Met de familie Schulte op pad in Thailand
Ha, even een update vanuit het zonovergoten Thailand!
Een paar weken geleden hebben we in het holst van de nacht Laos verlaten. Bij aankomst in Bangkok was het even slikken; complete chaos waardoor het vredige en natuurrijke Laos opeens wel iets uit een ander werelddeel leek. Het verkeer is een groot gekkenhuis. Dat ik niet overdrijf blijkt wel door de borden met de tekst "don't even think of hiring a car in this area". Ook de inmiddels vertrouwde toetergeluiden waren weer terug. Haal het hier maar niet in je hoofd om op de Laos-manier straten over te steken, hier gelden gewoon weer de ren-voor-je-leven regels. Wel ben ik tevreden over het metronetwerk, we moesten weliswaar vier keer over stappen, waar we al na acht keer vragen achterkwamen, maar dan kom je ook ergens. We hadden nog een nacht te overbruggen voor mijn familie zou arriveren. Naast het feit dat ik erg veel zin had om ze te zien, kwam er nog een ander aangenaam detail bij kijken; 3 weken lang geen budgettoestanden maar lekker mee in de luxe hotels. Dennis en ik besloten om alvast in dat luxe hotel te gaan zitten, om de overgang wat soepeler te maken zeg maar ;).
Het hotel viel op z'n zachtst gezegd wel in smaak... De badkamer leek wel een balzaal; twee wasbakken, een bad, een douche en naast het toilet vond ik zelfs een telefoon! Niet dat we daar ook maar iets aan hadden, maar toch. Over de slaapkamer begin ik niet eens, was eigenlijk gewoon jammer om die vieze backpack daar neer te zetten. Om het helemaal decadent te maken hebben we er die avond maar meteen een diner op de 24e verdieping ingegooid. Prachtig uitzicht over de stad. Toch jammer dat we allebei niet de moeite hadden genomen om chique, of uberhaupt schone, kleding aan te trekken. Je voelt je toch enigszins ongemakkelijk als de ober zo galant is om een prachtig, steriel servet op je kledingstuk te leggen, terwijl dat kledingstuk allang niet meer het leuke jurkje is van toen je hem ooit kocht, maar vandaag de dag meer weg heeft van een vaatdoek vol ondefinieerbare vlekken en gaatjes. Nee, dat backpacken heeft me niet bepaald charmanter gemaakt.;)
De volgende dag sinds lange tijd onze blanke lichamen weer eens tegoed gedaan aan de zon, want dit luxe hotel had uiteraard ook een zwembad. Het leek me wel leuk om s'middags de bus met m'n ouders en broer op te wachten. Op z'n niet Schultes zaten we ruim op tijd in de lobby gereed. Lichtelijk verbaasd was ik toen ik na uren wachten een sms ontving van pap, met de mededeling dat ze in hotel waren. Ehm... waar dan?! Bleek dat het hotel meerdere lobby's had.. Tja, moet je ook maar net weten. Uiteindelijk de goede lobby gevonden, wat heerlijk om ze weer in het echt te zien! Had ze afgelopen maanden wel veel gesproken via mail en skype, maar het is toch anders om ze in het echt te zien. M'n ouders hadden een georganiseerde trip door Thailand geboekt en ik ging gezellig met ze mee. Dat hield in: luxe hotels, drie keer per dag een buffet, en het meest geweldige: geen gesleep met de backpack! Je zet je rugzak buiten de deur en de mannetjes van Kras regelen het verder. Zalig! Ook uren wachten op vervoer in de vorm van gammele brakbussen was verleden tijd, de luxe aircobus stond altijd een half uur van tevoren klaar. Het programma loog er niet om; ik zag voor die paar weken meer activiteiten gepland staan dan wat ik de afgelopen 4 maanden in totaal had uitgevoerd. Uitslapen was uit den boze, de wektijden varieerden van half 6 tot half 7! Een enkele keer werden we gematst en mochten we uitslapen tot maar liefst zeven uur. Nee, die mensen van Kras kennen geen genade ;-).
Ons verstand kon volledig op nul, het enige wat we moesten doen was op de afgesproken tijd op de afgesproken plek zijn. Dat enige 'moeten' bleek toch wat lastig te zijn voor de familie Schulte. De tweede dag hebben we ons gelijk al razend populair gemaakt in de groep door 10 minuten te laat bij de bus te komen. Tja, eerst was vaders de pet kwijt, toen was z'n portemonnee weg, toen had ik m'n spullen nog niet bij elkaar en toen we uiteindelijk in de lift stonden was Dennis vergeten om uberhaupt iets van schoeisel/slippers aan z'n voeten te doen. En laat onze groep nou net zo'n groep zijn waarvan iedereen 10 minuten van tevoren al startklaar bij de bus staat... De waardering in de groep was toch wat ver te zoeken;). Alle andere dagen zaten we onder druk van vaders trouwens netjes als eerste in de bus.
We hebben zo'n drie dagen in Bangkok doorgebracht, wat een miljoenenstad is dat. We hebben genoten van een fietstocht door de smalle, drukke steegjes van Chinatown, geslenterd over Thailands grootste bloemenmarkt en een mooie tocht over de kanalen van Bangkok gemaakt. Natuurlijk mochten de nodige tempels en het royal palace, die elke stad in Azie lijkt te hebben, niet ontbreken. We hebben gegeten in Khoa San Road, de backpackerswijk van Bangkok. Veel jongeren, veel muziek, veel kraampjes en veel bier. Leuk om m'n familie te laten zien, zo hebben ze een beetje een idee van waar ik de afgelopen maanden heb uitgehangen. Ook hebben we Bobo, het Thaise meisje van het vrijwilligersproject, weer gezien. Met z'n allen gegeten in een world centre shopping mall. Vooral m'n ouders keken hun ogen uit, maar ik snap wel waarom. Het is totaal niet te vergelijken met de winkelcentra bij ons. Voor je naar binnen kunt moet je door een scanner. Er zijn zo'n 10 verdiepingen, elk gevuld met winkels van de meest dure merken. Overal hangen kroonluchters en de vloeren glanzen op en top. Ook al zullen we hier nooit van ons leven daadwerkelijk inkopen kunnen doen, toch is het leuk om doorheen te lopen. Na Bangkok moesten we afscheid nemen van Dennis, iets wat ik toch wel erg raar vond.
Onze reis ging verder richting het noorden van Thailand, geen rechtstreekse route maar natuurlijk langs wat bezienswaardigheden. Zo zijn we in Ayutthaya geweest, de vroegere hoofdstad van Thailand. Daar kon je trouwens nog erg goed zien hoe hoog het water tijdens de overstromingen van vorig jaar heeft gestaan. Onwerkelijk, complete straten, auto's en huizen stonden diep onder het water.
Na zo'n 10 dagen waarin we veel gezien hebben, van tempels tot plaatselijke dorpjes, kwamen we aan in Chiang Mai. Hier kregen we eindelijk rust ;). We bleven hier 3 nachten en hadden zelfs een vrije dag. Daar waren we erg hard aan toe. Eindelijk niet zo vroeg opstaan en even lekker doen waar je zelf zin in hebt. Pap en Remert hebben nog een jungletocht gemaakt op een olifant, iets wat ze erg leuk vonden. Mam en ik hadden daar niet zoveel zin in, we hebben lekker bij het zwembad gelegen. Chiang Mai is eigenlijk best een smerige stad, het doet allemaal wat somber aan door de mist/nevel die over de stad hangt. Die wordt veroorzaakt doordat ze op dit moment de oude rijstvelden aan het verbranden zijn. Voor pap was Chiang Mai een geweldige stop, hij kon zich hier namelijk tegoed doen aan westers eten. Jawel, hij is nog steeds extreem gesteld op de Hollandse pot. Dus dat werd een paar dagen lang vlees met patat op het menu. Overigens moet ik toegeven dat de rest van de familie daar ook geen moeite mee had, want hoe lekker die rijstmaaltijden ook zijn, na tijden tweemaal per dag heb je het daar ook wel een keer mee gehad. Verder kon ik in Chiang Mai mijn inmiddels prima ontwikkelde afdingkwaliteiten aan de familie laten zien. Met enige moeite had ik ons taxi vervoer weten af te pingelen. Op het moment dat vaders betaalt geeft hij die beste man veel meer dan het afgesproken bedrag, want, zo zei pap, een beetje fooi heeft ie wel verdiend. Aargh! Maanden lang geoefend, vooral niet aan fooi geven gedaan, en dan dit :P Het is niet zo dat ik ze geen fooi gun, maar je betaalt hoe dan ook al schandalig te veel, dus fooi is dan niet meer nodig dacht ik zo. In het vervolg heb ik het afdingen voor taxi's maar gelaten. Gelukkig kon moeder Schulte mijn afdingkwaliteiten tijdens het winkelen wel waarderen. Het werd me overigens ook weer duidelijk waar ik die winkeldrang toch van heb ;-)
We hebben een ontzettende mooie tocht gefietst in het buitengebied van Chiang Mai. We zijn door een soort opvangdorp voor ouderen/gehandicapten gekomen. Erg bijzonder, want zo normaal zijn deze voorzieningen in Thailand niet. Het is een christelijke gemeenschap, de mensen die er wonen zijn niet in staat om voor hun eigen levensonderhoud te kunnen zorgen. Mooi om te zien is dat de monnikken van de boeddhistische tempel naast het dorp, de zorg voor deze mensen deels op zich hebben genomen. Ze zorgen er bijvoorbeeld voor dat ze eten krijgen. De fietstocht ging verder langs prachtig groene rijstvelden, ontzettend stinkende kruidenvelden en een crematorium. Het crematorium was een open lucht gebied. Onze gids vertelde, en liet helaas ook zien, hoe de lijken verbrand worden. Er is een relatief moderne oven, maar omdat dat duur is gebeurt het vaak op de simple manier; een vuurtje stoken in de open lucht... Dat vuurtje wordt gestookt tussen twee stenen. Blij wees onze gids aan dat je er nog wel wat botten kon zien liggen.... Nou dat kon je inderdaad..
