Het laatste bericht heb ik geschreven in Cambodja, waar we aan het wachten waren op de nachtbus richting Vietnam. We hadden een VVIP slaapbus geboekt. De foto’s zagen er goed uit en voor zo’n lange rit leek ons dat wel prettig. We waren in de veronderstelling dat VVIP stond voor Very Very Important Person, iets wat de aardige dame van het ticketbureau ons ook verzekerde, maar helaas hadden we er niet meer naast kunnen zitten. We werden letterlijk weggestopt in het onderste gedeelte van de stapelbedden in de bus, met opgetrokken benen, dubbelgevouwen lichamen en geen enkel raam. Kreeg hier meer het Vee-Vervoer-gevoel van dan dat we nou zulke belangrijke gasten waren. Rechtopzitten was geen optie, je moest je maar horizontaal in je kruipruimte zien te wurmen. Maar goed, als je eenmaal lag en niet bewoog was het wel te doen. De tocht zou zo’n 12 uur duren en iedereen maakte zich op voor de nacht; lakenzakken, nachtkleding en dekens kwamen overal tevoorschijn. Na een kleine 5 uur rijden moesten we overstappen op een andere bus. Een vlugge blik op deze nieuwe bus deed me vermoeden dat de tocht zich wel eens heel oncomfortabel voort kon gaan zetten. En jawel, dat vermoeden was juist. Hier geen horizontale kruiptaferelen, we zaten weer verticaal rechtop in de stoel en met de knieen tegen de voorburen aan. Deze bus viel absoluut in de categorie “schooierbus”; de zittingen van onze stoelen viel zo af en toe op de grond em het raam achter ons zou geen zuchtje wind moeten hebben want het stond op knappen. Verder vond ik de ontzettende urinelucht ook wat onaangenaam. Moest wel lachen om Dennis, die na 1 minuut zijn “haal-me-hier-weg-hoofd” had opgezet. Een gedachte die trouwens ook bij mij extreem vaak op komt tijdens de gemiddelde busreis. Extra ongemakkelijk werd het door de mensen voor ons, de Duitse Katja en haar vriend. Een bijzonder stel. Mevrouw was van top tot teen in fietskleding gehuld, waarom je dat toch zou doen in een nachtbus is me nog steeds een raadsel. Blijkbaar waren ze iets kwijt, alle tassen werden overhoop gehaald. Dit ging gepaard met een hoop gebonk tegen de stoelen, wat overigens heerlijk tegen onze knieen bonkte, en het af en aan knipperen met de zaklamp. Ik geloof niet dat de zoektocht een positief einde had, want er kwam een fikse woordwisseling tussen die twee. Hierin had Katja duidelijk de broek aan, foei wat een pittig mens. Wat ik dan wel weer mooi vond is dat mijn Duitse kennis blijkbaar toch nog zodanig is dat ik deze ruzie prima kon volgen ;-). Zestien (!) uur en de nodige ruzies en verzoeningen tussen Katja en manlief later, kwamen we dan aan in Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon. Wat een drukke stad. Ik dacht dat in Jakarta veel scooters waren, maar dit sloeg echt alles. De bus stopte dichtbij de backpackersarea, maar omdat we nogal gaar waren van de reis en niet zoveel zin hadden om te gaan zoeken, besloten we een taxi te nemen. Hier zijn we meteen voor afgestraft door ontzettend afgezet te worden. Ons hostel zat blijkbaar één lullig straatje verwijderd van het busstation, maar de taxi heeft ons de halve stad doorgereden. De rekening: 400.000 Vietnamese Dong. Ik vertel hier liever niet bij hoeveel euro het is, maar geloof me, het is pijnlijk veel.

