Hier weer even een update, ditmaal vanuit het koude Vietnam.. Jaha dat lezen jullie goed, het koude Vietnam. Maar daarover later meer..

Bij m'n vorige bericht was ik geëindigd in Hoi An, het meest gemoedelijke stadje van Vietnam. Met zijn smalle straten vol gele huizen, kledingwinkels en restaurants is het zelfs in de regen een genot om door heen te lopen. Die regen zorgde er helaas wel voor dat we in meer winkels belanden dan ons lief was. En laat Hoi An nou net bekend staan om zijn goede en goedkope kledingmakers.. Toen Dennis overstag ging was er voor mij ook geen houden meer aan ;-). Heb een winterjas van de wehkampsite laten namaken. Haha zelfs in Vietnam houdt die verdraaide site me bezig. En ach, toen ik toch eenmaal met geld aan het gooien was heb ik er maar meteen laarzen bij laten maken.. Je moet toch wat als het regent. Maar ben erg blij met het resultaat! Mijn backpack was er wat minder blij mee, hij weigert sindsdien dienst en wil zelfs met brute kracht niet meer dicht.

Verder hebben we ons goed vermaakt in de kroegen van Hoi An, leuke mensen leren kennen en sinds lange tijd weer de voetjes van de vloer gehad. Top! Wel blijkt dat Vietnamese wodka duidelijk niet aan mij is besteed, pff wat een troep. Budgettechnisch gezien was het gunstig; zowel de avond zelf als de dag er na ;-).

Na Hoi An ging de reis verder richting Hue. Hier hebben we sinds maanden weer op de fiets gezeten, leuk! Moest er wel even aan wennen om weer actief deel te nemen aan het verkeer, wat een druktemakers zijn het toch hier. Iets waar ik nog steeds niet aan gewend ben is het constante getoeter, het komt van alle kanten en betekent altijd dat je aan de kant moet gaan. Maar ja, naar welke kant je dan moet is de grote vraag.. Ben niet zo goed in het lokaliseren van de toeters dus eigenlijk doe ik maar gewoon wat. Gelukkig zijn ze heer en meester in het ontwijken hier:-)

Vanaf Hue hadden we een treinticket geboekt richting Hanoi. Op het treinstation leek het alsof we weer op Java waren; we werden aangekeken alsof we naakt rondliepen. Op een gegeven moment stond er een vrouw nog geen meter van me af letterlijk met haar vinger naar me te wijzen en te lachen. Vervolgens wist ze niet hoe snel ze het nieuws van het verschijnsel van de blanke schepsels aan al haar vrienden moest vertellen, dus voor we het wisten stonden er een stuk of twaalf mensen naar ons te wijzen en te lachen. Toen Dennis iets van 'what's up' tegen ze zei hadden we het helemaal gemaakt, ze kwamen niet meer bij. Beleefde mensen hoor, die Aziaten ;-). Na drie uur wachten, waarin we de man achter het loket moedeloos hebben gemaakt door duizend keer te vragen hoe laat de trein kwam, kwam ie dan eindelijk. De nachttrein beviel wat beter dan de gemiddelde bus, de slaapplek is eigenlijk wel de naam “bed” waardig. Als het niet zoveel zou schommelen zou je je bijna echt in een bed wanen. Aangekomen in Hanoi wachtte ons een aangename verrassing; het hostel wat we geboekt hadden was absoluut prachtig. Een grote, mooie en schone kamer, tv aan de muur, warme douche en voor het eerst sinds tijden zachte bedden. Wooeehoe wat een verademing na al die gebroken nachten in de bussen. Hier hebben we gretig gebruik van gemaakt, ik was dat bed niet meer uit te slaan haha. Het ontbijt was inclusief, het enige wat je daar voor moest doen was voor 10 uur op komen dagen.. Dit bleek een te grote opgave voor ons, van de vier keer is het maar één keer gelukt ;-). Hanoi is de hoofdstad van Vietnam, maar met zijn zes miljoen inwoners heeft het een kleinere populatie dan Saigon. Het ligt in het noorden, iets wat goed te merken is aan de temperatuur. Hier geen zomerse verschijningen in jurkjes en op slippers, de lange kleding en schoenen moesten weer voor de dag komen. We hebben ons een paar dagen prima vermaakt met sightseeing in de stad. Veel witte gebouwen met mooie balustrades, hier en daar een meertje en leuke winkels. We waren verbaasd over het grote aantal bruidsparen dat we zagen, denk dat we er in twee dagen tijd wel een stuk of 40 hebben gezien. Bij navraag bleek dit te komen door het nieuwe jaar. Ze geloven hier in de chinese jaren, waarin het dit jaar het jaar van de draak is. Het blijkt dat dit een uiterst gunstig jaar is om kinderen te krijgen, dus jawel, iedereen gaat nu als een dolle trouwen om vervolgens de volgende stap te kunnen nemen en dit nog voor het nieuwe jaar te kunnen afronden..

