Ha, hier alweer een update uit de tropische oorden. Bedankt voor alle reacties, erg leuk om te lezen! Na nog een paar dagen genoten te hebben van het heerlijke leven op Langkawi, werd het tijd om verder te gaan. We hebben ons echt prima vermaakt daar, leuke mensen leren kennen en moet zeggen dat het leven aan het strand zo gek nog niet is. We hadden al eerder de conclusie getrokken dat uitgaan en de volgende dag reizen geen wenselijke combinatie is, maar op de een of andere manier komt het er elke keer weer op neer dat wij denken dat we het deze keer wel aan kunnen. Sommige mensen zullen dit misschien zelfoverschatting noemen, ik noem het liever optimistisch. Na een formidabele nachtrust van maar liefst 2,5 hele uren zijn we begonnen aan onze reis richting Kuala Lumpur. Het frisse en fruitige was toch wat ver te zoeken. Zestien uur en vele dutjes in de taxi, boot, bus en trein later konden we ons hostel in het gezellige Chinatown weer begroeten. Hier kregen we waar voor ons geld; een hok met een bijzonder vies bed en alleen al op de kamer 7 kakkerlakken. Maar het was wel een koopje ;-). Tijdens de jaarwisseling hebben we het prachtige vuurwerk bij de Petronas Towers mogen aanschouwen, dit zijn ook wel de twin towers van Maleisie. De straten stonden propvol en het is hier blijkbaar normaal om vanaf 23.50u zoveel mogelijk te gillen. Erg leuk om tussen te staan. Na 12 uur hadden we met wat anderen afgesproken om naar een club te gaan. Dennis en ik waren uiteraard weer gekleed in ons eeuwige backpackers-kloffie, en voor de zoveelste keer vielen we totaal uit de toon. Deze keer hielp onze charmantste glimlach niet, we mochten niet naar binnen. Zie dan op oudjaarsnacht maar eens een taxi te vinden waar ze niet met de benen uithangen. Dat ging hem niet worden, dus uiteindelijk een taxi gedeeld met een dronken vent voorin, 3 Maleisische dames en Dennis en ik op de achterbank (lang leve de Aziaten met maatje XXS). De Maleisische dames stonden er op dat we met hun mee gingen naar een club waar een vriend van hun eigenaar van is. Aan onze tegenstribbelingen werd geen gehoor gegeven; zij konden ons zelfs in deze kleding wel naar binnen loodsen. Nou, dat konden ze inderdaad. De rij liepen we voorbij en entree betalen was niet nodig. Voor we het wisten stonden we midden in een belachelijk chique club, waar we voor ultiem comfort zelfs een prive-ober kregen toegewezen. We stonden werkelijk waar op een verhoging voor VIP's, te midden van champagne met vuurwerk en zeer schaars geklede dames. Al snel werd duidelijk wie de clubeigenaar was; een man van middelbare leeftijd met constant jonge vrouwen om zich heen. Naarmate de avond vorderde en de alcohol maar rijkelijk bleef vloeien, begon de club zich steeds meer te ontpoppen als iets wat ik alleen maar kan vergelijken met de Playboy Mansion. Althans, ben er nooit geweest maar zo zie ik dat wel zo ongeveer voor me. Heb me de ogen uitgekeken. Na een paar uur begonnen we ons vreemd genoeg toch wat ongemakkelijk te voelen, dus er snel vandoor gegaan om de avond te eindigen in onze vaste backpackerskroeg. Heerlijk om weer tussen de mensen te staan die net zo verwilderd zijn als jezelf ;-). Kwam hier trouwens wederom een Denekamper tegen. Misschien moet ik m'n mening maar eens bijstellen over de grootte van dit dorp, een beetje wereldstad is het blijkbaar wel ;-). Na oud en nieuw hebben we nog een paar dagen de cultuurbarbaar uitgehangen door westerse dingen te doen. Is ook erg makkelijk in Kuala Lumpur trouwens. We hebben ons prima vermaakt in de Times Square, een groot winkelcentrum waar