Na Chiang Mai leek het alsof ik weer terug was in de backpackerswereld, want jawel, de aircobus was er vandoor en wij werden verwacht in de nachttrein terug richting Ayutthaya. De laatste
nachttrein voor mij was in Vietnam, die vanwege misselijke toestanden niet zo heel goed was bevallen. Dus jullie begrijpen dat ik hier echt naar uit keek ;-). Maar ook wel weer grappig om dit samen
met de familie te ondernemen. We hadden een mooie dinerbox meegekregen en in de trein zag het er allemaal best goed uit. Mam en ik hebben ons zelfs nog tegoed gedaan aan een wijntje. Rond 22 uur
kwamen er warempel vriendelijke Thaise dames die ons bed gingen opmaken! Luxe ten top dus weer. De trein had drie uur vertraging, maar ook hier konden we het voordeel wel van in zien; nu
hoefden we tenminste niet om half 6 s'ochtends op te staan om die trein uit te racen, maar konden we wat langer in dat mooie opgemaakte bedje blijven liggen.
Die dag een interessant bezoek gebracht aan de treinrails van Thailand-Birma, ook wel de Death Railway genoemd. Deze naam is gekomen door het onmenselijke dwangarbeid waar de Japanners de
geallieerde krijgsgevangenen toe dwongen. De aanleg heeft zo'n 16 maanden geduurd, gemiddeld stierven er 75 arbeiders per dag. Arbeiders leefden in vreselijke omstandigheden, kregen bijzonder
weinig te eten en drinken, moesten vaak 24 uur per dag werken, kregen geen medische hulp bij bv. tropenziekten etc. Ook de bekende brug van de river Kwai hebben we bekeken, deze brug is in totaal
32 keer gebombadeerd en daarmee 33 keer opnieuw opgebouwd. Deze afschuwelijke geschiedenis vormt trouwens een groot contrast met de schoonheid van de omgeving; een prachtig bergachtig, groen
landschap.
Langzaam aan naderden we het zuiden van Thailand, de temperatuur schoot omhoog en we konden het strand al bijna ruiken. Iedereen keek hier inmiddels erg naar uit. Cha Am was onze eerste stop met
een strand in de buurt. We hadden een prachtig hotel, een mooi zwembad en een prive strand. Hier kwamen we s'middags rond 15 uur aan, dus we hadden nog mooi even tijd om te relaxen. Het water van
de zee was bijzonder warm, het feit dat vader Schulte hier meteen doorheen kon komen zegt al wel genoeg denk ik. Gevoelsmatig lag het in ieder geval rond de 29 graden, dus echt verkoelend kon je
het niet noemen. Maar wat heerlijk om op zo'n strandbed neer te ploffen en niks te doen. Ik mocht dan wel de jongste van de groep zijn, volgens mij was ik toch diegene die het meest toe was
aan al dat niks doen ;-).
De avond in Cha Am hebben we volledig gevuld met het op de kop zetten van de twee hotelkamers, want jawel, de geleende camera van Thomas was op mysterieuze wijze verdwenen. (Ja, ik ben
overduidelijk een kind van mijn ouders haha). Na de nodige uren gespendeerd te hebben met zoeken gaven we het maar op, het ding was nergens te vinden. Uiteindelijk vond pap hem de volgende dag op
een bijzonder onmogelijke plek, op een soort plankje tussen twee kasten in...
Na Cha Am en een havenstad waren we toe aan onze eind bestemming, het eiland Koh Samui.
Het uitzicht van het hotel was super, we keken uit op de zee en wat bergen. Het strand waar we de eerste dag naar toe gingen was wat minder, er zat veel alg in waardoor de opmerking " het is ja net
de Dinkel" best wel op zijn plaats was. Gelukkig hebben we in onze buurt een ander mooi strand gevonden. Na 5 dagen totale ontspanning moest ik helaas alweer afscheid nemen van mijn
ouders en Remert. Dat vond ik toch nog wel even lastig, ik weet dat ik ze volgende week al weer zie, maar vond het erg fijn en gezellig om ze weer om me heen te hebben. En het went erg snel.
Het afscheid hield tevens in dat ik de luxe hotels gedag kon zeggen, want dat zat toch net een beetje boven mijn budget. S'middags heb ik Dennis en Jelle opgezocht in de backpackerswijk. Ik heb
trouwens met succes weten af te dingen voor een kamer, dus ben nu wel echt koningin in het afdingen ;).
M'n kamer op dit moment is van een heel ander kaliber dan dat van de afgelopen weken; vies, muf, een wc die niet doorspoelt, spinnen etc. Werd gisternacht wakker omdat mijn arm jeukte, bleek dat er
gewoon mieren op liepen.. Ik merk dat ik toch wat moeite heb met deze omschakeling ;). Ik denk trouwens dat ik nu ook echt op een punt ben gekomen dat ik in Enschede straks mijn kamer veel vaker ga
schoon maken, ben wel een beetje klaar met al dat ongedierte haha. Moet er trouwens ook even aan wennen dat ik sinds zo'n 5 maanden weer alleen slaap, werd gisteren in totale paniek wakker omdat ik
Remert nergens kon vinden haha. Na een korte zoektocht kwam uiteindelijk weer naar boven dat hij al lang en breed weer in Nederland zit;). We zitten hier dicht bij een
supermooi strand en het uitgaan is geweldig, dus ik vermaak me hier nog wel een paar dagen. Dinsdag vlieg ik terug naar Bangkok, om vervolgens donderdag terug te vliegen naar Amsterdam.
Vijf geweldige maanden zijn bijna voorbij. Vijf maanden waarin Dennis en ik in ontelbaar veel kamers hebben geslapen, ontelbaar vaak hebben verteld dat we geen stel zijn, maar vooral ontelbaar veel
geweldige dingen hebben gedaan, gezien en meegemaakt. Heb echt een prachtige tijd gehad hier.
Maar stiekem kijk ik er ook wel weer naar uit om terug te gaan naar Nederland, mis m'n familie en vrienden en heb wel weer zin in het Enschedese leventje.
Tot heel snel allemaal,
Liefs
ps: foto's volgen nog. Ben al enige tijd aan het tikken en moet ontzettend nodig naar de wc;)
Pss: zou ik bijna het belangrijkste vergeten... Wil iedereen bedanken voor het volgen van m'n site en de leuke en lieve berichten die ik heb gekregen. Heeft me erg goed gedaan! Bedankt:-)Laos
Daar zijn we weer, ditmaal met een update vanuit Vientiane in Laos.
In Vietnam hebben we op de valreep nog het mausoleum van Ho Chi Minh bezocht. Die beste man, ook wel Ome Ho genoemd, ligt hier opgebaard. Dit is overigens tegen zijn wil in gebeurd, hij wilde zelf namelijk gecremeerd worden. Er komen dagelijks duizenden mensen bij hem kijken; mensen die hem een laatste eer willen bewijzen, complete klassen van de basisschool, of mensen zoals wij; toeristen die eigenlijk wel nieuwsgierig zijn hoe dat er nou allemaal uit ziet. Aangekomen bij het terrein krioelde het van de bezoekers en bewakers. De bewaking was bijzonder streng, je tas en camera mocht bijvoorbeeld niet mee naar binnen. Toen ik in de rij stond kwam er een bewaker nog geen meter voor me staan, die werkelijk waar door zo’n joekel van een luidspreker naar me schreeuwde dat ik mijn fles water ook niet mee mocht nemen. Was nogal overdonderd van zoveel volume zo vlak bij mijn oor haha. In het mausoleum moesten we doodstil zijn. Dennis werd nog op een manier van “waar ben jij mee bezig” aangetikt, hij mocht namelijk niet met zijn armen over elkaar lopen. Dat is schijnbaar respectloos. Ho Chi Minh is opgebaard in een glazen kist. Om hem heen staan veel bloemen en vier bewakers. Heel apart om te zien, die man is al 43 jaar geleden overleden, maar door het balsemen ziet hij eruit alsof het net gisteren gebeurd is.
Met een tevreden gevoel stapten we die dag later in het vliegtuig; we hadden in Vietnam alles gezien wat we wilden zien en waren klaar voor de volgende bestemming: Laos.
Aangekomen in de hoofdstad van Laos, Vientiane, viel ons meteen op hoe rustig het hier was. Nou kwamen we natuurlijk net uit Hanoi, een stad waar een seconde van onoplettendheid op straat je geheid het leven zal kosten, dus was het ook niet moeilijk om een rustigere plek te vinden. We waren gewend om de meest drukke straten over te steken, door gewoon te gaan lopen. Scooters ontwijken je wel, alleen auto’s moet je zelf even voor aan de kant gaan (het is een beetje de regel dat het grootste voertuig voorrang heeft). Toen we dit bij de eerste beste straat in Laos deden, stopten er werkelijk waar twee auto’s voor ons, zodat we rustig over konden steken….. En dat zonder te toeteren! Eerst denk je dan nog dat het een uitzondering betreft en de toeters misschien gewoon kapot zijn, want na een paar maanden Azie is het getoeter net zo normaal geworden als ademhalen. Maar zo ging het de hele dag door; geen woeste blikken, geen getoeter, maar vriendelijke en vooral rustige mensen. Na al die oversteek-stress en de zoveelste ontsnapt-aan-de-dood-situatie van de andere landen was dit echt een verademing. Het was sowieso erg aangenaam om na het koude Vietnam in Laos te komen; het zonnetje deed goed zijn best en haalde de 34 graden. Weer zweten geblazen dus, maar alles beter dan die inmense kou van Sapa:-).
Laos is absoluut een prachtig land. De mensen zijn bijzonder vriendelijk. Het is omgeven door mooie en veel ongerepte natuur. Het landschap bestaat voornamelijk uit bergen, rijstvelden en rivieren. Op straat kom je regelmatig een kudde koeien of wat verdwaalde hanen tegen. Het wordt gekenmerkt door de vele gouden tempels die op de meest onverwachte plekken tevoorschijn komen, de monnikken met hun paraplu’s en oranje gewaden, de eetkraampjes aan straat en natuurlijk weer de tuctucs. Zeer aangenaam om doorheen te wandelen.
