Hallo allemaal, Dit keer een bericht vanuit het westen van Java, uit Bogor om precies te zijn. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen, moet dan ook even goed nadenken wat we allemaal gedaan hebben. We zijn een paar dagen in Solo gebleven. Een leuke stad waar we de nodige sightseeing hebben gedaan. Het hotel waar waar we in zaten verdient niet bepaald de schoonheidsprijs. In korte tijd al 3 kakkerlakken gesignaleerd, smerige beesten zijn dat toch. We zijn vooral druk geweest met Freddy, die vond het namelijk nodig om ons in elke ruimte de stuipen op het lijf te jagen. Op een gegeven moment naderde hij de tasjes van mijn backpack, geen slimme zet van hem want dat ding bescherm ik met mijn leven;). Onze rust werd in dit hotel meerdere malen verstoord door de muzikale klanken van de 80 moskees om ons heen. Ik moet hierbij zeggen dat muzikale klanken een erg positieve benadering is, in feite is het gewoon herrie. Een uur nadat de moskee-zangers uitgeschreeuwd waren begon standaard de man van de etenskar te bellen. De hele tijd door sloeg die man met een lepel op een bordje, een donders irritant geluid. Je moet er dan even bij bedenken dat deze taferelen zich allemaal op de meest onchristelijke tijdstippen afspeelden, namelijk s'nachts. Verder vond het personeel het nodig om ons elke ochtend om 6.45u wakker te maken en ons iets voor te zetten wat door moest gaan voor ontbijt. Nasi waarvan we alleen de kroepoek konden definieren, de rest was een groot vraagteken met onaangename geurtjes. We besloten ons leven maar niet te wagen en hebben de resterende dagen buiten de deur gegeten. Solo heeft genoeg leuke restaurants. Zelfs een keer onwetend op een besloten politiefeest beland. Na 5 minuten kregen we het vriendelijke doch dringende verzoek om buiten plaats te nemen;). Zo hadden we nog wel zicht op het feest, leuk om te zien want de feesten zijn hier toch wel wat anders dan hoe ik ze ken. Enige consumptie in de vorm van alcohol is uit den boze en blijkbaar is het overal de trend om aan karaoke te doen. In mijn opinie zijn alcohol en karaoke trouwens onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar dat zal dan wel weer mijn ding zijn. De ene na de ander klimt op het podium om vervolgens tenenkrommend vals een Indonesische hit ter gehore te brengen. En dat gaat uren zo door! Waarom weet ik niet, maar het is wel duidelijk dat ze helemaal gek zijn van karaoke. In elk winkelcentrum zit een karaoke centrum met minimaal 14 speciale karaoke kamers. Zelfs de MTV asia heeft een dagelijks karaoke uurtje aan de programmering toegevoegd. Bijzondere mensen die Aziaten ;). In Solo hebben we de vruchtbaarheidstempels bezocht, in de volksmond heten ze ook wel de erotische tempels. Deze tempels zijn vergelijkbaar met de andere tempels die we gezien hadden, alleen hadden ze hier met stenen de mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen uitgebeeld. Tja, kunstig was het wel. Onderweg naar de tempels waren we even uit gestapt bij een uitzichtspunt, lekker in de stijl van de Japanse toerist maar we moeten natuurlijk wel met wat fatsoenlijke foto's thuis komen;). Op een gegeven moment stopte er een politiewagen en kwamen er 2 agenten bewapend en al aangelopen. Ik dacht dat ze voor de auto kwamen, ik vond de geimproviseerde parkeerplaats van onze chauffeur namelijk een tikkeltje gevaarlijk (lees: midden op straat). Maar de stoere houding verdween en met een verlegen glimlach en een ontzettend slappe handdruk vroegen ze of ze alsjeblieft even met ons op de foto mochten.. Niet te geloven! Denk dat ze op het bureau de stoertjes van de dag waren ;). Na Solo zijn we met de trein richting Yogjakarta gegaan. Deze trein vertrok warempel exact op tijd, hier kan de NS van leren. Volgens mij stonden we er op het station nogal verloren bij, want binnen een paar seconden schoot Martha ons te hulp. Martha heeft ooit in een ver verleden in Nederland gewoond en vond het prachtig dat ze weer eens een paar Hollandse woordjes kon