ze werkelijk waar een achtbaan in hebben gebouwd! Uiteraard zijn we hier in geweest :-). Leek me zo'n kans-van-je-leven toestand, want hoe vaak kun je nou de laatste koopjes in het winkelcentrum vanuit de achtbaan bekijken.. Inmiddels is onze reisplanning wat veranderd, we gaan helaas niet meer naar Borneo. Het werd allemaal wel erg duur (tja, toch goede voornemens) en het werd door iets te veel mensen afgeraden i.v.m. het extreme regenseizoen. Erg jammer, maar gelukkig zijn hier genoeg andere mooie dingen te zien. En het is weer een reden voor een volgende vakantie ;-). Na veel wikken en wegen, zo ongeveer elk Aziatisch land hebben we er doorheen gehaald, hebben we gekozen om eerst naar Cambodja te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Na een korte vlucht kwamen we aan in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Hier meteen kennis gemaakt met een corrupt systeem, waar ik tegen mijn principes in aan heb mee gewerkt. Voor ons visum hadden we een pasfoto nodig, die ik heel strategisch in m'n backpack in het laadruim van het vliegtuig had zitten. Zonder pasfoto geen visum, zonder visum geen toegang tot de bagage en het land uberhaupt. Tenzij ik bereid was om de nodige dollars extra te betalen... Dan was die foto opeens niet meer zo nodig. Zo komt dat natuurlijk nooit goed met m'n budget ;-). Het straatbeeld van Cambodja wordt bepaald door de vele tuctucs, electriciteitskabels boven de grond, eetkraampjes, krotjes afgewisseld met luxe regeringsgebouwen, boedhistische tempels, monniken in oranje gewaden op blote voeten, bedelaars en natuurlijk de niet te missen duizenden scooters. Hier zagen we eindelijk weer cultuur, iets wat ik in Kuala Lumpur toch wel gemist had. Cambodja is het armste land van zuidoost Azie, dat is op het moment dat je buiten de toeristische wijk komt goed te zien. Het contrast tussen de lokale bevolking en de regering is ontzettend groot. Hier staan de meest prachtige gebouwen, inclusief perfect onderhouden tuinen, letterlijk naast de troosteloze, vervallen huizen van de lokalen. Dit is ook het eerste land waar we veel bedelaars zien. En helaas ook veel straatkinderen. Kinderen die naar school horen te gaan maar in plaats daarvan de hele dag boeken of sieraden proberen te verkopen. Sommige zijn amper 6 jaar oud. Iets wat me hier heeft verbaasd is het hoge aantal onappetijtelijke blanke mannen op middelbare leeftijd die hier allemaal rondlopen met jonge, mooie Aziatische vrouwen. Met jong bedoel ik ook echt jong, vraag me bij sommige af of ze al wel 18 zijn. Het enige wat die mannen hebben is geld, walgelijk toch. Cambodja heeft een interessante, maar vreselijke geschiedenis. Nog geen 30 jaar geleden was dit land verwikkeld in een heftige burgeroorlog. De leider destijds, Pol Pots, wordt ook wel de Hitler van Cambodja genoemd. Burgers werden om de meest belachelijke redenen gevangen genomen; als je geleerd was, als je een bril droeg want dat duidde er op dat je slim zou zijn, als je zachte handen had etc. We hebben de gevangenis, Tuol Sleng, bezocht. Als bewijs voor de leider zijn alle gevangenen en martelingen op de foto gezet. Deze foto's hangen nu in de gevangenis. Het voelt zo raar om die foto's te zien die in dezelfde ruimte zijn gemaakt als waar je op dat moment staat. En wat walgelijk. Nou kan ik sowieso al slecht tegen geweld, maar wat de mensen hier is aan gedaan is echt verschrikkelijk. Ook apart is dat de gevangenis voorheen een schoolgebouw was, waar ze zelfs de speeltoestellen van hebben gebruikt voor martelingen. De meest walgelijke martelingen werden hier