Na een paar leuke dagen in Vientiane gingen we met de bus verder richting Vang Vieng. De organisatie in deze bus was niet helemaal je van het; er was eigenlijk gewoon een passagier te veel. Of een stoel te weinig, het is maar hoe je het bekijkt. Uiteindelijk werd besloten dat ik dan maar op de bijrijderstoel naast de chauffeur moest gaan zitten. Hierdoor had ik een bijzonder goed zicht op de weg, dit vond ik prachtig want zo kon ik volop genieten van het mooie landschap. Na een half uurtje kwam ik erachter dat dat bijzonder goede zicht op de weg ook wel een klein nadeel had; ik zag echt alles. Zo zag ik de chauffeur meerdere keren op het nippertje obstakels op de weg ontwijken. Die obstakels bestonden uit wandelende monnikken, fietsers, scooters, andere auto’s ,complete kuddes koeien, verdwaalde waterbuffels en hanen. Dit gebeurde allemaal met één hand aan het stuur, die andere had ie nodig voor telefoontjes die blijkbaar niet konden wachten. Het was alsof ik in een computerspel zat, zo ongecontroleerd en hard was die man aan het rijden. Dat we Vang Vieng uiteindelijk gehaald hebben zonder iets te raken vind ik nog steeds een wonder.
Vang Vieng is een klein dorpje midden in de bergen. Wederom een geweldige omgeving. Onze kamer was iets minder geweldig, het
was een bamboe hutje van nog geen vierkante meter, met 2 vieze matrassen op de grond. Maar goed, in zo’n omgeving wil je zo veel mogelijk buiten zijn dus het was wel prima. We hebben hier een
prachtige bergwandeling gemaakt, die, zoals zoveel tripjes hier, heel wat gevaarlijker bleek dan we vooraf dachten. We waren met zijn tweeën en een gids. De gids bedacht volgens mij ter plekke een
eigen tocht, midden door rijstvelden en dichtbegroeide bossen. Op een gegeven moment hield de weg gewoon op, maar daar had ie ook wel een oplossing voor; we konden wel door de rivier lopen. Zo
gezegd, zo gedaan; schoenen uit, hop de rivier in en lopen maar. Blijkbaar was die rivier de plaatselijke badplaats, we kwamen bijzonder veel naakte mensen tegen die ons toch een beetje vragend
aankeken…
Verder moesten we een brug over; een brug van bamboe die duidelijk zijn beste tijd had gehad. Op zijn dooie gemak en met de lenigheid van een aap stak de gids de brug over, hij deed het nog net
niet met zijn ogen dicht. Toen kwam Dennis, die ging al heel wat minder snel. Op een gegeven moment hoorde ik hem zeggen “ehmm, there is no bamboo left on the bridge??” . Dan moest ie maar even een
stukje over het dunne touwtje lopen…. Toen Dennis goed aan de overkant was besloot ik het er ook maar op te wagen. Wel met klamme handen, knikkende knie ën en een bonkend hart. Het water onder ons stond niet heel hoog, waardoor ik alle hard uitziende
rotsen net iets te goed kon zien. De brug bewoog als een gek, alles kraakte en het idee dat ik op die rosten zou kunnen vallen maakte me doodsbenauwd. Het stuk wat je over het touw moest lopen was
helemaal dramatisch, ik zweette inmiddels zo erg dat mijn handen het touw niet goed vast konden houden. Na de vele aanmoedigingen van Dennis (die zo overtuigend mogelijk zei dat het er allemaal
heel soepel uit zag en ik het geweldig deed, tuurlijk Dennis...) lukte het me om heelhuids over te komen. Pfff wat was dat eng. We moesten nog een boom uitklimmen om weer op de grond te komen, iets
wat grandioos mis ging bij mij haha. Komt er op neer dat ik op een gegeven moment aan een tak in de boom hing, maar nog lang niet met mijn voeten op de grond stond. Maar ik was allang blij dat ik
van die verdraaide brug af was. Later bleek trouwens dat we de brug terecht doodeng vonden; we spraken andere Nederlanders die dezelfde trip hadden gedaan, maar zij moesten de rivier met een kayak
oversteken omdat die brug volgens de gids levensgevaarlijk was…. Juist. We bedanken dat engeltje op mijn schouder maar weer;-).
Verder zijn we in diezelfde trip nog in diepe grotten geweest. Na die brug konden we alles aan, dus als een ware mijnwerker met een lamp op ons hoofd klauterden we door de grot heen. Erg leuk.
Tegen lunchtijd maakte de gids een vuurtje en konden we genieten van een welverdiende lunch. S’middags stond tubing op het programma; iets waar Vang Vieng bekend om staat. Tubing houdt in dat
je in een autoband de rivier afdrijft. Een erg vermakelijke activiteit. Wat een beetje jammer is is dat ze bij het tubing een soort Salou hebben gemaakt; er zijn duizenden barretjes aan het water,
overal gratis shotjes, keiharde muziek en overal dronken/kotsende jongeren. Na zo’n prachtige ochtend doorgebracht te hebben in de stille natuur, vond ik het echt doodzonde dat je dan opeens in
zo’n zuipoord terecht komt. Door deze gedachte besefte ik me trouwens met een schok dat ik oud en degelijk wordt, maar dat even terzijde. In tegenstelling tot vele anderen hebben wij wel de hele
tubing route afgewerkt, 4 kilometer lang dobberen op de rivier tussen de bergen. Erg mooi. Was ook nog wel even hard werken; er was bijna geen stroming dus onze armen moesten functioneren als
peddel. Daarnaast moest je ook nog alle rotsen ontwijken, iets waar ik maar half in geslaagd ben. Op een gegeven moment merkte Dennis op dat een paar rotsen verderop wel leken te bewegen…. Nou dat
was inderdaad zo, het waren alleen geen rotsen maar een kudde waterbuffels die midden in de rivier stonden. Aangezien ik er recht op af ging werd ik toen wel even heel druk met peddelen haha. Al
met al was het echt een topdag! S’avonds hebben we toch nog even een bar opgezocht, kon me er nog niet helemaal bij neerleggen dat ik me die dag oud en degelijk voelde:P. Daar aangekomen bevonden
we ons in een grote dronken mensenmassa. De reden waarom iedereen hier dronken is werd ook al snel duidelijk; toen ik aan de bar 2 glazen drank bestelde werd ik erg raar aangekeken, glazen bleken
namelijk geen optie te zijn. Ze schenken hier alleen emmers alcohol….. Juist. Haha daar sta je dan met je goede gedrag en een emmer drank in je hand. Wat verder trouwens geweldig is aan dit dorpje;
ze hebben hier cafe’s waar ze non stop Friends draaien! Woeehoe, Friends kijken met een emmertje drank in de hand en bergen en de rivier op de achtergrond. Wat een gelukzalig moment was dat
haha.
Na Vang Vieng ging de tocht verder richting Luang Prabang; een dorpje wat op de Unesco werelderfgoedlijst staat. Een
gemoedelijke plek met mogelijkheden voor veel tripjes. De waterval die we hier bezocht hebben doet alle andere watervallen verbleken, prachtig helderblauw water, bergje hier en daar. Helemaal
top.
Verder hebben we hier misschien wel het gaafste van onze hele reis gedaan; we hebben gezwommen met olifanten. Eerst hebben we een klein ritje gereden, waarbij je in een mandje op de olifant zit.
Dit was wel grappig, maar werd al gauw een beetje saai. Toen werd het mandje er af gehaald en gebaarde de man dat ik eventjes op de olifant moest klimmen.. Ehmm, mijn reactie was iets van "hoe dan
in godsnaam" . Ondanks dat de olifant was gaan zitten was ie nog zo’n 2 meter hoog. Daar had die man blijkbaar geen boodschap aan, hij bleef hetzelfde gebaar maken. Dus ik heb me maar van
mijn allerlenigste kant laten zien. Heb minstens vier spieren verrekt, moest in spaghaat wat mijn lichaam niet kan, mijn broek die al kapot was greep de gelegenheid aan om nog wat verder uit te
scheuren, maar uiteidenlijk zat ik er dan toch op. Blijkbaar zag het eruit alsof ik alles onder controle had, de gids liep namelijk een paar meter voor me en liet me alleen met dat ontzettend grote
beest. Niets was minder waar, toen we de heuvel af gingen lag ik zo ongeveer horizontaal op dat beest en moest ik werkelijk alles op alles zetten om er niet af te vallen. Die controle was
toch wat ver te zoeken. In het water was echt geweldig, hij nam me meerdere keren mee kopje onder en we gingen echt alle kanten op. Uiteindelijk ben ik er dan toch afgevallen, als je er dan eenmaal
naast drijft is zo’n olifantenkop toch best groot en eng als ie op je af komt. Het beest leek zich prima te vermaken, ging zoveel mogelijk onder water en spoot me meerdere keren nat met zijn slurf.
De terugtocht was weer een wilde, maar dat was het absoluut waard. Vond dit echt een super geweldige ervaring!
Gisteren zijn we weer teruggereisd naar Vientiane, een bustrip van zo’n 14 uur met veel lokalen. Ik dacht dat ik nu wel het punt had bereikt dat ik me niet meer kon verbazen over de toch wel bijzondere eetgewoonten van de lokalen, maar ik zat er naast. De bus stopte gisteren regelmatig bij kraampjes waar de lokalen gretig gefrituurde vleermuis kochten... Compleet met pootjes, kop en een overweldigende stank. Brr…
Morgen vliegen we in alle vroegte naar Bangkok, onze laatste bestemming van de reis. Hier komt een einde aan ons zo geslaagde
schijnhuwelijk; we krijgen allebei bezoek en gaan 3 weken apart reizen. Na 4 maanden alles (maar dan ook echt alles) gedeeld te hebben voelt het raar om opeens een eigen weg te gaan. We
vormen absoluut een topteam en ik had me geen betere reisgenoot kunnen wensen.
Vrijdag komen mijn ouders en mijn broer, kijk er ontzettend naar uit om ze weer te zien!
Liefs Rosanne
Kou in het prachtige Vietnam
Hier weer even een update, ditmaal vanuit het koude Vietnam.. Jaha dat lezen jullie goed, het koude Vietnam. Maar daarover later meer..
