Hey allemaal,

Hoe is het daar in het verre Nederland? Begint het al lekker koud te worden?

Hier gaat alles goed! Afgelopen week is erg snel voorbij gegaan. We zijn druk geweest met les geven en natuurlijk de nodige sight seeing op Bali.

Bali is echt een prachtig eiland. Het is bergachtig, veel groen, palmbomen en overal zie je rijstvelden. Afgelopen vrijdag voor het eerst een fietstocht gemaakt. We fietsen wel elke dag naar de school, maar tegen de tijd dat je goed en wel op de fiets zit ben je er al. Dus het werd tijd voor een echte fietstocht. Gewapend met de lonely planet en mijn pictogrammenboekje moest dat goed komen.. Het eerste stuk was erg aangenaam, bergafwaarts met een lekker briesje in de rug genieten van de omgeving. Pauze gehouden op een plek wat later een kerkhof bleek te zijn, niet het toppunt van gezelligheid, maar het viel niet erg op. Was een beetje rommelig en de stenen zijn erg klein. Aan al dat bergafwaarts moest eens een einde komen, pff wat was dat afzien. Ik dacht echt dat ik wel wat gewend was door mijn wekelijkse fietstochtjes met vader Schulte, maar ik was echt totaal kapot. Die bergen zijn verdraaid stijl, daarbij komt nog de hitte en een veel te kleine fiets (ben toch wat groter dan de gemiddelde mens hier ;)). De balinezen en ook andere toeristen lachten ons toe/uit. Je zag ze iets denken in de trant van: 'die Hollanders ook met dat eeuwige gefiets van hun'. De lokale mensen rijden hier allemaal op een scooter. Zelfs kinderen van een jaar of 10 zie je op scooters! En dan niet in hun eentje, nee je ziet rustig 3 kinderen op 1 scooter gepropt. Uiteraard zonder helm, die lijken ze hier meer voor de sier bij zich te hebben. Het is hier duidelijk niet nodig om je fiets op slot te zetten, je zal wel gek zijn om zo'n vermoeiend rijtuig te stelen. Aan het eind van onze fietstocht hadden we nog even een extra uitdaging;we konden via de bekende weg naar huis gaan via het park, maar dat betekende ook dat we onze fiets een trap van 104 treden op moesten tillen. We konden er ook voor kiezen om langs een onbekende weg te gaan, maar gezien de tijdsdruk die we hadden leek ons dat niet ideaal. We moesten namelijk om 4 uur weer les geven, en het was op dat moment iets van half 4. Dus... Vol optimisme gingen we via het park. Fiets op de rug en klimmen maar. Dat was afzien x 2. En de balinezen konden hun lol natuurlijk niet op haha. Toen we over waren was ik wel zo ongeveer knock out. Na een uurtje was ik wel weer hersteld, vervolgens grenzeloos optimistisch ingestemd met het idee van de Thaise meisjes om de volgende dag een georganiseerde fiets tour te doen..... We blijven tenslotte Hollanders, we fietsen tot we niet meer kunnen ;-). De georganiseerde tour was duizend keer lichter dan onze eigen tour, dit was namelijk een 'downhill cycle tour'. We zijn met een auto de beg op gereden richting Batur; een vulkaan. Deze is voor het laatst actief geweest in 1994. Het uitzicht deed me een beetje denken aan de bergen van Oostenrijk, altijd goed natuurlijk. Van daaruit met de fiets naar beneden, dit was uiteraard appeltje eitje. Heb ontzettend genoten van het uitzicht, die rijstvelden zijn werkelijk prachtig. We zijn nog gestopt bij een dorpje, hier mochten we bij iemand thuis kijken. Het is alsof je terug gaat in de tijd, ze hadden in dat dorp echt geen enkele vorm van luxe. Een groot contrast met het toeristische gedeelte van Bali. Bali is een bijzonder eiland, zo is het het enige Indonesische eiland wat een eigen taal heeft (ik noem het maar Balinees). De naamgeving van personen is erg grappig, ze kennen hier eigenlijk maar 4 namen. Wayan, Made, Nyoman en Ketut. Als je als eerste geboren wordt heet je Wayan, als tweede Made, enz enz. Bij het vijde kind beginnen ze gewoon weer op nieuw. Waarom zou je ook moeilijk doen en telkens nieuwe namen verzinnen. Denk dat ze het jammer vinden van hun tijd ;-). Op het moment dat iemand komt te overlijden wordt er op zijn zachtst gezegd, opmerkelijk gehandeld. Het is heel normaal dat er zo'n 3 a 4 jaar gewacht wordt met het begraven van een lijk. Deze bewaren ze dan op een speciale tafel in huis, of onder een heilige boom (wel boven de grond dus). De heilige boom moet er voor zorgen dat het lijk niet gaat stinken. Ik, nuchtere Hollander die ik ben, heb hier zo mijn bedenkingen bij. Hoe armer de familie, hoe langer er gewacht wordt met het begraven. Een begrafenis gaat samen met vele offers, voor die offers moet soms lang gespaard worden. Soms hebben families zo weinig geld dat ze wachten tot er meer mensen in de buurt overleden zijn, zodat ze bijvoorbeeld 4 mensen tegelijkertijd kunnen begraven. Scheelt weer in de offers ;-).