Verder heb ik me nog even verbaasd over het gedrag/gezag van de politie hier. We waren in een ruimte wat door moest gaan voor een soort discotheek. Blijkbaar hadden die beste mensen hier geen vergunning voor, want de politie kwam langs om te melden dat de muziek zachter moest. Nog geen minuut nadat de politie weg was ging het volume weer omhoog. Weer een minuut later stond de politie weer aan de deur, wederom met dezelfde melding. Dit hele tafereel heeft zich zo’n zes keer herhaald. Op een gegeven moment gaf de politie het op en gingen ze maar een drankje drinken aan de bar. Haha geweldig toch. Na dat drankje hadden ze dan blijkbaar toch besloten harder door te pakken, we werden weggestuurd. Letterlijk zeiden ze “ Ba Klo”, ja dat engels is hier werkelijk van topniveau, maar dat moest dus door gaan voor “Bar Closed”. Denk dat het uiteindelijk nog lang heeft geduurd voor iedereen weg was, maar zo druk leken ze zich daar niet om te maken.

Na een paar dagen stad werd het weer tijd voor natuur, we hadden een trip geboekt naar Halong Bay.
Halong Bay is een grote baai met duizenden uitstekende rotsen in helder groen water. We zijn hier drie dagen op een boot gebleven. We hebben een grot van binnen bezocht, prachtig om te zien. Het plafond zag er uit als zand op het strand, inclusief de kuilen. Bijzonder dat zoiets gewoon door de natuur zelf is ontstaan. Ook bijzonder was de verbeelding van onze gids, hij zag werkelijk waar in elke rots wel een dier of een teken. Ook zag hij ergens het hoofd van een schildpad, wat voor veel geluk zal zorgen als je die zou aanraken. Tja, zag er met de beste wil van de wereld niet wat in. Ik zal wel te Hollands zijn om die dingen te geloven;-). Daarna zijn we een stukje wezen kayakken, o.a. langs een floating village. Blijft indrukwekkend om te zien hoe een volledig dorp daadwerkelijk zijn leven op het water leeft. De kinderen krijgen geen onderwijs, ze leren van hun ouders wat nodig is om te leven op het water. Ze hadden trouwens wel televisie en mobiele telefoons, dus toch wat minder primitief dan ik dacht. Maar zou nog steeds niet met ze willen ruilen haha.

