de omgeving ook interessant ;-), we kwamen langs veel floating villages. Dit zijn letterlijk drijvende dorpen. Bijzonder om te zien, behalve huizen komen er ook drijvende supermarkten en scholen voorbij. Heb geen enkele vorm van luxe kunnen ontdekken in deze drijvende dorpen. Verder kleurde het water nogal bruin, de oorzaak hiervan werd al snel duidelijk: de sanitaire voorzieningen in deze dorpen hebben allen een uiteinde richting het water.. Dat een paar meter verderop mensen zich in ditzelfde water zitten te wassen of de afwas doen schijnt de normaalste zaak van de wereld te zijn. Vanaf Batambang is ons reisgezelschap uitgebreid met Annelies, een Nederlandse die ook op de boot zat, gezellig :-). 

De volgende dag zijn we op verkenningstocht gegaan door Batambang. Iets wat ik erg leuk vond was de bamboo-trein, een trein bestaande uit een vlotje op wielen op een rails. Een prachtig systeem, ik zie het in Nederland al zo voor me. Een klein nadeel; als er een tegenligger aankomt moet het hele treinstel  van het spoor af en moet je een paar minuten wachten in het gras. Geweldig toch. Verder hebben we die dag weer een tempel bezocht. Ditmaal eentje op een berg, dus ons uithoudingsvermogen werd weer even goed getest. Deze tempel kon me aanzienlijk meer bekoren dan de Angkor Wat, met name door het mooie uitzicht. Daarna nog langs de "killing cave" geweest, iets wat aansloot bij het gruwelijke stuk geschiedenis wat we eerder die week hadden gezien. Op deze plek werden gevangenen in een grot gemarteld en vervolgens van een berg af gegooid. De grot, die volgens onze gids supermakkelijk te vinden was, hebben we niet gevonden. Blijkbaar hadden we een afslag gemist, wat me overigens niet verbaasde aangezien alle bordjes in Khmer-taal waren (iets wat in mijn ogen gelijk is aan chinees, en nee, dat beheers ik nog steeds niet).

Na Batambang ging de tocht verder richting Sihanoukville. Wel met een tussenstop in Pnohm Penh, de afstand was te groot om in een keer te reizen. Beide busreizen waren weer fascinerend, wederom door bijzondere medepassagiers. In de eerste bus zat een lokale familie voor ons. Moeders had een bijzondere manier van opvoeden, bij elke beweging die het kind maakte kreeg het een tik. Verder vond ze het heel normaal om het kind de helft van de tijd naakt door de bus rond te laten lopen. Er kwam op een gegeven moment zelfs een plas water richting onze stoelen drijven, waarvan ik me serieus afvroeg of het nou gewoon water was of iets wat dat kind had geproduceerd.... Maar goed. In de tweede bus zat ik naast een Japanner die geen schaamte kende, hij zat uitgebreid in zijn neus te peuteren en stopte dit vervolgens in z'n mond. Zo langzamerhand begin ik toch wel een beetje te verlangen naar het Nederlandse openbaar vervoer, het altijd te laat komen weegt niet op tegen de vieze toestanden hier ;-).

Sihanoukville staat ook wel bekend als het Salou van Cambodja. In de ochtenduren zijn de straten leeg, in de middag- en avonduren zijn ze gevuld met dronken toeristen en superdronken toeristen. Aangezien we geen 17 meer zijn hebben we ons maar niet in dit nachtleven gestort. Wel hadden we andere spannende nachtelijke activiteiten; mijn bed maakte verdraaid veel geluid. Ook als ik doodstil lag.... Nadat mijn heldhaftige reisgenoten en ik besloten hadden dat er waarschijnlijk een ontzettend beest onder of in mijn bed moest zitten, kwam de volgende stap. Het bed verplaatsen. Noem me een klein kind, maar eigenlijk durfde ik het gewoon niet haha. Het maakte echt veel geluid en je hebt geen idee wat er allemaal onder weg kan komen. Mijn reisgenoten bleken net zulke helden, dus hebben we de receptionist van het hotel, die zojuist aan zijn nachtslaapje was begonnen, erbij gehaald. Die concludeerde dat het gewoon een beest in het hout van mijn bed was. Met andere woorden: "stel je niet aan en ga dat bed in". Daar had ik niet zoveel zin in, dus heb mijn matras verplaatst en ben tussen Dennis en Annelies in gaan liggen. Vervolgens nog de nodige uren wakker gelegen omdat het geluid door bleef gaan. Haha had verwacht dat beesten me inmiddels niet meer zoveel zouden doen, maar helaas, ben nog steeds een held op sokken. 
Om toch nog iets te ondernemen in Sihanoukville hebben we het National Ream Park bezocht. Hier hebben we een prachtige boottocht gemaakt door een mangrove, een kleine jungle tocht gelopen (appeltje eitje), mooie stranden gezien en nog een toren midden in de mangrove beklommen. Absoluut de moeite waard, en zeker een betere daginvulling dan wat alle andere toeristen in Sihanoukville doen; de roes uitslapen in bed.

Nu ga ik nog even een klein jaloersmakend stukje tikken; de afgelopen vier dagen hebben we namelijk op een prachtig, onbewoond eiland doorgebracht. Annelies was gisteren jarig en wilde graag op een speciale plek zijn deze dag, en wie zijn wij om daar niet aan mee te werken :-). We sliepen in een hutje van bamboe, nog geen 5 meter van de zee af. Niet zomaar een zee, nee een prachtige heldere blauwe zee. Met zand zo wit dat het bijna pijn aan je ogen doet. Heb hier een waardige vervanger gevonden voor mijn slaapmuziek, s'nachts in bed naar de golven luisteren is best rustgevend. Dat diezelfde golven er voor zorgden dat ik s'nachts in totale paniek wakker werd, omdat ik dacht dat ik met mijn bed was afgedreven, laat ik hierbij even achterwege ;-). We hebben gesnorkeld bij het eiland waar op dit moment de franse Expeditie Robinson wordt gehouden. En mooi dat het overal was :-). Even voor de expeditie Robinson fans onder ons; er is een klein stuk strand voor het programma afgezet. De rest van het eiland is gevuld met toeristen, die in de ogen van de expeditie-deelnemers rustig aan hun kokosnoot liggen te slurpen op het strand. Hoe gemeen is dat haha. Afgezien van het primitieve (beperkte stroom, zelf met emmertjes water in de weer om de wc door te spoelen en overal insecten) was het echt ultiem genieten.

Nu zijn we weer terug in Sihanoukville. Vanavond nemen we de nachtbus naar Ho Chi Minh/Saigon. Hebben in Cambodja wel alles gezien wat we wilden zien, en als ik er zo op terug kijk kan ik alleen maar zeggen dat ik aangenaam verrast ben door dit land. Vriendelijke mensen, een boedhistische cultuur waar ik me wel in kan vinden en prachtige natuur. Maar heb ook erg veel zin om verder te gaan naar Vietnam.

Hoe is het in Nederland? Inmiddels al een beetje echte winter of hebben we het gewoon even warm?;-)

Liefs

ps: foto's volgen nog. De usb-drive van de computer en ik liggen niet op een lijn hier ;-).