Bij m'n vorige bericht was ik geëindigd in Hoi An, het meest gemoedelijke stadje van Vietnam. Met zijn smalle straten vol gele huizen, kledingwinkels en restaurants is het zelfs in de regen een genot om door heen te lopen. Die regen zorgde er helaas wel voor dat we in meer winkels belanden dan ons lief was. En laat Hoi An nou net bekend staan om zijn goede en goedkope kledingmakers.. Toen Dennis overstag ging was er voor mij ook geen houden meer aan ;-). Heb een winterjas van de wehkampsite laten namaken. Haha zelfs in Vietnam houdt die verdraaide site me bezig. En ach, toen ik toch eenmaal met geld aan het gooien was heb ik er maar meteen laarzen bij laten maken.. Je moet toch wat als het regent. Maar ben erg blij met het resultaat! Mijn backpack was er wat minder blij mee, hij weigert sindsdien dienst en wil zelfs met brute kracht niet meer dicht.
Verder hebben we ons goed vermaakt in de kroegen van Hoi An, leuke mensen leren kennen en sinds lange tijd weer de voetjes van de vloer gehad. Top! Wel blijkt dat Vietnamese wodka duidelijk niet aan mij is besteed, pff wat een troep. Budgettechnisch gezien was het gunstig; zowel de avond zelf als de dag er na ;-).
Na Hoi An ging de reis verder richting Hue. Hier hebben we sinds maanden weer op de fiets gezeten, leuk! Moest er wel even aan wennen om weer actief deel te nemen aan het verkeer, wat een druktemakers zijn het toch hier. Iets waar ik nog steeds niet aan gewend ben is het constante getoeter, het komt van alle kanten en betekent altijd dat je aan de kant moet gaan. Maar ja, naar welke kant je dan moet is de grote vraag.. Ben niet zo goed in het lokaliseren van de toeters dus eigenlijk doe ik maar gewoon wat. Gelukkig zijn ze heer en meester in het ontwijken hier:-)
Vanaf Hue hadden we een treinticket geboekt richting Hanoi. Op het treinstation leek het alsof we weer op Java waren; we werden aangekeken alsof we naakt rondliepen. Op een gegeven moment stond er een vrouw nog geen meter van me af letterlijk met haar vinger naar me te wijzen en te lachen. Vervolgens wist ze niet hoe snel ze het nieuws van het verschijnsel van de blanke schepsels aan al haar vrienden moest vertellen, dus voor we het wisten stonden er een stuk of twaalf mensen naar ons te wijzen en te lachen. Toen Dennis iets van 'what's up' tegen ze zei hadden we het helemaal gemaakt, ze kwamen niet meer bij. Beleefde mensen hoor, die Aziaten ;-). Na drie uur wachten, waarin we de man achter het loket moedeloos hebben gemaakt door duizend keer te vragen hoe laat de trein kwam, kwam ie dan eindelijk. De nachttrein beviel wat beter dan de gemiddelde bus, de slaapplek is eigenlijk wel de naam “bed” waardig. Als het niet zoveel zou schommelen zou je je bijna echt in een bed wanen. Aangekomen in Hanoi wachtte ons een aangename verrassing; het hostel wat we geboekt hadden was absoluut prachtig. Een grote, mooie en schone kamer, tv aan de muur, warme douche en voor het eerst sinds tijden zachte bedden. Wooeehoe wat een verademing na al die gebroken nachten in de bussen. Hier hebben we gretig gebruik van gemaakt, ik was dat bed niet meer uit te slaan haha. Het ontbijt was inclusief, het enige wat je daar voor moest doen was voor 10 uur op komen dagen.. Dit bleek een te grote opgave voor ons, van de vier keer is het maar één keer gelukt ;-). Hanoi is de hoofdstad van Vietnam, maar met zijn zes miljoen inwoners heeft het een kleinere populatie dan Saigon. Het ligt in het noorden, iets wat goed te merken is aan de temperatuur. Hier geen zomerse verschijningen in jurkjes en op slippers, de lange kleding en schoenen moesten weer voor de dag komen. We hebben ons een paar dagen prima vermaakt met sightseeing in de stad. Veel witte gebouwen met mooie balustrades, hier en daar een meertje en leuke winkels. We waren verbaasd over het grote aantal bruidsparen dat we zagen, denk dat we er in twee dagen tijd wel een stuk of 40 hebben gezien. Bij navraag bleek dit te komen door het nieuwe jaar. Ze geloven hier in de chinese jaren, waarin het dit jaar het jaar van de draak is. Het blijkt dat dit een uiterst gunstig jaar is om kinderen te krijgen, dus jawel, iedereen gaat nu als een dolle trouwen om vervolgens de volgende stap te kunnen nemen en dit nog voor het nieuwe jaar te kunnen afronden..
Verder heb ik me nog even verbaasd over het gedrag/gezag van de politie hier. We waren in een ruimte wat door moest gaan voor een soort discotheek. Blijkbaar hadden die beste mensen hier geen vergunning voor, want de politie kwam langs om te melden dat de muziek zachter moest. Nog geen minuut nadat de politie weg was ging het volume weer omhoog. Weer een minuut later stond de politie weer aan de deur, wederom met dezelfde melding. Dit hele tafereel heeft zich zo’n zes keer herhaald. Op een gegeven moment gaf de politie het op en gingen ze maar een drankje drinken aan de bar. Haha geweldig toch. Na dat drankje hadden ze dan blijkbaar toch besloten harder door te pakken, we werden weggestuurd. Letterlijk zeiden ze “ Ba Klo”, ja dat engels is hier werkelijk van topniveau, maar dat moest dus door gaan voor “Bar Closed”. Denk dat het uiteindelijk nog lang heeft geduurd voor iedereen weg was, maar zo druk leken ze zich daar niet om te maken.
Na een paar dagen stad werd het weer tijd voor natuur, we hadden een trip geboekt naar Halong Bay.
Halong Bay is een grote baai met duizenden uitstekende rotsen in helder groen water. We zijn hier drie dagen op een boot gebleven. We hebben een grot van binnen bezocht, prachtig om te zien. Het
plafond zag er uit als zand op het strand, inclusief de kuilen. Bijzonder dat zoiets gewoon door de natuur zelf is ontstaan. Ook bijzonder was de verbeelding van onze gids, hij zag werkelijk waar
in elke rots wel een dier of een teken. Ook zag hij ergens het hoofd van een schildpad, wat voor veel geluk zal zorgen als je die zou aanraken. Tja, zag er met de beste wil van de wereld niet wat
in. Ik zal wel te Hollands zijn om die dingen te geloven;-). Daarna zijn we een stukje wezen kayakken, o.a. langs een floating village. Blijft indrukwekkend om te zien hoe een volledig dorp
daadwerkelijk zijn leven op het water leeft. De kinderen krijgen geen onderwijs, ze leren van hun ouders wat nodig is om te leven op het water. Ze hadden trouwens wel televisie en mobiele
telefoons, dus toch wat minder primitief dan ik dacht. Maar zou nog steeds niet met ze willen ruilen haha.
Dennis en ik bleken de enige twee te zijn die er voor gekozen hadden om twee nachten te verblijven op de boot, de rest van de groep ging de volgende dag overnachten op een eiland. Blijkbaar was onze travel agent toch wat minder goed op de hoogte, want we wisten niet dat het uberhaupt een optie was om ergens anders te overnachten. Maar dit pakte erg goed uit, we gingen verder Halong Bay in en dit was werkelijk prachtig. We zijn weer wezen kayakken, met zijn vieren in totaal. Het was echt geweldig. We hebben geen andere toeristen gezien, om ons heen alleen maar de adembenemend mooie natuur. Het heldergroene water, omringd door prachtige rotsen. Op het geluid van vogels en apen na was het er doodstil. We zijn door smalle, donkere grotten gevaren, tikkeltje eng maar super mooi. Bij elk einde van de grot was ik verbaasd over het mooie uitzicht wat voor ons lag. Was echt ultiem genieten. Onze kayakkwaliteiten moesten nog wel even ontwikkeld worden; we zijn een paar keer recht op de rotsen gebotst. Op de een of andere manier waren we niet in staat om tijdig te remmen of te keren. Maar na het invoeren van de scheepstermen, zoals bakboord en stuurboord, ging dit perfect. Naast ons was er één andere toerist, een Engelsman genaamd Anthony. We ontmoeten hier veel bijzondere mensen, en hij is daar absoluut een van. Anthony maakt een nogal verwilderde indruk; een baard die al weken staat, gaten in de kleren etc. Het is zo’n man die zijn eigen theepot en vishengel aan z’n rugzak heeft hangen. De doorgewinterde backpacker dus. Hij woont in Engeland vrijwillig in een truck, hij heeft het namelijk niet zo op de vastigheid die bij het hebben van een huis komt kijken. Vond zijn verhaal fascinerend. Weet niet of jullie de film into the wild kennen, maar daar deed het me een beetje aan denken. Die film gaat over iemand die besluit alles in zijn leven achter te laten en in het wild te gaan leven. Anthony had dat ook zo ongeveer gedaan. Verder leek ie totaal één met de natuur te zijn, hij at alles wat los en vast zat en dook het water in bij extreem koude temperaturen. Hij vond het niet nodig om naar het wc-hokje op de boot te gaan, meneer ging gewoon op het dek staan en deed zijn broek open. Geweldig.