Dennis en ik bleken de enige twee te zijn die er voor gekozen hadden om twee nachten te verblijven op de boot, de rest van de groep ging de volgende dag overnachten op een eiland. Blijkbaar was onze travel agent toch wat minder goed op de hoogte, want we wisten niet dat het uberhaupt een optie was om ergens anders te overnachten. Maar dit pakte erg goed uit, we gingen verder Halong Bay in en dit was werkelijk prachtig. We zijn weer wezen kayakken, met zijn vieren in totaal. Het was echt geweldig. We hebben geen andere toeristen gezien, om ons heen alleen maar de adembenemend mooie natuur. Het heldergroene water, omringd door prachtige rotsen. Op het geluid van vogels en apen na was het er doodstil. We zijn door smalle, donkere grotten gevaren, tikkeltje eng maar super mooi. Bij elk einde van de grot was ik verbaasd over het mooie uitzicht wat voor ons lag. Was echt ultiem genieten. Onze kayakkwaliteiten moesten nog wel even ontwikkeld worden; we zijn een paar keer recht op de rotsen gebotst. Op de een of andere manier waren we niet in staat om tijdig te remmen of te keren. Maar na het invoeren van de scheepstermen, zoals bakboord en stuurboord, ging dit perfect. Naast ons was er één andere toerist, een Engelsman genaamd Anthony. We ontmoeten hier veel bijzondere mensen, en hij is daar absoluut een van. Anthony maakt een nogal verwilderde indruk; een baard die al weken staat, gaten in de kleren etc. Het is zo’n man die zijn eigen theepot en vishengel aan z’n rugzak heeft hangen. De doorgewinterde backpacker dus. Hij woont in Engeland vrijwillig in een truck, hij heeft het namelijk niet zo op de vastigheid die bij het hebben van een huis komt kijken. Vond zijn verhaal fascinerend. Weet niet of jullie de film into the wild kennen, maar daar deed het me een beetje aan denken. Die film gaat over iemand die besluit alles in zijn leven achter te laten en in het wild te gaan leven. Anthony had dat ook zo ongeveer gedaan. Verder leek ie totaal één met de natuur te zijn, hij at alles wat los en vast zat en dook het water in bij extreem koude temperaturen. Hij vond het niet nodig om naar het wc-hokje op de boot te gaan, meneer ging gewoon op het dek staan en deed zijn broek open. Geweldig.