Het lesgeven gaat erg moeizaam. De kinderen kennen wel wat woorden Engels, maar geen zinnen. Ze hebben een slechte basis. Ik heb soms het gevoel dat ik gewoon net zo goed dom in het Nederlands kan praten, want ze begrijpen me toch niet. Logisch, ze hebben dat gewoon nog niet geleerd. Aangezien aan ons Balinees nog wel het een en ander scheelt is het bijna onmogelijk om ze wat bij te brengen. We leren ze dingen die we kunnen uitbeelden, in de hoop dat ze het goed opvangen. Het schoolsysteem hier valt absoluut niet te vergelijjken met dat van ons. Misschien doe ik het systeem hier mee te kort; maar ik krijg het idee dat iedereen hier gewoon maar wat doet. Ze hebben geen vaste leraar, dit verandert zo ongeveer met de 2 weken. Wij hebben nog geen een leraar in onze klas gezien. Vanaf dag 1 laten ze ons alleen. Ze hebben geen idee wat wij hun kinderen leren. Op onze beurt doen wij ook maar wat, wij hebben namelijk geen idee wat ze van ons verwachten. Het niveau waar ze volgens het boek zouden moeten zijn halen ze bij lange na niet. Niemand lijkt er om te malen, behalve wij. Best frustrerend. Wat wel weer leuk is; de kinderen zijn ontzettend gemotiveerd. We geven s' morgens van 9 u tot half 12 les. Daarna zijn de kinderen vrij. Om 4 uur geven we extra les voor diegene die dat willen. De lessen zijn druk bezocht, dus ik beschouw het als positief dat de kinderen hun vrije tijd op willen geven voor de Engelse les. Al met al zal ik niet erg treuren als dit project voorbij is, heb gewoon niet het idee dat ze er wat van opsteken. En heb heel veel zin om verder te gaan en meer van Indonesie te zien.

Met de Thaise meisjes in huis verloopt het goed. We hebben veel gepraat over culturen. Erg interessant, het is echt zo'n wereld van verschil. Zij lijken veel meer te leven voor elkaar, heel anders dan onze individualistische opvattingen. Iets anders waar ik erg om moest lachen is hun opvatting over bruin worden. Toen we gingen fietsen vroeg Gate of ze mijn zonnebrand creme mocht lenen, ze zei letterlijk: ' I am worried about my tan' . En dan niet dat ze zou verbranden, nee ze was bang dat ze bruiner zou worden. Ze gebruiken zelfs whitening cremes, schijnt in heel Azie een goede handel te zijn. Dus uiteraard werden wij raar aan gekeken toen we zeiden dat wij juist graag een bruine huid willen. Het heeft te maken met welvaart, iemand die bruin is werkt veel buiten, bijvoorbeeld in de rijstvelden. Het hebben van een rijstveld staat gelijk aan hard werken en weinig verdienen. Dus hun idee is hoe blanker je bent, hoe beter je het hebt. Ze hebben ons ook geleerd dat we overal in Azie moeten afdingen. Voor onze eerste test in afdingen zijn we duidelijk gezakt. We waren op een koffie plantage. Aangezien ik het gemiddelde kopje koffie hier niet te drinken vind, was ik erg blij toen ik eindelijk een goede kop koffie voor me had staan. Natuurlijk had die koffie plantage een leuk winkeltje waar je die koffie kon kopen. Dennis en ik besloten om allebei een zakje van 50 gram te kopen. Moet nog een beetje wennen aan het omrekenen hier (1 euro is zo'n 125000 roepie), dus toen de aardige dame achter de kassa me een bedrag liet zien was mijn reactie ja en amen en heb ik betaald. Het bedrag omgerekend; 20 euro.... Voor een heel erg klein beetje koffie, met het blote oog nauwelijks te zien, vind ik dat best veel geld.. Achteraf bleek dat we ook nog eens de allerduurste koffie soort hadden uitgekozen; Luwak koffie. In het kort gezegd: het duurt heel lang om deze koffie te maken. Er zijn bepaalde dieren die koffiebonen eten, dit vervolgens uitpoepen en juist, die uitwerpselen worden gebruikt voor het maken van de Luwak koffie.. Verrassend genoeg was het wel het eerste lekkere kopje koffie in tijden. Misschien maar m'n verstand op nul zetten als ik die koffie drink ;-).

Verder hebben we veel tempels gezien, die zijn ook niet te missen hier. Bijna ieder huis heeft een eigen tempel. Ook het centrum staat er vol mee. We hebben er een stuk of 3 van binnen bekeken. We hebben een full moon ceremonie bijgewoond. Een ceremonie waarbij ze dankbaar zijn voor veel dingen (kon het niet allemaal goed verstaan, maar hij vertaalde het naar me als een soort thanksgiving).

Het regent hier nog steeds veel, maar koud is het zeker niet. Elke avond kunnen we genieten van het geluid van krekels en kikkers. Die laatste kunnen hun lol helemaal niet op als het geregend heeft, sjongejonge, ik noem dat gewoon kabaal. Laatst een verdwaalde kikker voor een nacht op bezoek gehad in onze kamer, hij vond mijn backpack duidelijk interessanter dan de jungle.

Ik zit nu in een internetcafe, ga zo even proberen om wat foto's te uploaden. De internetverbinding in ons huis is daar een tikkeltje te traag voor.

Aanstaande zaterdag vertrekken we naar Zuid Bali, naar het strand. Joehoee, eindelijk. Dat hebben we wel verdiend na al dat harde werken ;-). Waarschijnlijk vertrekken we maandag naar Lombok, naar de Gili Islands. Ik heb er zin in :-).

Hoe is het verder bij jullie? Nog nieuwtjes?

Liefs Rosanne