Na deze prachtige dagen keerden we terug naar Hanoi, om diezelfde avond nog met de trein richting Sapa te gaan. Dit was even een klein stress moment; we zouden om 17.30uur arriveren in Hanoi en onze trein zou om 18.00uur vertrekken. We hadden de trein al wel geboekt, maar we hadden het ticket nog niet. Tony, onze reisgids, zei echter dat we ons vooral geen zorgen moesten maken en het allemaal wel goed zou komen. De terugweg van Halong Bay duurde langer dan verwacht, het werd helemaal mooi toen we ook nog door de politie aangehouden werden voor een of andere controle. Inmiddels begon de tijd te dringen en begon Tony onze blik te ontwijken... Geen goed teken. Om 17.45u stopte de bus midden op een drukke straat, kregen we van Tony een adres in de handen gedrukt en werden we bijna letterlijk de bus uitgegooid. Okee dan, wij als een dolle op zoek naar het adres. Aangezien alle straatnamen hier beginnen met Hang was het nog een flinke opgave om de goede te vinden. Bij het eerste beste adres wat zo ongeveer overeen kwam met het adres op ons papier zijn we naar binnen gestormd. Meteen met de deur in huis gevallen en gevraagd of Tony hun gebeld had. Ja dat had ie. Onze volgende vraag was dus of ze dan ook ons ticket hadden... Twee moeilijke gezichten en een antwoord als “ buy, buy” vond ik niet echt een bevredigend antwoord. Toen ik nog een keer vroeg of Tony hun gebeld had, bleken ze eigenlijk geen idee te hebben wie Tony was.... Na 3 maanden in Azie hadden Dennis en ik beter moeten weten; mensen zeggen hier overal ja op, ook al weten ze het antwoord niet. We bleken op het verkeerde adres te zijn, dus als twee idioten met de backpack op zijn we verder gerend. Rennen door de straten van Hanoi is trouwens een ontzettende uitdaging, naast het niet uit evenwicht raken door je zware backpack moet je ook nog alle scooters, kraampjes en wandelaars zien te ontwijken. Denk dat we het voor beginnende renners aardig hebben gedaan. Uiteindelijk het goede adres gevonden en de jongedame bleek inderdaad onze tickets te hebben. Maar ze snapte onze haast niet, want de trein zou pas vertrekken om 21.50uur.... Aargh, waarom er dan op ons papier 18 uur stond zal ik wel nooit begrijpen. Maar goed, die trein hadden we in ieder geval gehaald. Er zaten weer bijzondere mensen in de trein; o.a. een Engelse vrouw van middelbare leeftijd, die vroeg of we haar nieuwe jas niet charmant vonden omdat ie dezelfde kleur had als het landschap van Vietnam.. Juist.... Daarna vertelde ze dat ze haar prive feestje in de coupe zou hebben, want ze had gin-tonic mee. Haha wat een mens, het mooie was dat wij haar konden overtreffen omdat we chips en wijn hadden, iets waar ze toch wel een beetje jaloers op was. Die nacht amper geslapen, Dennis was ziek geworden en ik voelde me ook niet al te best. Rond een uurtje of 7 s’ochtends kwamen we aan in Sapa, gelegen in het hoge noorden van Vietnam. En wij denken dat Halong Bay koud was... Nou dat was echt niks vergeleken met Sapa. Er zat werkelijk waar ijs op de ruiten! Oei, dat was wel even wat anders dan de temperatuur van de afgelopen maanden. Helaas kennen ze hier geen centrale verwarming, dus ook in onze slaapkamer was het zodanig koud dat we wolkjes uitademden. We logeerden in een bergdorp, vlakbij de grens met China. Het was een totaal andere wereld dan alle andere plaatsen die we gezien hebben in Vietnam. De mensen dragen hier traditionele zelfgemaakte kleding, hebben bijzonder grote oorbellen in en lopen allemaal met een bamboemand op de rug. Wat een wereld, geweldig om te zien. De eerste trektocht ging bergafwaarts naar een waterval. Het uitzicht zou prachtig moeten zijn, jammer genoeg was het enige wat wij zagen dikke dichte mist. De weg terug was met zijn klimtocht even flink afzien, ben geloof ik niet zoveel meer gewend. De nacht heb ik letterlijk rillend doorgebracht, kon het op geen enkele manier warm krijgen. Had een legging, broek, 2 shirts en 2 vesten aan en nog bleef ik klappertanden. Was alweer vergeten hoe het voelde om het zo ellendig koud te hebben, maar ik kan me weer helemaal inleven in jullie :-). De volgende dag stond er weer een trektocht op het programma. Deze was heel wat gevaarlijker dan we verwacht hadden. Door de mist konden we amper twee meter voor ons uit kijken. Het had geregend, waardoor de wandelpaden veranderd waren in een grote modderpoel met gladde stenen. Dat was opzich nog wel te doen, maar op het moment dat we super dicht langs de afgrond liepen moest ik toch wel even slikken. Het was zo’n “één-stap-verkeerd-en-je-bent-er-geweest” situatie. Gelukkig liep er een lokale vrouw naast me die hier duidelijk aan gewend was. Ze vond het blijkbaar niet erg om haar leven voor de mijne te wagen, ze bleef mijn hand maar vast pakken. Al begon ik langzaam wel te vermoeden waarom, deze mevrouw had namelijk ook zo’n mooi bamboe mandje op haar rug met daarin zelfgemaakte spullen. En ach, nadat we de barre tocht overleefd hadden vroeg ze of ik iets wilde kopen, wat een verrassing;-). Was haar wel dankbaar dus heb een of ander foeilelijk tasje gekocht. Zij blij, ik blij. Het was jammer dat we beide dagen niks van het uitzicht hebben kunnen zien, maar het was absoluut de moeite waard om hier naar toe te gaan. Gewoon al bijzonder om een ander stukje Vietnam te zien, en ach, die mist heeft ook wel wat. Gisteravond hebben we de nachttrein terug gepakt en nu zijn we weer in Hanoi. Hier gaan we even bijkomen in het hostel met de zachte bedden, de spierpijn en algehele vermoeidheid zijn namelijk behoorlijk aanwezig. Woensdag vliegen we naar Laos, horen er goede verhalen over dus heb er zin in!
Is het bij jullie inmiddels al iets minder koud? Ik zeg maar even niks over FC Twente, het is niet al te best geloof ik.......
Liefs Rosanne
TET, chinees nieuwjaar..
Het laatste bericht heb ik geschreven in Cambodja, waar we aan het wachten waren op de nachtbus richting Vietnam. We hadden een VVIP slaapbus geboekt. De foto’s zagen er goed uit en voor zo’n lange rit leek ons dat wel prettig. We waren in de veronderstelling dat VVIP stond voor Very Very Important Person, iets wat de aardige dame van het ticketbureau ons ook verzekerde, maar helaas hadden we er niet meer naast kunnen zitten. We werden letterlijk weggestopt in het onderste gedeelte van de stapelbedden in de bus, met opgetrokken benen, dubbelgevouwen lichamen en geen enkel raam. Kreeg hier meer het Vee-Vervoer-gevoel van dan dat we nou zulke belangrijke gasten waren. Rechtopzitten was geen optie, je moest je maar horizontaal in je kruipruimte zien te wurmen. Maar goed, als je eenmaal lag en niet bewoog was het wel te doen. De tocht zou zo’n 12 uur duren en iedereen maakte zich op voor de nacht; lakenzakken, nachtkleding en dekens kwamen overal tevoorschijn. Na een kleine 5 uur rijden moesten we overstappen op een andere bus. Een vlugge blik op deze nieuwe bus deed me vermoeden dat de tocht zich wel eens heel oncomfortabel voort kon gaan zetten. En jawel, dat vermoeden was juist. Hier geen horizontale kruiptaferelen, we zaten weer verticaal rechtop in de stoel en met de knieen tegen de voorburen aan. Deze bus viel absoluut in de categorie “schooierbus”; de zittingen van onze stoelen viel zo af en toe op de grond em het raam achter ons zou geen zuchtje wind moeten hebben want het stond op knappen. Verder vond ik de ontzettende urinelucht ook wat onaangenaam. Moest wel lachen om Dennis, die na 1 minuut zijn “haal-me-hier-weg-hoofd” had opgezet. Een gedachte die trouwens ook bij mij extreem vaak op komt tijdens de gemiddelde busreis. Extra ongemakkelijk werd het door de mensen voor ons, de Duitse Katja en haar vriend. Een bijzonder stel. Mevrouw was van top tot teen in fietskleding gehuld, waarom je dat toch zou doen in een nachtbus is me nog steeds een raadsel. Blijkbaar waren ze iets kwijt, alle tassen werden overhoop gehaald. Dit ging gepaard met een hoop gebonk tegen de stoelen, wat overigens heerlijk tegen onze knieen bonkte, en het af en aan knipperen met de zaklamp. Ik geloof niet dat de zoektocht een positief einde had, want er kwam een fikse woordwisseling tussen die twee. Hierin had Katja duidelijk de broek aan, foei wat een pittig mens. Wat ik dan wel weer mooi vond is dat mijn Duitse kennis blijkbaar toch nog zodanig is dat ik deze ruzie prima kon volgen ;-). Zestien (!) uur en de nodige ruzies en verzoeningen tussen Katja en manlief later, kwamen we dan aan in Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon. Wat een drukke stad. Ik dacht dat in Jakarta veel scooters waren, maar dit sloeg echt alles. De bus stopte dichtbij de backpackersarea, maar omdat we nogal gaar waren van de reis en niet zoveel zin hadden om te gaan zoeken, besloten we een taxi te nemen. Hier zijn we meteen voor afgestraft door ontzettend afgezet te worden. Ons hostel zat blijkbaar één lullig straatje verwijderd van het busstation, maar de taxi heeft ons de halve stad doorgereden. De rekening: 400.000 Vietnamese Dong. Ik vertel hier liever niet bij hoeveel euro het is, maar geloof me, het is pijnlijk veel.
Ho Chi Minh City is een leuke stad, de straten doen luxe en mooi aan. De mensen zijn vriendelijk en spreken over het algemeen een stuk beter Engels dan in de andere landen waar we geweest zijn.
Natuurlijk hebben we hier weer de nodige sightseeing gedaan. Veel plekken zijn geschiedenis-gerelateerd, iets wat ik erg interessant vond. Op de middelbare school was de Vietnamoorlog een
examenonderwerp, het was een van de weinige dingen wat me echt kon interesseren. We hebben het War Remnants museum bezocht; een museum met indrukwekkende foto’s. Op school zagen we de oorlog vooral
vanuit de kant van Amerika, maar hier in Vietnam wordt duidelijk de andere kant belicht. Logisch. Maar erg interessant. Het is toch absoluut niet mooi wat die Amerikanen hier hebben aangericht.
