Daar zijn we weer, ditmaal met een update vanuit Vientiane in Laos.

In Vietnam hebben we op de valreep nog het mausoleum van Ho Chi Minh bezocht. Die beste man, ook wel Ome Ho genoemd, ligt hier opgebaard. Dit is overigens tegen zijn wil in gebeurd, hij wilde zelf namelijk gecremeerd worden. Er komen dagelijks duizenden mensen bij hem kijken; mensen die hem een laatste eer willen bewijzen, complete klassen van de basisschool, of mensen zoals wij; toeristen die eigenlijk wel nieuwsgierig zijn hoe dat er nou allemaal uit ziet. Aangekomen bij het terrein krioelde het van de bezoekers en bewakers. De bewaking was bijzonder streng, je tas en camera mocht bijvoorbeeld niet mee naar binnen. Toen ik in de rij stond kwam er een bewaker nog geen meter voor me staan, die werkelijk waar door zo’n joekel van een luidspreker naar me schreeuwde dat ik mijn fles water ook niet mee mocht nemen. Was nogal overdonderd van zoveel volume zo vlak bij mijn oor haha. In het mausoleum moesten we doodstil zijn. Dennis werd nog op een manier van “waar ben jij mee bezig” aangetikt, hij mocht namelijk niet met zijn armen over elkaar lopen. Dat is schijnbaar respectloos. Ho Chi Minh is opgebaard in een glazen kist. Om hem heen staan veel bloemen en vier bewakers. Heel apart om te zien, die man is al 43 jaar geleden overleden, maar door het balsemen ziet hij eruit alsof het net gisteren gebeurd is.

Met een tevreden gevoel stapten we die dag later in het vliegtuig; we hadden in Vietnam alles gezien wat we wilden zien en waren klaar voor de volgende bestemming: Laos.

Aangekomen in de hoofdstad van Laos, Vientiane, viel ons meteen op hoe rustig het hier was. Nou kwamen we natuurlijk net uit Hanoi, een stad waar een seconde van onoplettendheid op straat je geheid het leven zal kosten, dus was het ook niet moeilijk om een rustigere plek te vinden. We waren gewend om de meest drukke straten over te steken, door gewoon te gaan lopen. Scooters ontwijken je wel, alleen auto’s moet je zelf even voor aan de kant gaan (het is een beetje de regel dat het grootste voertuig voorrang heeft). Toen we dit bij de eerste beste straat in Laos deden, stopten er werkelijk waar twee auto’s voor ons, zodat we rustig over konden steken….. En dat zonder te toeteren! Eerst denk je dan nog dat het een uitzondering betreft en de toeters misschien gewoon kapot zijn, want na een paar maanden Azie is het getoeter net zo normaal geworden als ademhalen. Maar zo ging het de hele dag door; geen woeste blikken, geen getoeter, maar vriendelijke en vooral rustige mensen. Na al die oversteek-stress en de zoveelste ontsnapt-aan-de-dood-situatie van de andere landen was dit echt een verademing. Het was sowieso erg aangenaam om na het koude Vietnam in Laos te komen; het zonnetje deed goed zijn best en haalde de 34 graden. Weer zweten geblazen dus, maar alles beter dan die inmense kou van Sapa:-).

Laos is absoluut een prachtig land. De mensen zijn bijzonder vriendelijk. Het is omgeven door mooie en veel ongerepte natuur. Het landschap bestaat voornamelijk uit bergen, rijstvelden en rivieren. Op straat kom je regelmatig een kudde koeien of wat verdwaalde hanen tegen. Het wordt gekenmerkt door de vele gouden tempels die op de meest onverwachte plekken tevoorschijn komen, de monnikken met hun paraplu’s en oranje gewaden, de eetkraampjes aan straat en natuurlijk weer de tuctucs. Zeer aangenaam om doorheen te wandelen.

Na een paar leuke dagen in Vientiane gingen we met de bus verder richting Vang Vieng. De organisatie in deze bus was niet helemaal je van het;  er was eigenlijk gewoon een passagier te veel. Of een stoel te weinig, het is maar hoe je het bekijkt. Uiteindelijk werd besloten dat ik dan maar op de bijrijderstoel naast de chauffeur moest gaan zitten. Hierdoor had ik een bijzonder goed zicht op de weg, dit vond ik prachtig want zo kon ik volop genieten van het mooie landschap. Na een half uurtje kwam ik erachter dat dat bijzonder goede zicht op de weg ook wel een klein nadeel had; ik zag echt alles. Zo zag ik de chauffeur meerdere keren op het nippertje obstakels op de weg ontwijken. Die obstakels bestonden uit wandelende monnikken, fietsers, scooters, andere auto’s ,complete kuddes koeien, verdwaalde waterbuffels en hanen.  Dit gebeurde allemaal met één hand aan het stuur, die andere had ie nodig voor telefoontjes die blijkbaar niet konden wachten. Het was alsof ik in een computerspel zat, zo ongecontroleerd en hard was die man aan het rijden. Dat we Vang Vieng uiteindelijk gehaald hebben zonder iets te raken vind ik nog steeds een wonder.