Ho Chi Minh City is een leuke stad, de straten doen luxe en mooi aan. De mensen zijn vriendelijk en spreken over het algemeen een stuk beter Engels dan in de andere landen waar we geweest zijn. Natuurlijk hebben we hier weer de nodige sightseeing gedaan. Veel plekken zijn geschiedenis-gerelateerd, iets wat ik erg interessant vond. Op de middelbare school was de Vietnamoorlog een examenonderwerp, het was een van de weinige dingen wat me echt kon interesseren. We hebben het War Remnants museum bezocht; een museum met indrukwekkende foto’s. Op school zagen we de oorlog vooral vanuit de kant van Amerika, maar hier in Vietnam wordt duidelijk de andere kant belicht. Logisch. Maar erg interessant. Het is toch absoluut niet mooi wat die Amerikanen hier hebben aangericht. Indrukwekkend vond ik de foto’s van de Agent Orange. Tijdens de aanvallen heeft Amerika dioxine gebruikt. Dioxine is nogal troep, en het woord troep is nogal een understatement. Je hebt 85 gram van dat spul nodig als je een volledige stad wil verwoesten. De Amerikanen hebben hier miljarden gram van gebruikt.. Hier zijn de gevolgen nog steeds goed van te zien, met name in ernstige lichamelijke afwijkingen. Nog steeds worden er kinderen geboren met ernstige afwijkingen, inmiddels al de derde generatie. Ook hebben we de Cu Chi tunnels bezocht, een immens groot netwerk van tunnels die de Vietcong gebruikt heeft tijdens de oorlog. Onze gidsen hier waren werkelijk hilarisch. De eerste gids bleek een kater te hebben, de bus moest onderweg even stoppen omdat die beste man het nodige kwijt moest. Maar hij had maar 1 biertje gehad (jaja, dat argument kennen we ;-)). Hij droeg het stokje over aan een andere gids, die niet wist hoe snel hij ons weer moest overdragen aan een andere gids. Deze derde gids straalde het toppunt van verveling uit. Hij vertelde alles op een toon alsof ie elk moment kon sterven van verveling (iets wat trouwens ook een gevaar was voor zijn luisteraars). Als ie naar een volgende punt ging kon hij het blijkbaar niet opbrengen om te wachten tot zijn groep daar ook was, hij begon gewoon zijn versje op te ratelen ook al stond er nog niemand. Bijkomend detail was dat het gebied overvol was met toeristen, dus je kunt je indenken wat voor een toptour dit was ;-). Het enige spannende aan deze tour was de 3 minuten dat we daadwerkelijk in een tunnel zijn geweest (waar de gids overigens voor bedankte). De tunnels zijn verschrikkelijk nauw en donker. Al na een paar seconden had ik moeite met adem halen en kwamen de hartkloppingen. Ben niet claustrofobisch, maar een beetje meer ruimte had ik toch prettig gevonden. Je kon er alleen gehurkt doorheen en dan nog zat ik met mijn rug tegen het plafond. Ik bedacht me opeens dat Aziaten natuurlijk veel kleiner zijn dan ik, dus prompt kwamen de nodige rampscenario’s in me op. Met name het idee dat ik klem zou komen te zitten maakte het dat ik er zo snel mogelijk weer uit wilde. Maar als je er eenmaal in zit kun je niet meer terug. Gelukkig was het geen eindeloos lange tocht en konden we al snel, met een trillend lichaam ten top, naar boven klimmen. Indrukwekkend om door heen te lopen, maar nooit weer.

Verder hebben we ons nog vermaakt met een riviertocht op de Mekong Delta. Was leuk, maar wederom overtoeristisch. Praktisch gingen we in polonaise-formatie over de rivier en dreigden de eilanden te zinken vanwege overbelasting. Vreemd genoeg kon ik het “uniek he-gevoel” die dag maar niet te pakken krijgen.

In verband met TET, het chinese nieuwjaar, zijn we wat langer in Ho Chi Minh gebleven. We hadden wel weer zin in een feestje met vuurwerk, dus we besloten om naar de waterkant te lopen. Samen met miljoenen andere mensen, dus dat was werkelijk een topplan. Die waterkant hebben we nooit gehaald, op een gegeven moment stagneerde de doorgang omdat het gewoon te propvol was met mensen. Tja wat doe je dan, dan ga je op zoek naar een andere plek. Het toeval wil dat we nou net langs een ontzettend duur en chique hotel liepen met een dakterras... Dus onze beste glimlach opgezet en naar binnen gegaan om zo snel mogelijk in die lift naar boven te stappen. Helaas moesten we toch entree betalen toen we boven kwamen, een bedrag wat passend was bij de status van het hotel, maar dat was het absoluut waard. We hadden een brilliante plek op het dakterras om het vuurwerk te kijken. Inclusief een gratis Heineken biertje en champagne in de hand en tussen de dolle dansende Aziaten. Was echt super gaaf.