Indrukwekkend vond ik de foto’s van de Agent Orange. Tijdens de aanvallen heeft Amerika dioxine gebruikt. Dioxine is nogal troep, en het woord troep is nogal een understatement. Je hebt 85 gram van
dat spul nodig als je een volledige stad wil verwoesten. De Amerikanen hebben hier miljarden gram van gebruikt.. Hier zijn de gevolgen nog steeds goed van te zien, met name in ernstige lichamelijke
afwijkingen. Nog steeds worden er kinderen geboren met ernstige afwijkingen, inmiddels al de derde generatie. Ook hebben we de Cu Chi tunnels bezocht, een immens groot netwerk van tunnels die de
Vietcong gebruikt heeft tijdens de oorlog. Onze gidsen hier waren werkelijk hilarisch. De eerste gids bleek een kater te hebben, de bus moest onderweg even stoppen omdat die beste man het nodige
kwijt moest. Maar hij had maar 1 biertje gehad (jaja, dat argument kennen we ;-)). Hij droeg het stokje over aan een andere gids, die niet wist hoe snel hij ons weer moest overdragen aan een andere
gids. Deze derde gids straalde het toppunt van verveling uit. Hij vertelde alles op een toon alsof ie elk moment kon sterven van verveling (iets wat trouwens ook een gevaar was voor zijn
luisteraars). Als ie naar een volgende punt ging kon hij het blijkbaar niet opbrengen om te wachten tot zijn groep daar ook was, hij begon gewoon zijn versje op te ratelen ook al stond er nog
niemand. Bijkomend detail was dat het gebied overvol was met toeristen, dus je kunt je indenken wat voor een toptour dit was ;-). Het enige spannende aan deze tour was de 3 minuten dat we
daadwerkelijk in een tunnel zijn geweest (waar de gids overigens voor bedankte). De tunnels zijn verschrikkelijk nauw en donker. Al na een paar seconden had ik moeite met adem halen en kwamen de
hartkloppingen. Ben niet claustrofobisch, maar een beetje meer ruimte had ik toch prettig gevonden. Je kon er alleen gehurkt doorheen en dan nog zat ik met mijn rug tegen het plafond. Ik bedacht me
opeens dat Aziaten natuurlijk veel kleiner zijn dan ik, dus prompt kwamen de nodige rampscenario’s in me op. Met name het idee dat ik klem zou komen te zitten maakte het dat ik er zo snel mogelijk
weer uit wilde. Maar als je er eenmaal in zit kun je niet meer terug. Gelukkig was het geen eindeloos lange tocht en konden we al snel, met een trillend lichaam ten top, naar boven klimmen.
Indrukwekkend om door heen te lopen, maar nooit weer.
Verder hebben we ons nog vermaakt met een riviertocht op de Mekong Delta. Was leuk, maar wederom overtoeristisch. Praktisch gingen we in polonaise-formatie over de rivier en dreigden de eilanden te zinken vanwege overbelasting. Vreemd genoeg kon ik het “uniek he-gevoel” die dag maar niet te pakken krijgen.
In verband met TET, het chinese nieuwjaar, zijn we wat langer in Ho Chi Minh gebleven. We hadden wel weer zin in een feestje met vuurwerk, dus we besloten om naar de waterkant te lopen. Samen met miljoenen andere mensen, dus dat was werkelijk een topplan. Die waterkant hebben we nooit gehaald, op een gegeven moment stagneerde de doorgang omdat het gewoon te propvol was met mensen. Tja wat doe je dan, dan ga je op zoek naar een andere plek. Het toeval wil dat we nou net langs een ontzettend duur en chique hotel liepen met een dakterras... Dus onze beste glimlach opgezet en naar binnen gegaan om zo snel mogelijk in die lift naar boven te stappen. Helaas moesten we toch entree betalen toen we boven kwamen, een bedrag wat passend was bij de status van het hotel, maar dat was het absoluut waard. We hadden een brilliante plek op het dakterras om het vuurwerk te kijken. Inclusief een gratis Heineken biertje en champagne in de hand en tussen de dolle dansende Aziaten. Was echt super gaaf.
Het nadeel aan dat hele chinese nieuwjaarsgebeuren is dat de overheid, geniaal dat ze zijn, alle Aziaten tegelijkertijd 10 dagen vakantie heeft gegeven. Tien dagen vakantievierende Aziaten staat gelijk aan een heleboel ellende. Alle hotels, bussen en treinen zijn volgeboekt. Ze hebben alle prijzen verdriedubbeld, voor de gelegenheid hebben ze zelfs op menukaarten stickers geplakt met de nieuwe prijzen. Drie dagen na nieuwjaarsdag zouden we de meeste drukte wel gehad hebben, dus vol goede moed zijn we toen in de bus gestapt richting Nha Trang. De normale bussen waren volgeboekt, dus we zaten weer in zo’n gezellige stapelbed bus. Ditmaal zaten we bovenin, een hele verbetering omdat ik zo optimaal kon genieten van het mooie landschap in Vietnam. Het landschap is afwisselend, met zijn bergen en felgroene rijstvelden is het absoluut prachtig om doorheen te reizen. Iets minder prachtig was het trileffect in de bus, in feite hebben we gewoon 12 uur lang op een trilplaat gezeten. Iets wat de volgende dag erg goed te merken was, goeiendag wat een spierpijn haha. Rond een uurtje zeven s’avonds kwamen we aan in Nha Trang. Vervolgens hebben we uren gezocht naar een hotel, echt alles was volgeboekt. Het zoeken naar een hotel werd overigens bemoeilijkt door het feit dat de stroom uitviel, de gebouwen waar we naar binnen liepen konden net zo goed winkels of huizen zijn, je kon er niks van zien. Na een stuk of 9 hotels en de zoveelste opmerking “everywhere full” besloten we maar via internet iets te boeken, zodat we tenminste gericht naar iets toe konden lopen. Dit was een meesterlijke zet van ons, want zo kwam Vicky in ons leven. Vicky is denk ik iemand die ik nooit zal vergeten, een geweldig en chaotisch mens. Ze is de eigenaresse van Vicky’s boutique waar we zojuist via internet geboekt hadden. Vicky begon bij onze binnenkomst moeilijk te kijken, want ze zei dat haar kamer niet meer op internet hoorde te staan omdat ie allang volgeboekt was. Ons geluk was dat Vicky zich nu verantwoordelijk voelde voor ons en uren heeft geprobeerd om een slaapplek voor ons te krijgen. Uiteindelijk zijn we geeindigd in een vieze studentenkamer waarvan de bewoner tijdelijk op vakantie was. We hebben hier een bed en een matras met zijn vieren gedeeld, samen met twee Engelse meisjes die we in de bus ontmoet hadden. Hier moesten we trouwens een schandalig hoge prijs voor betalen, maar het leek ons altijd nog beter dan overnachten onder de brug.
De volgende ochtend gingen we ontbijten bij Vicky en begon hetzelfde gedonder weer, want we moesten voor de komende nacht nog een slaapplek regelen. Ondertussen bleven de mensen maar binnen druppelen bij Vicky, want haar kamer stond nog steeds als beschikbaar op internet. Het was gewoon lachwekkend, denk dat er wel zo’n 7 koppels binnen kwamen die allemaal, net als wij, in de waan waren eindelijk een hotelkamer gevonden te hebben. Kwamen zij even bedrogen uit;-). Nadat we ontdekt hadden dat er in de hele stad geen geld meer te krijgen was besloten we dat we hier zo snel mogelijk weer weg wilden. Ons oorspronkelijke plan om naar Dalat te gaan kon helaas niet doorgaan, want verrassing, dit was volgeboekt. Toen gekozen voor een busreis van weer 12 uur, ditmaal richting Hoi An.
En daar zijn we nu, in het gezellige Hoi An. Het is echt een verademing om na zoiets massaals als Nha Trang in deze knusse stad te komen. Zal de volgende keer meer over Hoi An vertellen, o.a. over hoe ik voor de verleiding ben gevallen van al die kledingmakers hier....
Hoe is het met jullie? Hoorde dat de kou eindelijk begonnen is?En Twente doet goede zaken! Ik zie het helemaal goed komen, heb wel zin aan een feestje op de oude markt.
Liefs
Twee weken Cambodja
Ha allemaal,
Soms is het even zoeken naar wat tijd om een verhaal te tikken. Nou kan ik natuurlijk zeggen dat dat komt omdat we hier ontzettend druk zijn, maar dan zou ik toch wel een beetje liegen ;-). Het is
meer dat er zoveel andere dingen te doen en te zien zijn dat het verhalen tikken er nogal bij in schiet. Maar op dit moment hebben we een tussenstop, heb nog zo'n vijf uur voor de bus naar Vietnam
vertrekt. Genoeg tijd dus om jullie weer op de hoogte te brengen van het mooie leven in Azie..
Na een hobbelige busreis door de vele armoedige gebieden van Cambodja kwamen we aan in Siem Reap. Een stad die te vergelijken is met Pnohm Penh; ook hier veel luxe hotels en westerse restaurants. Voelt toch wel een beetje dubbel om in zo'n luxe hotel te zitten, terwijl je tijdens de reis er naar toe alleen maar ontzettende armoedige dorpen ziet. De mensen leven in houten hutjes, ik kan het met de beste wil van de wereld geen huis noemen. Alles lijkt op instorten te staan. Ook de grond is droog, dor en geel. Het contrast met de stad is verschrikkelijk groot. Maar goed, aangekomen in Siem Reap voelden we ons dan net weer niet schuldig genoeg om dan zelf ook maar in zo'n hutje te gaan zitten, een stenen hotel met zwembad was best wel welkom namelijk ;-). De grootste bezienswaardigheid hier is de Angkor Wat, of terwijl tempels, tempels en nog eens tempels. En dan nog wat meer tempels. Of brokken stenen wat voor tempels door moet gaan. Mocht de verveling je in de vorige zinnen ontgaan zijn; ik ben een beetje tempelmoe. Gelukkig heb ik een reisgenoot waarmee ik bijna angstaanjagend veel op Ă©Ă©n lijn lig, dus ook Dennis stond niet bepaald te springen om nog meer tempels te bezoeken. Helaas zijn we dan wel weer van die toeristen die dingen willen zien, alleen omdat de Lonely Planet en de halve wereld zegt dat je dat toch echt gezien "moet" hebben. Wie weet mis je toch een highlight als je niet gaat;-). Dus vervoer in de vorm van een tuctuc geregeld en vol goede moed gingen we op weg naar Angkor Wat. Bij de entree een 1dag ticket geregeld (een uurticket was helaas niet mogelijk) en me verbaasd over het grote aantal mensen dat in de rij stond voor een zeven-dagen-ticket. Zeven dagen! Goeiedag, ik moet er niet aan denken om daar zeven hele dagen rond te lopen. Je zult het vast wel overleven, maar toch. Laten we het er maar op houden dat ik gewoon niet zo onder de indruk was van dat hele Angkor Wat ;-). Dennis en ik zijn in sneltreinvaart door de tempels gesjeesd; flink de pas er in, foto's geschoten als een dolle, af en toe een opmerking als "toch is het wel mooi gemaakt hoor" en binnen een kleine 4 uur waren we weer op de terugweg. Heb me voornamelijk vermaakt met het bekijken van de duizenden andere toeristen, die zich allen in de meest oncomfortabele bochten wrongen om een tempel te fotograferen zonder andere mensen er bij op. Ik vond ze grenzeloos optimistisch, het was namelijk wel duidelijk dat dat nooit zou gaan gebeuren. Maar goed, na deze energieslopende ochtend (misschien toch wat te veel impuls in 4 uur tijd) eens even goed gebruik gemaakt van ons luxe hotel, heerlijk aan het zwembad gelegen en een boek gelezen. Nog even de nightmarket bezocht; een markt met keiharde muziek, veel knipperende lichtjes en kraampjes vol souvenirs, sjaals, tassen en sieraden. Voor sommige mensen staat dit gelijk aan het winkel-walhalla en is dit een plek waar je heel makkelijk van je geld af komt. Helaas behoor ik tot bovengenoemde categorie "sommige mensen"... Dus jawel, portemonnee weer leeg en tas propvol. Ondertussen doe ik gewoon net alsof ik het onheilspellende gekraak van mijn backpack niet hoor, zo zwaar zijn die aankopen heus niet ;-). Verder praat ik het ook nog goed doordat het eigenlijk ook gewoon niks kost en ik op deze manier toch een steentje bijdraag aan de welvaart in Cambodja.