Na deze prachtige dagen keerden we terug naar Hanoi, om diezelfde avond nog met de trein richting Sapa te gaan. Dit was even een klein stress moment; we zouden om 17.30uur arriveren in Hanoi en onze trein zou om 18.00uur vertrekken. We hadden de trein al wel geboekt, maar we hadden het ticket nog niet. Tony, onze reisgids, zei echter dat we ons vooral geen zorgen moesten maken en het allemaal wel goed zou komen. De terugweg van Halong Bay duurde langer dan verwacht, het werd helemaal mooi toen we ook nog door de politie aangehouden werden voor een of andere controle. Inmiddels begon de tijd te dringen en begon Tony onze blik te ontwijken... Geen goed teken. Om 17.45u stopte de bus midden op een drukke straat, kregen we van Tony een adres in de handen gedrukt en werden we bijna letterlijk de bus uitgegooid. Okee dan, wij als een dolle op zoek naar het adres. Aangezien alle straatnamen hier beginnen met Hang was het nog een flinke opgave om de goede te vinden. Bij het eerste beste adres wat zo ongeveer overeen kwam met het adres op ons papier zijn we naar binnen gestormd. Meteen met de deur in huis gevallen en gevraagd of Tony hun gebeld had. Ja dat had ie. Onze volgende vraag was dus of ze dan ook ons ticket hadden... Twee moeilijke gezichten en een antwoord als “ buy, buy” vond ik niet echt een bevredigend antwoord. Toen ik nog een keer vroeg of Tony hun gebeld had, bleken ze eigenlijk geen idee te hebben wie Tony was.... Na 3 maanden in Azie hadden Dennis en ik beter moeten weten; mensen zeggen hier overal ja op, ook al weten ze het antwoord niet. We bleken op het verkeerde adres te zijn, dus als twee idioten met de backpack op zijn we verder gerend. Rennen door de straten van Hanoi is trouwens een ontzettende uitdaging, naast het niet uit evenwicht raken door je zware backpack moet je ook nog alle scooters, kraampjes en wandelaars zien te ontwijken. Denk dat we het voor beginnende renners aardig hebben gedaan. Uiteindelijk het goede adres gevonden en de jongedame bleek inderdaad onze tickets te hebben. Maar ze snapte onze haast niet, want de trein zou pas vertrekken om 21.50uur.... Aargh, waarom er dan op ons papier 18 uur stond zal ik wel nooit begrijpen. Maar goed, die trein hadden we in ieder geval gehaald. Er zaten weer bijzondere mensen in de trein; o.a. een Engelse vrouw van middelbare leeftijd, die vroeg of we haar nieuwe jas niet charmant vonden omdat ie dezelfde kleur had als het landschap van Vietnam.. Juist.... Daarna vertelde ze dat ze haar prive feestje in de coupe zou hebben, want ze had gin-tonic mee. Haha wat een mens, het mooie was dat wij haar konden overtreffen omdat we chips en wijn hadden, iets waar ze toch wel een beetje jaloers op was. Die nacht amper geslapen, Dennis was ziek geworden en ik voelde me ook niet al te best. Rond een uurtje of 7 s’ochtends kwamen we aan in Sapa, gelegen in het hoge noorden van Vietnam. En wij denken dat Halong Bay koud was... Nou dat was echt niks vergeleken met Sapa. Er zat werkelijk waar ijs op de ruiten! Oei, dat was wel even wat anders dan de temperatuur van de afgelopen maanden. Helaas kennen ze hier geen centrale verwarming, dus ook in onze slaapkamer was het zodanig koud dat we wolkjes uitademden. We logeerden in een bergdorp, vlakbij de grens met China. Het was een totaal andere wereld dan alle andere plaatsen die we gezien hebben in Vietnam. De mensen dragen hier traditionele zelfgemaakte kleding, hebben bijzonder grote oorbellen in en lopen allemaal met een bamboemand op de rug. Wat een wereld, geweldig om te zien. De eerste trektocht ging bergafwaarts naar een waterval. Het uitzicht zou prachtig moeten zijn, jammer genoeg was het enige wat wij zagen dikke dichte mist. De weg terug was met zijn klimtocht even flink afzien, ben geloof ik niet zoveel meer gewend. De nacht heb ik letterlijk rillend doorgebracht, kon het op geen enkele manier warm krijgen. Had een legging, broek, 2 shirts en 2 vesten aan en nog bleef ik klappertanden. Was alweer vergeten hoe het voelde om het zo ellendig koud te hebben, maar ik kan me weer helemaal inleven in jullie :-). De volgende dag stond er weer een trektocht op het programma. Deze was heel wat gevaarlijker dan we verwacht hadden. Door de mist konden we amper twee meter voor ons uit kijken. Het had geregend, waardoor de wandelpaden veranderd waren in een grote modderpoel met gladde stenen. Dat was opzich nog wel te doen, maar op het moment dat we super dicht langs de afgrond liepen moest ik toch wel even slikken. Het was zo’n “één-stap-verkeerd-en-je-bent-er-geweest” situatie. Gelukkig liep er een lokale vrouw naast me die hier duidelijk aan gewend was. Ze vond het blijkbaar niet erg om haar leven voor de mijne te wagen, ze bleef mijn hand maar vast pakken. Al begon ik langzaam wel te vermoeden waarom, deze mevrouw had namelijk ook zo’n mooi bamboe mandje op haar rug met daarin zelfgemaakte spullen. En ach, nadat we de barre tocht overleefd hadden vroeg ze of ik iets wilde kopen, wat een verrassing;-). Was haar wel dankbaar dus heb een of ander foeilelijk tasje gekocht. Zij blij, ik blij. Het was jammer dat we beide dagen niks van het uitzicht hebben kunnen zien, maar het was absoluut de moeite waard om hier naar toe te gaan. Gewoon al bijzonder om een ander stukje Vietnam te zien, en ach, die mist heeft ook wel wat. Gisteravond hebben we de nachttrein terug gepakt en nu zijn we weer in Hanoi. Hier gaan we even bijkomen in het hostel met de zachte bedden, de spierpijn en algehele vermoeidheid zijn namelijk behoorlijk aanwezig. Woensdag vliegen we naar Laos, horen er goede verhalen over dus heb er zin in!

Is het bij jullie inmiddels al iets minder koud? Ik zeg maar even niks over FC Twente, het is niet al te best geloof ik.......

Liefs Rosanne