Heey,

Ditmaal een verhaal vanuit Solo op Java, een hele omschakeling na Bali...

Heb ontzettend genoten van onze tijd op de Gili Islands, wat is het daar toch prachtig. Het water is super helder en er zijn veel koraalriffen, dus we zijn aan het snorkelen geslagen. Erg leuk, lijkt wel een andere wereld daar onder het water. Het enige minpuntje van de Gili's was ons budget.... Aangezien we 5 maanden backpacken en niet bepaald omkomen in het geld, hebben we ons te houden aan een redelijk laag budget. De verleiding van geld uitgeven is daar minstens zo groot als de gemiddelde verleiding op Temptation Island. S'avonds genieten van een maaltijd aan het strand, live muziek en cocktails.... Zie dan na de maaltijd maar eens netjes door te lopen naar je kamer, waarvan je weet dat het een broeihok is, want die airco paste natuurlijk net niet in het budget. Tja, dan laat je je toch maar overhalen voor een heel klein drankje in de reggae bar, al is het alleen maar omdat die zanger de hele tijd zo schattig 'every little thingsss gonna be allright' zingt. Dit zwakke moment heb ik overigens weten te compenseren door, hoe low budget, aan het bier te gaan :-). Natuurlijk was het dan de bedoeling om na dat ene biertje naar huis te gaan, maarja... de weg naar huis is toevallig langs een best wel gezellige bar. Als je daar dan ook nog je internationale snorkelmaatjes ziet staan heeft het blijkbaar zo moeten zijn; dan kan dat 2e biertje ook wel even gedronken worden. Langzaam verdwijnt dan dat hele low-budget-gebeuren uit je gedachten, tot het opeens half 5 is en je je beseft dat je toch echt wel schandalig over je budget zit. Wat hier trouwens wel opvallend is is het drugsbeleid; de primaire levensbehoefte lijkt wel paddo's te zijn. Overal kun je ze krijgen en iedereen lijkt het te gebruiken. Ze doen ook absoluut geen moeite om het te verbergen, de zogenoemde mushrooms staan gewoon op de menu kaarten. Het gemiddelde barpersoneel loopt rond te stuiteren en dragen shirts met teksten als: I thought I was ugly, eating mushroom makes me happy'. Als je je bestelling doorgeeft krijg je standaard de vraag ' no mushroom?' , en dat vragen ze dan met een glimlach van oor tot oor. Wel grappig om te zien. Na 5 dagen hebben we ons zelf van dit prachtige eiland weten af te slepen, dus er is nog hoop voor het budget ;-). Met de boot, die overigens door dat water aan het jagen was alsof zijn leven er van af hing, zijn we weer terug gegaan naar Bali. Het vaste puntje aan de horizon waar ik me altijd op focus was dit keer niet te vinden. Tja, beste reispil die daar dan tegen op kan, de mijne kon dat in ieder geval niet. Met een zakje in de hand heb ik het weten te overleven, wat een ellende ;-). Daarna zijn we doorgegaan naar Denpasar, de hoofdstad van Bali. Wat een omschakeling, van het paradijs met de paarden en wagens naar deze drukke, chaotische stad. Echt overal is verkeer, overal zie je scooters, auto's, busjes, taxi's etc. Oversteken is een vak apart. Wachten tot de weg leeg is is gewoon geen optie, dan sta je daar de rest van je leven. Je moet maar gewoon gaan lopen, zij rijden wel om je heen. Dat gaat wel samen met de nodige toeters, wat bij mij weer de nodige oversteek-stress veroorzaakt ;-). Maar alles went, dus dit gaat inmiddels ook al beter. De markt van Denpasar was wel interessant, ze verkopen er werkelijk waar alles. Kleren, stoelen, kasten, rieten manden, groente, vis (in alle soorten en maten; gedroogd,verrot, levend..). En stinken dat het er deed, niet te zuinig. Ontzettend nauwe gangen die allemaal op elkaar lijken, dus op een gegeven moment waren we gewoon verdwaald in de markt. Om de minuut rent er wel iemand voorbij met een hoop spullen op zijn hoofd. Wonderbaarlijk wat de mensen hier allemaal op hun hoofd vervoeren. Sowieso is het vervoeren van spullen/mensen grappig om te zien. Complete gezinnen zitten met zijn allen op 1 scooter gepropt. De gemiddelde pick up puilt uit van de mensen/dieren/spullen. Het lijken wel hele volksverhuizingen. En op het gemiddelde hoofd van de vrouw staat een mand met daarin een voorraad waar Albert Heijn jaloers op zou zijn.
Ons hotel in Denpasar viel onder de categorie ' hier mag je geld voor toe krijgen om te slapen', dus was erg blij dat we na een korte nacht weer weg gingen. Ditmaal op weg naar Java. We hadden een bus geregeld die ons tot Malang zou brengen, een stadje in het oosten van Java. Het is de lokale manier van reizen, grappig om mee te maken. Op een gegeven moment waren we bij het punt waar we met de bus op de ferry gingen. Op het moment dat we bij die haven aan kwamen rijden begonnen allemaal verkopers onze bus achterna te rennen. Het was de bedoeling dat we in de bus bleven zitten en wat denk je, die verkopers stormen met zijn allen tegelijk die bus in. Ze hadden hun handen vol met eten, horlogs, zonnebrillen etc. Ik noem het de gebruikelijke troep ;-). Er kwam zelfs iemand binnen die een lied begon te zingen, en die ging toch werkelijk waar met de pet rond toen hij uitgezongen was! Haha niet te geloven.Op dat moment kon ik me overigens prima inhouden met het uitgeven van geld ;-).