Na Siem Reap hebben we onze tocht voortgezet richting Batambang. Hier voor moesten we onchristelijk vroeg uit de veren, 5 uur. Keurig netjes volgens afgesproken tijd stonden we in de hal paraat, om vervolgens anderhalf uur later nog niet opgehaald te zijn. Daar sta je dan met je goede gedrag, bijtend op een houtje omdat ontbijten zo midden in de nacht niet mogelijk was... Uiteindelijk kwam er dan toch een bus, inclusief chauffeur met een wel heel bijzondere rijstijl (als ik zeg dat half Cambodja 10 minuten moest wachten totdat hij een keer die bus had gekeerd overdrijf ik niet). Maar de chauffeur bleek over hele andere kwaliteiten dan auto rijden te beschikken, deze man was een meester in het stapelen van zowel tassen als mensen. De 16 persoonsbus werd omgetoverd tot een 25 persoonsbus. De chauffeur bleef maar opschuif-gebaren maken, ondanks de benauwde blikken van de gestapelde westerlingen die zo een wel hele intieme eerste kennismaking met elkaar beleefden. Na al die mensen moesten ook nog de overdreven grote rugzakken in de bus, iets wat hem warempel nog lukte zonder al te veel schade aan te richten. Ik zat overigens op een redelijk gunstige plek, dus heb dit tafereel met een grote glimlach kunnen aanschouwen. Na de bus volgde een boottocht, waarin ik 8 uur lang heb kunnen genieten van de omgeving en mijn geweldige achterburen. Mijn achterburen, Sjonnie en Jeanett, type volksbuurt, waren nogal verbaasd over het hele Cambodja. Letterlijk ging het zo: "Ik zie nog geen paling, jij dan Jeanett" en na uren op de boot doorgebracht te hebben "toch wel een ontwikkelingsland, dat Cambodja. He Jeanett". Zo ging het de hele dag door, natuurlijk met Haags accent en op een volume van jewelste. Mijn naaste buren waren ook interessant, de buurvrouw heeft de hele tocht onafgebroken op z'n Beatrixs gezwaaid naar alles en iedereen in de buitenwereld. Verbazingwekkend gewoon. Gelukkig was de omgeving ook interessant ;-), we kwamen langs veel floating villages. Dit zijn letterlijk drijvende dorpen. Bijzonder om te zien, behalve huizen komen er ook drijvende supermarkten en scholen voorbij. Heb geen enkele vorm van luxe kunnen ontdekken in deze drijvende dorpen. Verder kleurde het water nogal bruin, de oorzaak hiervan werd al snel duidelijk: de sanitaire voorzieningen in deze dorpen hebben allen een uiteinde richting het water.. Dat een paar meter verderop mensen zich in ditzelfde water zitten te wassen of de afwas doen schijnt de normaalste zaak van de wereld te zijn. Vanaf Batambang is ons reisgezelschap uitgebreid met Annelies, een Nederlandse die ook op de boot zat, gezellig :-).
De volgende dag zijn we op verkenningstocht gegaan door Batambang. Iets wat ik erg leuk vond was de bamboo-trein, een trein bestaande uit een vlotje op wielen op een rails. Een prachtig systeem, ik zie het in Nederland al zo voor me. Een klein nadeel; als er een tegenligger aankomt moet het hele treinstel van het spoor af en moet je een paar minuten wachten in het gras. Geweldig toch. Verder hebben we die dag weer een tempel bezocht. Ditmaal eentje op een berg, dus ons uithoudingsvermogen werd weer even goed getest. Deze tempel kon me aanzienlijk meer bekoren dan de Angkor Wat, met name door het mooie uitzicht. Daarna nog langs de "killing cave" geweest, iets wat aansloot bij het gruwelijke stuk geschiedenis wat we eerder die week hadden gezien. Op deze plek werden gevangenen in een grot gemarteld en vervolgens van een berg af gegooid. De grot, die volgens onze gids supermakkelijk te vinden was, hebben we niet gevonden. Blijkbaar hadden we een afslag gemist, wat me overigens niet verbaasde aangezien alle bordjes in Khmer-taal waren (iets wat in mijn ogen gelijk is aan chinees, en nee, dat beheers ik nog steeds niet).
Na Batambang ging de tocht verder richting Sihanoukville. Wel met een tussenstop in Pnohm Penh, de afstand was te groot om in een keer te reizen. Beide busreizen waren weer fascinerend, wederom door bijzondere medepassagiers. In de eerste bus zat een lokale familie voor ons. Moeders had een bijzondere manier van opvoeden, bij elke beweging die het kind maakte kreeg het een tik. Verder vond ze het heel normaal om het kind de helft van de tijd naakt door de bus rond te laten lopen. Er kwam op een gegeven moment zelfs een plas water richting onze stoelen drijven, waarvan ik me serieus afvroeg of het nou gewoon water was of iets wat dat kind had geproduceerd.... Maar goed. In de tweede bus zat ik naast een Japanner die geen schaamte kende, hij zat uitgebreid in zijn neus te peuteren en stopte dit vervolgens in z'n mond. Zo langzamerhand begin ik toch wel een beetje te verlangen naar het Nederlandse openbaar vervoer, het altijd te laat komen weegt niet op tegen de vieze toestanden hier ;-).
Sihanoukville staat ook wel bekend als het Salou van Cambodja. In de ochtenduren zijn de straten leeg, in de middag- en avonduren zijn ze gevuld met dronken toeristen en superdronken toeristen.
Aangezien we geen 17 meer zijn hebben we ons maar niet in dit nachtleven gestort. Wel hadden we andere spannende nachtelijke activiteiten; mijn bed maakte verdraaid veel geluid. Ook als ik doodstil
lag.... Nadat mijn heldhaftige reisgenoten en ik besloten hadden dat er waarschijnlijk een ontzettend beest onder of in mijn bed moest zitten, kwam de volgende stap. Het bed verplaatsen. Noem me
een klein kind, maar eigenlijk durfde ik het gewoon niet haha. Het maakte echt veel geluid en je hebt geen idee wat er allemaal onder weg kan komen. Mijn reisgenoten bleken net zulke helden, dus
hebben we de receptionist van het hotel, die zojuist aan zijn nachtslaapje was begonnen, erbij gehaald. Die concludeerde dat het gewoon een beest in het hout van mijn bed was. Met andere
woorden: "stel je niet aan en ga dat bed in". Daar had ik niet zoveel zin in, dus heb mijn matras verplaatst en ben tussen Dennis en Annelies in gaan liggen. Vervolgens nog de nodige uren wakker
gelegen omdat het geluid door bleef gaan. Haha had verwacht dat beesten me inmiddels niet meer zoveel zouden doen, maar helaas, ben nog steeds een held op sokken.
Om toch nog iets te ondernemen in Sihanoukville hebben we het National Ream Park bezocht. Hier hebben we een prachtige boottocht gemaakt door een mangrove, een kleine jungle tocht
gelopen (appeltje eitje), mooie stranden gezien en nog een toren midden in de mangrove beklommen. Absoluut de moeite waard, en zeker een betere daginvulling dan wat alle andere toeristen in
Sihanoukville doen; de roes uitslapen in bed.
Nu ga ik nog even een klein jaloersmakend stukje tikken; de afgelopen vier dagen hebben we namelijk op een prachtig, onbewoond eiland doorgebracht. Annelies was gisteren jarig en wilde graag op een speciale plek zijn deze dag, en wie zijn wij om daar niet aan mee te werken :-). We sliepen in een hutje van bamboe, nog geen 5 meter van de zee af. Niet zomaar een zee, nee een prachtige heldere blauwe zee. Met zand zo wit dat het bijna pijn aan je ogen doet. Heb hier een waardige vervanger gevonden voor mijn slaapmuziek, s'nachts in bed naar de golven luisteren is best rustgevend. Dat diezelfde golven er voor zorgden dat ik s'nachts in totale paniek wakker werd, omdat ik dacht dat ik met mijn bed was afgedreven, laat ik hierbij even achterwege ;-). We hebben gesnorkeld bij het eiland waar op dit moment de franse Expeditie Robinson wordt gehouden. En mooi dat het overal was :-). Even voor de expeditie Robinson fans onder ons; er is een klein stuk strand voor het programma afgezet. De rest van het eiland is gevuld met toeristen, die in de ogen van de expeditie-deelnemers rustig aan hun kokosnoot liggen te slurpen op het strand. Hoe gemeen is dat haha. Afgezien van het primitieve (beperkte stroom, zelf met emmertjes water in de weer om de wc door te spoelen en overal insecten) was het echt ultiem genieten.
Nu zijn we weer terug in Sihanoukville. Vanavond nemen we de nachtbus naar Ho Chi Minh/Saigon. Hebben in Cambodja wel alles gezien wat we wilden zien, en als ik er zo op terug kijk kan ik alleen maar zeggen dat ik aangenaam verrast ben door dit land. Vriendelijke mensen, een boedhistische cultuur waar ik me wel in kan vinden en prachtige natuur. Maar heb ook erg veel zin om verder te gaan naar Vietnam.