uitgevoerd, snap gewoon echt niet dat mensen dit elkaar aan kunnen doen. Het huilen stond me op een gegeven moment erg nader, dit door het indrukwekkende verhaal van de gids en die foto's waar je gewoon letterlijk de doodsangsten in hun ogen ziet. 1,7 Miljoen mensen zijn hier maandenlang gemarteld en vervolgens vermoord. Slechts 7 mensen hebben het overleefd. Ook het bezoek aan de massagraven, de zogenoemde "Killing Fields", heeft erg veel indruk op me gemaakt. Dit was het eindpunt, hier werden ze geexecuteerd en in de graven gegooid. Ze hebben zelfs om kogels te sparen baby's en kinderen tegen een boom doodgeslagen. Om die boom dan te zien en je te bedenken dat het nog geen 30 jaar geleden is... Kreeg er een beklemmend gevoel van. Sowieso erg raar om daar te lopen, er liggen nog steeds stukken kleding en in het regenseizoen komen er nog steeds botten boven drijven. Kan hier nog veel meer over vertellen, maar ik zal het luchtig houden. Het hoort bij de geschiedenis van het land en is iets wat je gezien moet hebben. Maar we waren er allebei goed beroerd en stil van (en stil zijn we niet vaak;-)). Gisteren de aangename verrassing dat we Ferdi en Daniek weer konden begroeten, we hadden allemaal onze planningen drastisch omgegooid en zaten stomtoevallig weer op dezelfde plek. In Nederland zie je ze jaren niet, ook al heb je blijkbaar in dezelfde stad gewoond, maar aan de andere kant van de wereld in het grote Azie is het blijkbaar een stuk makkelijker ;-). In ieder geval erg gezellig om ze weer te zien, ook leuk om te horen hoe hun het vergaat met de budget-voornemens;-). Verder blijft het grappig dat echt iedereen denkt dat Dennis en ik een stel zijn. Bij het inchecken vragen ze wel eens of we een apart of gezamenlijk bed willen, meestal antwoordt Dennis dan iets in de trant van "doe maar apart, we hebben een slecht huwelijk". Erg vermakelijk, mensen weten serieus niet wat ze met zo'n opmerking aan moeten. :-) Vandaag hebben we een RR-dag; een regel en relaxdag. Vanmorgen geprobeerd om ons visum voor Thailand te regelen. De Thaise Ambassade is een prachtig gebouw, ik zag ons zelf al goede zaken doen in dit mooie gebouw. Helaas zijn we niet verder gekomen dan het krotje buiten de poort. De agent had er duidelijk geen zin in vandaag, de verveling viel van zijn gezicht af te lezen. Heel voorzichtig lieten we ons paspoort zien, zijn reactie: een paar keer zuchten en krabben aan zijn kruis. Uiteindelijk had ie dan toch wat energie verzameld om zijn telefoon te pakken en er iemand bij te halen. Na 5 lange minuten, waarin meneer agent trouwens ongegeneerd aan zijn kruis bleef zitten, bleek een visa aanvraag voor vandaag vrij kansloos te zijn. Tenzij... jawel daar is het corrupte systeem hier weer, we het dubbele zouden betalen. Dan was er niks moeilijks aan en hadden we binnen een paar uur ons visum. Natuurlijk betrof dit een uitzondering die alleen voor ons gemaakt zou worden. Tuurlijk, en ik ben de koningin van Nederland ;-). Ik weiger om onnodig extra geld te betalen, wat trouwens gewoon rechtstreeks in de zak van meneer agent en zijn vriend verdwijnt, als er ook nog wel andere manieren zijn om dat visum te krijgen. Op dit moment zitten we op een dakterras na te genieten van een interessante Cambodiaanse massage (voor zo'n kleine vrouw had ze verdraaid veel kracht), onder het genot van een vers geperst Mango sapje. Volgens mij is dit wat ze bedoelen met het goede leven :-). Morgen vertrekken we naar Siem Reap, o.a. om de beroemde Angkor Wat te bekijken. Bij jullie is het lekker stormachtig begreep ik? En McClaren terug? Hm... Liefs