Halverwege de rit waren we midden in een of andere Islamitische optocht beland, het leek wel of heel Java was uitgelopen. Niemand kon ons vertellen waarom die optocht er was, maar we hebben er wel mooi 4 uur in vast gezeten. Zodra de mensen ontdekten dat er warempel 2 blanken in de bus zaten (we waren veruit de enige) gingen ze allemaal wijzen, lachen, foto's maken. Heel apart. Maar goed, door dat geintje was het inmiddels wel 12 uur s'nachts en waren we nog lang niet in de buurt van Malang. De bus ging eerst langs Surabaya, daar moest de rest van de passagiers namelijk zijn. Langzaam aan begon ik het vermoeden te krijgen dat die chauffeur helemaal geen zin meer had om nog door te rijden naar Malang, en goh... Daar had ie inderdaad geen zin in. Op een gegeven moment werden we de bus uitgehaald, onze tas werd overgepakt naar een of ander gammel buurtbusje, de chauffeur drukte wat geld in de hand van een duister uitziende man en hij zei 'Malang' en wees naar het andere busje. We hadden niet erg veel keus dus zijn maar ingestapt. Onderweg wat bijzondere mensen opgepikt en met een snelheid van jewelste richting Malang gesjeesd (stoplichten zijn hier blijkbaar alleen maar om te negeren, waarom zou je er ook wat op uit doen als het met een keer toeteren en uitwijken ook kan ;-). Op een gegeven moment stopte het busje, en die man vertelde dat ie hundredthoussand rp wilde. Natuurlijk gingen we daar tegen in, we hadden tenslotte alles al bij die vorige bus betaald. Maar op zijn manier kon ie opeens geen engels meer. Tja daar sta je dan, 2 uur s' nachts, geen flauw idee waar je bent en welke kant op je moet. Wederom hadden we weinig keus, al hebben we het nog wel af weten te pingelen tot vijftig duizend (nog schandalig veel geld). Uiteindelijk keurig netjes bij een buurt met hotels afgezet. Deze manier van reizen beviel ons allebei niet zo goed, dus de volgende keer toch maar wat kleinere afstanden per dag maken.
Malang is een leuke stad met de nodige Nederlandse geschiedenis. Ons hotel was in de jaren '30 door Nederlands gebouwd, leuk. Het ontbijt was hier geweldig, want jawel, ze hadden boterhammen met kaas! Heerlijk, ben s' ochtends namelijk nooit zo happig op dat eeuwige rijst-gebeuren hier. Je kunt duidelijk zien dat de Nederlanders hier vroeger geweest zijn, je ziet het aan sommige huizen maar ook sommige woorden worden nog gebruikt. Bijvoorbeeld gratis, knalpot, korting etc. We hebben zelfs in een restaurant gegeten wat door Nederlanders is opgezet, de Nederlandse slogan hebben ze na al die jaren nog steeds op de kaart staan :-).
De mensen op Java zijn heel anders dan op Bali. Ten eerste komt dat doordat het hier overwegend islamitisch is, Bali is overwegend Hindoeistisch. De mensen op Java zijn wat gereserveerder en bovenal lijken ze niet gewend te zijn aan blanken. Het is echt niet te geloven, we lopen hier rond alsof we bekende popsterren zijn. Mensen maken stiekem foto's van je, ze lachen en wijzen, ze stoten elkaar aan om het nieuws door te geven dat er een blanke is gesignaleerd. Meerdere mensen zijn op ons afgestapt om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Ook gaan we hier gewoon door met het geven van de engelse les, blijkbaar hebben alle studenten hier de opdracht om gesprekjes aan te knopen met buitenlanders. We hebben al tig keren gesprekjes gevoerd waarbij een geluidsrecorder onder onze neus werd gedrukt. Vandaag zagen we voor het eerst ook een aftekenlijst van die studenten, daar staat letterlijk als opdracht 'hunting tourist'. Dat jagen nemen ze wel erg letterlijk, we worden tot in de kleinste steegjes achterna gezeten haha. Afgezien van de studenten spreken de mensen hier erg slecht Engels. Als je de weg vraagt beginnen ze allemaal te lachen en iets in het Indonesisch te brabbelen, echt er zijn maar weinig mensen waar we een fatsoenlijk woord mee gesproken hebben. In het begin is het nog wel grappig; iedereen lacht naar je en brabbelt wat. Maar op een gegeven moment wordt het toch wel irritant, helemaal omdat mensen ja zeggen op dingen waarvan ze helemaal niet weten wat we bedoelen. Tevens lijkt het wel of de mensen hier ons zien als lopende bankbiljetten, ze roepen soms letterlijk 'mister, money!!' naar je. We hebben hier met een Nederlandse man gesproken die hier al 13 jaar woont, en die heeft onze vermoedens bevestigd. Echt iedereen wil je hier geld af troggelen. Dit doen ze wel allemaal met een grote glimlach op hun gezicht, waardoor ze leuk en betrouwbaar lijken. De man wilde verder niet negatief doen over Java, maar heeft ons wel 100 keer gezegd dat we er niet in moeten tuinen en elke keer weer op onze strepen moeten gaan staan. Hij was zelf behoorlijk vaak bedonderd, en dan niet voor de kinderachtige bedragen waar wij over praten. We nemen zijn wijze woorden in ieder geval mee en gaan vrolijk door met afpingelen en laten ons vooral niet verleiden door die glimlach.