uitwisselen. Dit deed ze dan ook veelvuldig. Maar wel handig om iemand te spreken die ons een beetje uitleg kon geven over dat hele trein-gebeuren hier. Een uurtje en vele verhalen van Martha later kwamen we aan in Yogjakarta. Hier verbleven we in hetzelfde guesthouse als mijn neef en zijn vriendin, Ferdi en Daniek. Leuk om bekenden te zien en even lekker Twents te praten ;). Tevens gerust gesteld over het feit dat we het met ons budget nog helemaal niet zo slecht doen, heerlijk om vergelijkingen te maken die voor jezelf positief uit pakken ;). Yogja is een leuke stad met vele mogelijkheden voor tripjes in de omgeving. Zo zijn we naar Dieng Plateau geweest; een krater en kratermeer op 2000 meter hoogte. Indrukwekkend om die kokende massa in de krater te zien. De stank was ook indrukwekkend trouwens, goeiedag zeg;). Het kratermeer veranderde steeds van kleur, mooi om te zien. Het enige jammere aan deze trip was wederom onze hardleersheid. Waarom zou je in het regenseizoen ook een poncho aanschaffen en meenemen in je tas.. En als je bij de krater vol glibberige modder gaat wandelen is het heus niet nodig om je wandelschoenen die in de auto staan aan te doen, op slippers is het tenslotte veel meer avontuur.. Ik heb overigens nog steeds de hoop dat het ooit wel goed komt met die organisatie van me, het duurt gewoon allemaal even ;). Verder zijn we in het holst van de nacht opgestaan om de Borobordur te bekijken, absoluut de moeite waard. Mooie omgeving en een mooi verhaal. Het is de plek waar al het karma samen komt en het beeldt vele verhalen over Buddha uit. De rest van de week hebben we het vooral rustig aan gedaan. De weken daarvoor hadden we alles op ons razende Nederlandse tempo gedaan en dat blijkt toch niet helemaal handig te zijn hier. Ook de bezuinigingen in het kader van het low-budget op dingen zoals eten had ons niet bepaald goed gedaan. De frequentie van de wc bezoekjes steeg zorgwekkend, en ons energielevel stond op een gegeven moment in de min;). Aangesterkt door het westerse eten, het vertoeven in een aangenaam hotel en een opgeschoond karma door alle tempelbezoekjes, gingen we op weg naar Jakarta. Dit was een treinreis van 8,5 uur die alles behalve gewoon was. In de Nederlandse trein zie je heel af en toe eens iemand in het gangpad voorbij komen die voorzichtig vraagt of je heel misschien een kopje koffie zou lusten.. Nou, hier staat het gangpad vol met verkopers en dat voorzichtige vragen staat hier gelijk aan je producten opdringen tot je er bij neer valt. Echt niet te geloven, 8,5 uur lang proberen ze je continu hun troep aan te smeren. Ze lopen de hele tijd heen en weer, dus heb elke verkoper wel zo'n 100 keer gezien. Op een gegeven moment werd het verdacht stil.. In al mijn optimisme dacht ik nog even dat ze het opgegeven hadden. Maar toen ze hun spullen en zichzelf onder de bank gingen verstoppen begon ik andere vermoedens te krijgen.. En jawel, er kwam controle en het blijkt dat het verkopen van je spul in de trein hartstikke verboden is! Een minuut na de controle kwam alles en iedereen weer tevoorschijn en gingen ze vrolijk verder met het opdringen van hun producten. Geweldig. Veel tijd om me hier over te verbazen was er niet, er zat namelijk een Indonesische passagier naast ons die minstens zo opdringerig was als de verkopers. Hij bleef maar zeggen dat we met hem mee moesten naar zijn huis, dat was namelijk veel beter dan een hotel. En om zijn aanbod nog aantrekkelijker te maken moest nog even 5 keer benoemd worden dat zijn vrouw fantastisch kan koken. Allemaal leuk en aardig, maar ik kreeg er de zenuwen en het "ik-slaap-nog-liever-onder-de-brug" gevoel van. Eenmaal aangekomen in Jakarta wachte me een kleine cultuurshock. Langs het spoor zaten allemaal mensen voor stukken zeil, wat door moest gaan voor huizen. Op het station moest je oppassen dat je niet viel over bedelaars of slapende mensen op de grond. Snel een taxi gezocht, voelde me niet prettig daar. Vier straten verder viel ik opnieuw in de