Hoe is het in Nederland? Inmiddels al een beetje echte winter of hebben we het gewoon even warm?;-)
Liefs
ps: foto's volgen nog. De usb-drive van de computer en ik liggen niet op een lijn hier ;-).
En weer een land verder; Cambodja
Het leven van een budget-backpacker ;-)
Dag beste mensen in het koude kikkerlandje, hier weer even bericht uit het warme Maleisie. Voor jullie verder lezen wil ik toch even melden dat de titel van dit verhaal misschien wat misleidend is, kan ons nog niet oprecht budget-backpackers noemen. Wel proberen we het heel hard, en hebben we goede voornemens voor het nieuwe jaar :-)
Bij m’n vorige bericht waren we nog in Indonesie, inmiddels zijn we al 2 landen verder.
Na de botanische tuinen in Bogor zijn we van Jakarta naar Singapore gevlogen. Binnen een paar uur hadden we het chaotische, vieze en vooral drukke Jakarta verruild voor het moderne, westerse en dure Singapore. Een groter contrast was bijna niet mogelijk. In dit land is alles perfect geregeld. Hier tijdens het oversteken geen taferelen waarbij je jezelf voor 10 auto's moet gooien, nee de stoplichten en zebrapaden hebben hier daadwerkelijk een functie. Dit land denkt met je mee; overal zijn straatnaamborden dus verdwalen is bijna niet mogelijk (ik zeg bijna omdat het voor ons toch nog wel weer mogelijk was, blijft een lastig iets dat kaart lezen..). Bij drukke kruispunten hebben ze voor de voetgangers tunnels met roltrappen gemaakt. Dit land is echt van alle gemakken voorzien. Sowieso was het fijn om na weken weer eens blanken te zien, heb niks tegen Aziaten hoor, maar het is best wel fijn dat je warempel een kleine conversatie kunt voeren in plaats van aangestaard en uitgelachen te worden. Verder barst het hier van het westerse eten; sandwiches, kaas, patat. Dit was zeer welkom. Je aan een budget van 20 euro per dag houden in een modern land als Singapore is een heel nobel streven, maar dat lukt je zelfs nog niet als je op straat zou gaan slapen. Ons hotel was prijzig, te prijzig voor een kamer van het formaat kledingkast. Lopen in de kamer was simpelweg geen optie. Het hotel werd nog iets prijziger doordat ik een klein, maar cruciaal, detail over het hoofd had gezien; ik had blijkbaar maar voor 1 persoon geboekt. Gezien het formaat van de kamers was het geen optie om ons beiden in die kamer te proppen, er zou dan geen ruimte over zijn voor enige zuurstof, toch ook wel een noodzakelijk aspect.
Daar stonden we dan om 1 uur s'nachts aan de balie. Na deze constatering volgde een interessant gesprek tussen Dennis en mij; ik dacht dat hij wilde bijboeken voor de special price van 90 dollar per nacht, een prijs die ik belachelijk hoog vond, dus ik was al bijna onderweg naar een hostel. Na wat duidelijke taal van beide kanten kwam de hoteljongen heel voorzichtig nog maar even melden dat die prijs voor ons hele verblijf was.. Oh... Iets wat Dennis al begrepen had, maar wat mij even was ontgaan. Het ging nu nog om een relatief "klein" bedrag (het blijft wel Singapore) dus eigenlijk zat ik een beetje hysterisch te doen om niks ;). In Singapore hebben we onder het motto "hoe sneller weg, hoe minder de schade in de portomonnee", sightseeing op top snelheid gedaan. Een mooie skyline met bijzondere gebouwen; zo was er een gebouw wat er uit zag als een durian (de meest vieze, stinkende vrucht van Azie) en twee gebouwen met een boot er boven op. S'avonds konden we de verleiding van het nachtleven niet weerstaan, we hebben een taxi genomen naar het uitgaansgebied. De eerste kroeg waar we herkenbare muziek hoorden zijn we naar binnen gestapt, om daar vervolgens uren later pas weer uit te komen. Het was nogal een chique tent, mensen liepen in categorie "avondkleding" en slippers dragen was verboden. Nou, we hadden zeer zeker geen avondkleding aan en uiteraard wel onze slippers. Was niet de eerste keer deze reis dat we ietwat underdressed waren ;-). Een tikkeltje naief bestelde ik, zonder de prijs te vragen, 2 droge witte wijn. Ik dacht hoe duur kan dat nou zijn.. De rekening: 40 dollar.... Dat is zo'n 17 euro per glas! En het waren niet eens echt grote glazen. Maar zuinig aan gedaan met het wijnje en verder een topavond gehad.
Had nog wel langer willen blijven in Singapore, maar dat is gewoon geen realistische optie. Dus de volgende dag in de bus gestapt op weg naar Melaka, een stad onderin Maleisie. Ook deze keer had ik het hotel boeken op me genomen, denk ook dat dat meteen de laatste keer was. Ik was oprecht in de waan dat we een hotel midden in het centrum hadden, ik had het woord "toplocatie" nog net niet in de mond genomen ;-). Maar toen de taxichauffeur keihard begon te lachen en ons de straat niet aan kon wijzen omdat ie buiten de plattegrond lag, begon ik toch wat te twijfelen. De twijfels bleken terecht, we zaten alles behalve in het centrum. Ook de restaurants en gezellige bars die ik in de straat had verwacht waren ver te zoeken, ons avondeten was in een met tl-buizen verlichte kantine tussen de lokale mensen. Heeft natuurlijk ook wel weer wat.
Melaka heeft een gezellig centrum met wat oud Nederlandse straten en gebouwen waar we ons prima hebben vermaakt. Tevens heeft Dennis een nieuwe kerstoutfit gescoord, waarop ik het toch wel even lastig kreeg om niks te kopen. Maar budgettechnisch gezien past kleren kopen niet bepaald in het plaatje, dus heb ik het maar gehouden bij wat oorbellen. Dat vond ik overigens best knap van mezelf ;-).
Na Melaka zijn we verder gegaan naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie, hier hebben we Ferdi en Daniek weer getroffen. Ook hier zijn dingen als het openbaar vervoer en Engels sprekende mensen goed geregeld, daar wil ik best aan wennen. In de stad is verder niet heel veel te zien. We hebben wat rondgeslenterd door Chinatown en Little India, grappig dat bijna elke stad hier in Azie wel een Chinatown heeft. Ben nog volledig ingepakt voor een bezoekje aan de Moskee, wat een hitte zeg. We hebben de batucaves bezocht, een hindoeistische tempel middenin de grotten. Hier hebben we de nodige traptreden voor beklommen, maar met die topcondities van ons was dat natuurlijk geen probleem ;-).
We hadden afgesproken om kerst samen met Ferdi en Daniek door te brengen, wel zo gezellig natuurlijk. Het vinden van de juiste locatie heeft nog even het nodige zweet gekost, veel hotels waren al volgeboekt en 600 euro per nacht betalen leek ons, zelfs met kerst, toch wel iets te ver gaan. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een niet onaangenaam hotel op Langkawi, een eiland dichtbij de grens met zuid Thailand. De kosten voor dit hotel laat ik voor de goede orde even achterwege. Je wilt tenslotte toch wat met de kerst ;-). Langkawi is en islamitisch eiland, afgezien van wat commerciele toestanden wordt hier geen kerst gevierd. Gelukkig hadden we de kersthits van Daniek en Ferdi nog ;-). Maar we hebben ons goed vermaakt door aan het strand te liggen, beetje zwemmen, lekker dineren etc. Op kerstavond staken ze vuurwerk af op het strand, dat maakte het hele strandplaatje toch wel extra mooi. Had niet echt een kerstgevoel, maar in het kader van heimwee was dat ook maar beter. Blijft toch raar om met kerst zo ver weg te zitten.
Wat hier trouwens erg opvallend is, is hoe warrig de communicatie hier kan lopen. Een voorbeeld; we wilden een busticket boeken. "Geen probleem", zei de mevrouw achter de balie. "De 27e, 28e en 29e zitten vol. Willen jullie de 30e?" Ja prima. Waarop mevrouw direct antwoordt: "kan niet, zit vol". Juist.. Of ze laten je eerst 5 minuten in de menukaart kijken, om vervolgens bij het opnemen van de bestelling te vertellen dat het niet mogelijk is om eten te bestellen. Ik heb het al vaker genoemd, maar vind het nog steeds; bijzondere mensen die Aziaten. Verder mag ik natuurlijk niet zomaar oordelen en generaliseren, maar ik heb mijn twijfels bij de opvoedkwaliteiten van de gemiddelde ouders hier. De laatste weken zien we bijzonder veel huilende, dan wel niet schreeuwende kinderen. En een volume dat ze hebben. Ben een keer zelfs s'nachts de hotelkamer uit gegaan omdat ik dacht dat ze het kind voor onze deur hadden neer gezet, maar dat bleek niet het geval. Het volume van de kleine was zodanig dat muren niet meer leken te bestaan, urenlang heb ik in bed gelegen met het idee dat het kind naast me lag. Wat een ellende ;-).
We hadden nog niet genoeg van het strand dus we blijven nog een paar dagen in Langkawi. Ik wil hier graag wel even bij vermelden dat we onze luxe kerst-hotel verruild hebben voor een guesthouse, ik geloof niet dat ie uberhaupt een ster heeft en je krijgt gratis haren van je voorganger in je bed, maar budgettechnisch gezien is het perfect. Daarna gaan we terug naar Kuala Lumpur om oud en nieuw te vieren, om vervolgens een jungle tocht door Borneo te maken. Heb er zin in, de laatste tijd veel steden gezien dus ben helemaal klaar voor het echte backpackerswerk ;-).
Hoe is het met jullie? Hoe was de kerst? Erg warm hoorde ik?;-)
Volgens mij komt de winterstop voor FC Twente nog maar net op tijd, een hoop geklungel begreep ik? Jammer.
Wens jullie allemaal alvast een goede jaarwisseling en een zeer voorspoedig, gelukkig 2012!
Veel liefs uit Langkawi,
Rosanne