Na Malang zijn we verder gegaan naar Batu, een bergdorpje in de buurt van hot springs. De omgeving was mooi, maar behalve die berg was er ook echt niks te doen. We hebben er 2 dagen gezeten en dat was meer dan genoeg. In het hotel waren we de enige gasten. Rond een uurtje of zeven s'avonds liepen we naar de receptie om eten te bestellen (ze hadden een restaurant erbij). Daar leek het wel uitgestorven. Er zaten 2 jongens achter de computer die ons in gebarentaal konden uitleggen dat de manager en al het personeel naar huis waren gegaan. Okee, juist.. onze gedachte hierbij was dat als zelfs zij het niet de moeite waard vinden om in het hotel te blijven, wij ook maar zo snel mogelijk verder moeten. Zo gezegd, zo gedaan, na een ietwat saaie dag (serieus verveling ten top) zijn we in de bus richting Solo gestapt. Solo heet ook wel Surakarta en is de minst westerse stad van Java. Er zijn hier wat bezienswaardigheden, shopping malls en tempels (van de tijd voor de Islam). De stad is wel leuk dus we blijven hier een paar dagen. Gisteren iemand ontmoet die ons het een en ander heeft laten zien. Aardige jongen, en heel fijn om eens een lokale te ontmoeten die geen geld van je wil maar gewoon oprecht vriendelijk is.

Inmiddels hebben we ook de normale douche verruild voor de Indonesische manier van douchen; een bak vullen met water en daar dan met een emmertje uit scheppen. Foei wat een toestand is dat, voor je die shampoo uit je ogen en haren hebt ben je uren verder. Iets waar ik weiger aan mee te werken is de manier van het toilet gebruiken. De squad toilets ontkomen we helaas niet aan (toilet vind ik trouwens een groot woord voor gewoon een gat in de grond) maar ik weiger om billen schoon te spuiten in plaats van toiletpapier te gebruiken. Toen ik aan onze hoteljongen vroeg waar het toitletpapier was (wat overigens erg moeilijk ging, hij sprak geen engels, dus je kan je voorstellen dat dit in gebarentaal een tikkeltje genant is) keek ie me lachend aan en zei, met een grote glimlach,: ' Aah, we don't use that'. Pardon?? Dat gebruiken jullie niet??! Blijkt dus dat bij elke wc zo'n spuit hangt wat de boel schoon moet maken. En dat mag je dan alleen met je linkerhand gebruiken, omdat je alleen met je rechter hand mag eten.. Nou, we zijn gewoon lekker eigenwijs naar de supermarkt gegaan en hebben toiletpapier gehaald :-).

Hoe is het in Nederland? Iedereen druk met sint? Hier is kerst al volop in beeld, overal hangt versiering. In het internetcafe waar ik nu zit werd net een interessante versie van ' de herdertjes lagen bij nachte' gedraaid.
Iets wat we op Java trouwens nog niet hebben kunnen vinden is een fatsoenlijk cafe waar je alcohol kunt bestellen. Tsjonge jonge, hooguit een keertje bier op de kaart maar daar blijft het bij. Maar we zetten onze zoektocht gewoon voort, zoekt en gij zult vinden ;-).

Succes in de koude decembermaand, ik hoor het graag als er sneeuw ligt :-)

Liefs