Vang Vieng is een klein dorpje midden in de bergen. Wederom een geweldige omgeving. Onze kamer was iets minder geweldig, het was een bamboe hutje van nog geen vierkante meter, met 2 vieze matrassen op de grond. Maar goed, in zo’n omgeving wil je zo veel mogelijk buiten zijn dus het was wel prima. We hebben hier een prachtige bergwandeling gemaakt, die, zoals zoveel tripjes hier, heel wat gevaarlijker bleek dan we vooraf dachten. We waren met zijn tweeën en een gids. De gids bedacht volgens mij ter plekke een eigen tocht, midden door rijstvelden en dichtbegroeide bossen. Op een gegeven moment hield de weg gewoon op, maar daar had ie ook wel een oplossing voor; we konden wel door de rivier lopen. Zo gezegd, zo gedaan; schoenen uit, hop de rivier in en lopen maar. Blijkbaar was die rivier de plaatselijke badplaats, we kwamen bijzonder veel naakte mensen tegen die ons toch een beetje vragend aankeken…
Verder moesten we een brug over; een brug van bamboe die duidelijk zijn beste tijd had gehad. Op zijn dooie gemak en met de lenigheid van een aap stak de gids de brug over, hij deed het nog net niet met zijn ogen dicht. Toen kwam Dennis, die ging al heel wat minder snel. Op een gegeven moment hoorde ik hem zeggen “ehmm, there is no bamboo left on the bridge??” . Dan moest ie maar even een stukje over het dunne touwtje lopen…. Toen Dennis goed aan de overkant was besloot ik het er ook maar op te wagen. Wel met klamme handen, knikkende knie ën en een bonkend hart. Het water onder ons stond niet heel hoog, waardoor ik alle hard uitziende rotsen net iets te goed kon zien. De brug bewoog als een gek, alles kraakte en het idee dat ik op die rosten zou kunnen vallen maakte me doodsbenauwd. Het stuk wat je over het touw moest lopen was helemaal dramatisch, ik zweette inmiddels zo erg dat mijn handen het touw niet goed vast konden houden. Na de vele aanmoedigingen van Dennis (die zo overtuigend mogelijk zei dat het er allemaal heel soepel uit zag en ik het geweldig deed, tuurlijk Dennis...) lukte het me om heelhuids over te komen. Pfff wat was dat eng. We moesten nog een boom uitklimmen om weer op de grond te komen, iets wat grandioos mis ging bij mij haha. Komt er op neer dat ik op een gegeven moment aan een tak in de boom hing, maar nog lang niet met mijn voeten op de grond stond. Maar ik was allang blij dat ik van die verdraaide brug af was. Later bleek trouwens dat we de brug terecht doodeng vonden; we spraken andere Nederlanders die dezelfde trip hadden gedaan, maar zij moesten de rivier met een kayak oversteken omdat die brug volgens de gids levensgevaarlijk was…. Juist. We bedanken dat engeltje op mijn schouder maar weer;-).
Verder zijn we in diezelfde trip nog in diepe grotten geweest. Na die brug konden we alles aan, dus als een ware mijnwerker met een lamp op ons hoofd klauterden we door de grot heen. Erg leuk. Tegen lunchtijd maakte de gids een vuurtje en konden we genieten van een welverdiende lunch. S’middags stond tubing op het programma; iets waar Vang Vieng bekend om staat.  Tubing houdt in dat je in een autoband de rivier afdrijft. Een erg vermakelijke activiteit. Wat een beetje jammer is is dat ze bij het tubing een soort Salou hebben gemaakt; er zijn duizenden barretjes aan het water, overal gratis shotjes, keiharde muziek en overal dronken/kotsende jongeren. Na zo’n prachtige ochtend doorgebracht te hebben in de stille natuur, vond ik het echt doodzonde dat je dan opeens in zo’n zuipoord terecht komt. Door deze gedachte besefte ik me trouwens met een schok dat ik oud en degelijk wordt, maar dat even terzijde. In tegenstelling tot vele anderen hebben wij wel de hele tubing route afgewerkt, 4 kilometer lang dobberen op de rivier tussen de bergen. Erg mooi.  Was ook nog wel even hard werken; er was bijna geen stroming dus onze armen moesten functioneren als peddel. Daarnaast moest je ook nog alle rotsen ontwijken, iets waar ik maar half in geslaagd ben. Op een gegeven moment merkte Dennis op dat een paar rotsen verderop wel leken te bewegen…. Nou dat was inderdaad zo, het waren alleen geen rotsen maar een kudde waterbuffels die midden in de rivier stonden. Aangezien ik er recht op af ging werd ik toen wel even heel druk met peddelen haha. Al met al was het echt een topdag! S’avonds hebben we toch nog even een bar opgezocht, kon me er nog niet helemaal bij neerleggen dat ik me die dag oud en degelijk voelde:P. Daar aangekomen bevonden we ons in een grote dronken mensenmassa. De reden waarom iedereen hier dronken is werd ook al snel duidelijk; toen ik aan de bar 2 glazen drank bestelde werd ik erg raar aangekeken, glazen bleken namelijk geen optie te zijn. Ze schenken hier alleen emmers alcohol….. Juist. Haha daar sta je dan met je goede gedrag en een emmer drank in je hand. Wat verder trouwens geweldig is aan dit dorpje; ze hebben hier cafe’s waar ze non stop Friends draaien! Woeehoe, Friends kijken met een emmertje drank in de hand en bergen en de rivier op de achtergrond. Wat een gelukzalig moment was dat haha.