verbazing, we reden opeens tussen de meest luxe en mooie gebouwen. Wat een verschrikkelijk contrast. Ons hotel was trouwens ook niet mis, we hadden een deluxe suite weten te bemachtigen voor de helft van het geld. Onze hele verschijning, van de vieze kleren tot de klotsende oksels geur, viel enigszins uit toon in dit prachtige hotel. De volgende dag hebben we ons kostelijk vermaakt in een dierentuin. De tocht er naar toe was weer een interessante; we reden op een gegeven moment op een straat waar ik om ons heen nog 11 andere rijbanen telde. Voelde me geimponeerd door al die hoge gebouwen en al dat verkeer. Uiteraard stonden we al snel vast in een van de beruchte Jakarta-files, maar dat was voor mij meer vermaak dan ergernis. Na Jakarta hebben we weer de trein gepakt, ditmaal richting Bogor. Deze keer geen komen en gaan van verkopers maar een rit vol veiligheidstips van medepassagiers. De leukste was de 75jarige Andre; een man met Nederlandse geschiedenis die er met heel zijn verstand toch niet bij kon dat we vrijwillig een bezoek aan Indonesie brachten. We kregen een paar keer fikse tikken op de vingers, dit was om zijn boodschap "wees voorzichtig" kracht bij te zetten. Verder kreeg ik als tip mee om toch vooral een jas aan te doen, want op deze manier zou ik kou vatten. Dat het zweet op dat moment letterlijk van me af droop leek die beste man niet te zien. Bogor is een knusse stad en staat bekend om zijn botanische tuinen. Gisteren hebben we de cultuurbarbaar uitgehangen door een volledige dag door te brengen in een westerse shopping mall. Inclusief bioscoopbezoek en lunch bij de pizzahut, het kan nu eenmaal niet elke dag primitief zijn;). Collega's wees gerust; we zijn de dagbehandeling nog lang niet vergeten. Er vallen hier regelmatig favoriete anekdotes van de mensen. Ook heb ik om onverklaarbare redenen om de haverklap gouden oude hits in mijn hoofd, van "toen ik nog een junkske was" tot het "avondklokje". Dit tot grote vreugde van Dennis ;). Verder bewaken we onze tas hier met dezelfde overgave als de mensen dat doen, we verliezen hem geen moment uit het oog en niets en niemand zal die tas ook maar met een vinger aanraken ;). Ik kan jullie trouwens met vreugde mededelen dat het mysterie van de hoge traptreden is opgelost. De treden liggen hier namelijk van elke trap zo ver uit elkaar dat ik me serieus af vroeg hoe al die kortbenige Aziaten het klaar spelen om boven te komen. Dit blijkt inderdaad met de nodige moeite te gaan, maar dat is dus ook de bedoeling. Doordat de treden zo ver uit elkaar liggen klimmen ze zowat met hun neus op de grond de trap op, iets wat zij zien als een respectvolle houding.. Ik zeg het nog maar een keer; bijzondere mensen die Aziaten. Verder hebben we ontdekt dat als je denkt hier een leuk Engels boek te kunnen kopen je toch wat bedrogen uit komt. Alle titels zijn in het Engels, maar dat is dan ook meteen het enige Engels wat je in het hele boek zult vinden. Mijn Engels wordt er hier trouwens niet bepaald beter op. Als ik moe ben gebruik ik blijkbaar gewoon Nederlandse woorden met een Engels tintje. Het zou kunnen dat het in de familie zit; ik noem geen namen maar iemand hier vroeg of het op 2000 meter hoogte nodig was om "handshoes" te dragen.. Aan het maken van hele zinnen begin ik al helemaal niet meer, de ervaring leert dat ze daar alleen maar van in de war raken. Bij een simpele vraag zoals "do yo have salt?" kijken ze je aan alsof je ze zojuist en huwelijksaanzoek hebt gedaan. Dan verschijnt weer die eeuwige glimlach op hun gezicht en worden er drie anderen bij gehaald, die er nog veel minder van begrijpen. Een hoop gedoe, we eten onze patat voortaan maar zoutloos;). Donderdag is het alweer tijd om Indonesie te verlaten, dan vliegen we naar Singapore. Dat schijnt het duurste land ooit te zijn, ik ben benieuwd. Het hele backpacken bevalt me goed, leuk om zoveel nieuwe dingen te zien. Hoe is het in Nederland? Is er inmiddels al sneeuw gevallen? Ik hoor het allemaal graag :). Liefs