Het nadeel aan dat hele chinese nieuwjaarsgebeuren is dat de overheid, geniaal dat ze zijn, alle Aziaten tegelijkertijd 10 dagen vakantie heeft gegeven. Tien dagen vakantievierende Aziaten staat gelijk aan een heleboel ellende. Alle hotels, bussen en treinen zijn volgeboekt. Ze hebben alle prijzen verdriedubbeld, voor de gelegenheid hebben ze zelfs op menukaarten stickers geplakt met de nieuwe prijzen. Drie dagen na nieuwjaarsdag zouden we de meeste drukte wel gehad hebben, dus vol goede moed zijn we toen in de bus gestapt richting Nha Trang. De normale bussen waren volgeboekt, dus we zaten weer in zo’n gezellige stapelbed bus. Ditmaal zaten we bovenin, een hele verbetering omdat ik zo optimaal kon genieten van het mooie landschap in Vietnam. Het landschap is afwisselend, met zijn bergen en felgroene rijstvelden is het absoluut prachtig om doorheen te reizen. Iets minder prachtig was het trileffect in de bus, in feite hebben we gewoon 12 uur lang op een trilplaat gezeten. Iets wat de volgende dag erg goed te merken was, goeiendag wat een spierpijn haha. Rond een uurtje zeven s’avonds kwamen we aan in Nha Trang. Vervolgens hebben we uren gezocht naar een hotel, echt alles was volgeboekt. Het zoeken naar een hotel werd overigens bemoeilijkt door het feit dat de stroom uitviel, de gebouwen waar we naar binnen liepen konden net zo goed winkels of huizen zijn, je kon er niks van zien. Na een stuk of 9 hotels en de zoveelste opmerking “everywhere full” besloten we maar via internet iets te boeken, zodat we tenminste gericht naar iets toe konden lopen. Dit was een meesterlijke zet van ons, want zo kwam Vicky in ons leven. Vicky is denk ik iemand die ik nooit zal vergeten, een geweldig en chaotisch mens. Ze is de eigenaresse van Vicky’s boutique waar we zojuist via internet geboekt hadden. Vicky begon bij onze binnenkomst moeilijk te kijken, want ze zei dat haar kamer niet meer op internet hoorde te staan omdat ie allang volgeboekt was. Ons geluk was dat Vicky zich nu verantwoordelijk voelde voor ons en uren heeft geprobeerd om een slaapplek voor ons te krijgen. Uiteindelijk zijn we geeindigd in een vieze studentenkamer waarvan de bewoner tijdelijk op vakantie was. We hebben hier een bed en een matras met zijn vieren gedeeld, samen met twee Engelse meisjes die we in de bus ontmoet hadden. Hier moesten we trouwens een schandalig hoge prijs voor betalen, maar het leek ons altijd nog beter dan overnachten onder de brug.

De volgende ochtend gingen we ontbijten bij Vicky en begon hetzelfde gedonder weer, want we moesten voor de komende nacht nog een slaapplek regelen. Ondertussen bleven de mensen maar binnen druppelen bij Vicky, want haar kamer stond nog steeds als beschikbaar op internet. Het was gewoon lachwekkend, denk dat er wel zo’n 7 koppels binnen kwamen die allemaal, net als wij, in de waan waren eindelijk een hotelkamer gevonden te hebben. Kwamen zij even bedrogen uit;-). Nadat we ontdekt hadden dat er in de hele stad geen geld meer te krijgen was besloten we dat we hier zo snel mogelijk weer weg wilden. Ons oorspronkelijke plan om naar Dalat te gaan kon helaas niet doorgaan, want verrassing, dit was volgeboekt. Toen gekozen voor een busreis van weer 12 uur, ditmaal richting Hoi An.

En daar zijn we nu, in het gezellige Hoi An. Het is echt een verademing om na zoiets massaals als Nha Trang in deze knusse stad te komen. Zal de volgende keer meer over Hoi An vertellen, o.a. over hoe ik voor de verleiding ben gevallen van al die kledingmakers hier....

Hoe is het met jullie? Hoorde dat de kou eindelijk begonnen is?En Twente doet goede zaken! Ik zie het helemaal goed komen, heb wel zin aan een feestje op de oude markt.

Liefs