Na Vang Vieng ging de tocht verder richting Luang Prabang; een dorpje wat op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Een gemoedelijke plek met mogelijkheden voor veel tripjes. De waterval die we hier bezocht hebben doet alle andere watervallen verbleken, prachtig helderblauw water, bergje hier en daar. Helemaal top.
Verder hebben we hier misschien wel het gaafste van onze hele reis gedaan; we hebben gezwommen met olifanten. Eerst hebben we een klein ritje gereden, waarbij je in een mandje op de olifant zit. Dit was wel grappig, maar werd al gauw een beetje saai. Toen werd het mandje er af gehaald en gebaarde de man dat ik eventjes op de olifant moest klimmen.. Ehmm, mijn reactie was iets van "hoe dan in godsnaam" . Ondanks dat de olifant was gaan zitten was ie nog zo’n 2 meter hoog.  Daar had die man blijkbaar geen boodschap aan, hij bleef hetzelfde gebaar maken. Dus ik heb me maar van mijn allerlenigste kant laten zien. Heb minstens vier spieren verrekt, moest in spaghaat wat mijn lichaam niet kan, mijn broek die al kapot was greep de gelegenheid aan om nog wat verder uit te scheuren, maar uiteidenlijk zat ik er dan toch op. Blijkbaar zag het eruit alsof ik alles onder controle had, de gids liep namelijk een paar meter voor me en liet me alleen met dat ontzettend grote beest. Niets was minder waar, toen we de heuvel  af gingen lag ik zo ongeveer horizontaal op dat beest en moest ik werkelijk alles op alles zetten om er niet af te vallen. Die controle was toch wat ver te zoeken. In het water was echt geweldig, hij nam me meerdere keren mee kopje onder en we gingen echt alle kanten op. Uiteindelijk ben ik er dan toch afgevallen, als je er dan eenmaal naast drijft is zo’n olifantenkop toch best groot en eng als ie op je af komt. Het beest leek zich prima te vermaken, ging zoveel mogelijk onder water en spoot me meerdere keren nat met zijn slurf. De terugtocht was weer een wilde, maar dat was het absoluut waard. Vond dit echt een super geweldige ervaring!

Gisteren zijn we weer teruggereisd naar Vientiane, een bustrip van zo’n 14 uur met veel lokalen. Ik dacht dat ik nu wel het punt had bereikt dat ik me niet meer kon verbazen over de toch wel bijzondere eetgewoonten van de lokalen, maar ik zat er naast. De bus stopte gisteren regelmatig bij kraampjes waar de lokalen gretig gefrituurde vleermuis kochten... Compleet met pootjes, kop en een overweldigende stank. Brr… 

Morgen vliegen we in alle vroegte naar Bangkok, onze laatste bestemming van de reis. Hier komt een einde aan ons zo geslaagde schijnhuwelijk; we krijgen allebei bezoek en gaan 3 weken apart reizen.  Na 4 maanden alles (maar dan ook echt alles)  gedeeld te hebben voelt het raar om opeens een eigen weg te gaan. We vormen absoluut een topteam en ik had me geen betere reisgenoot kunnen wensen.
Vrijdag komen mijn ouders en mijn broer, kijk er ontzettend naar uit om ze weer te zien! 

Liefs Rosanne